Made by Agnese with the glasses. We didn’t talk almost at all but this doesn’t change the fact that she made something pretty.
This picture is a little token and memento of what took place in Olde Vechte in The Netherlands the past few weeks. That Olde Vechte. It’s become out of the blue a significant part of my life and if all goes well it’s going to become more important still in the months to come.
I’m posting this here because somehow everything I put on here gets reinforced in my head, it becomes more tangible. It works. Synapses and shit (I haven’t taken advantage of this enough, by the way—never too late to start).
People and how we work are weird… no no no. Sorry. I do this a lot: I talk about the general we when I mean to talk about myself and what I do. Let’s try this again: I’m weird. Remember, gotta accept accountability.
So I’m writing this post purely for my own benefit and not because I think it might be interesting to anybody apart from those with whom I shared the experience—kinda similar to how you post songs on Facebook and the only people who like your post are the people who already know and like the song and very few others actually listen to it, usually people who have a crush on you. That’s how talking and writing about youth exchanges and trainings is, including EVS, including Erasmus, all those sexy international things that have been taking a great deal of my time and energy the past few years. The feelings they have created in me are difficult to convey, offline as well as online, so I’m not going to go into the boring details of a purely experiential thing that’s as useful and interesting to read about as listening to people talk about the dreams they had last night. What I am going to say is do yourself a favour and participate in such programs. If you want to learn how, I can help you and direct you, and, who knows, one day even train you.
Sudden spontaneous insightful realisation time. The above paragraph starts with “So I’m writing this post purely for my own benefit” and ends with me urging you dear reader to give it a shot. What can I say, contradicting myself seems to be my new favourite hobby.
Scratch that, it’s not new at all.
Since I’m writing this, have a look at some of my older, more thorough posts about these experiences. Are you intrigued by what you read? Honest question. I’m really curious, because in real life most people express indifference when I talk about these projects. This might explain why I felt the need to write the way I wrote this post.
Yes, Shovel Knight is every single bit as good as it’s said to be—all eight of them. The little detail that makes me feel all cozy and warm inside? You can change the language in-game.
This book is a blithe and glorious (yes) collection of such amazing, curious and sidesplitting book titles as:
(double entendres) Drummer Dick’s Discharge, Beatrix M. De Burgh, Ernest Nister, 1902 Penetrating Wagner’s Ring, John Louis DiGaetani, Rutherford, NJ: Fairleigh Dickinson University Press, 1978 Boobs as Seen by John Henry, George Vere Hobart, New York: G. W. Dillingham, 1914 Memorable Balls, James Laver, Derek Verschoyle, 1954 Invisible Dick, Frank Topham, D. C. Thomson & Co., 1926
“Jeehosophat! What a disgraceful scene!” said Dick Brett, doing a series of physical jerks behind a bush, as he began to grow into visibility.”
(authors–right or wrong)
The Ethics of Peace and War, I. Atack, Edinburgh: Edinburgh University Press, 2005
Motorcycling for Beginners, Geoff Carless, East Ardsley: EP Publishing, 1980
Industrial Social Security in the South, Robin Hood, Chapel Hill, NC: The University of North Carolina Press, 1936
Obesity: Causes, Consequences, and Treatment, Louis Lasagna, New York: Medcom Press, 1974
Metabolic Changes Induced by Alcohol, G. A. Martini, Berlin: Springer Verlag, 1971
Frozen Future: The Arctic, the Antarctic and the Survival of the Planet, Daniel Snowman, Toronto: Random House of Canada, 1993
There Are No Problem Horses, Only Problem Riders, Mary Twelveponies, Boston, MA: Houghton Mifflin, 1982
etc etc, going through a wealth of subjects and book types. I feel weirdly proud of owning this book. Apart from being a little treasure all of its own, it reminds me how anybody can publish a book and indeed how many different tiles have been published through the centuries, that we’ll never know about no less. Time to start writing now then!
BTW: I’m not including this to the 2015 reading challenge because I read 95% of it in 2014. In fact it was a gift from my mother. Spot-on, wasn’t it?
Last year, I was preparing myself for leaving Greece for Bulgaria. For nine months at least.
Bulgaria happened. It really did, and it was nice.
Other things happened too and they, too, were nice. But lately I’ve been quite forgetful for some reason, so I wouldn’t be able to tell you what they were from the top of my head. Nothing I did alone, for sure. Scratch that. Travelling. Learning. Participating. Doing things like 7×7. Trying to devise ways to combat my demons. Those were the highlights.
Last year, when I was mentally preparing myself for Bulgaria, I had something coming up. Now I have nothing. I’m floating in limbo. I’m the master of my future and its slave, too. For the promises of alternate futures kill the excitement of the now.
Hey, I also wrote something about alternate calendars. Sometime around May. What would you be doing tonight if tonight wasn’t the end of a completely arbitrarily-marked period and the start of a new one full of—mostly false—promise? What if it was just another night?
It is just another night, isn’t it?
Maybe it isn’t. Or maybe it is! Especially if you want to pump out some goals for the year. It’s all in the mind, but that’s not a reason to dismiss the importance of new year’s, since some minds do place importance on things having distinct beginnings and ends. Some other minds are more cyclical in nature, but then that’s what the year is.
What the fuck is this rant? Am I writing things just to sound and feel important just like everyone else with their end-of-year-things is?
I… suppose. What else might the purpose of any such post be?
Obligatory musing on whether the person who started this blog counts as the same person who’s writing now. According to one of the latest VSauce episodes, the answer is no. Especially since it’s been seven years since that fateful night in Mytilini, no less, and every single atom of my body is allegedly different from its counterpart back then.
Obligatory confusion at the direction, lack of content and ideas as of late, as well as semi-long write-up on personal identity crisis that is reflected in blog, too.
Obligatory follow-up comment and notice that it’s not the lack of ideas, there’s always been plenty of those, in fact it’s the incredible soul-crushing plentitude of ideas and the inability to differentiate, my inability to resist distraction and simply devote myself, whether it be to an idea, as aforementioned, or a cause, or even people. In other words, I don’t put the work in and call it flexibility. It’s my personally most beloved and most hated characteristic. But could it be any other way? It’s all a matter of perspective, after all. Some people call me scatter-brained, some call me versatile or… an interesting person. In the most basic philosophical level at least, they’re not seeing a different qb.
Obligatory comment on how self-referential this all is. How post-modern of me.
Sometimes I want to see this place burn, the same way I’ve been having this urge lately to delete all of my photos. At the very best, remove Cubimension from the net, perhaps start over, perhaps not, tuck it away in some hard disk or USB stick next to the old MP notebooks, only for my own eyes to see and heart to recordar (to recordar, to remember in Spanish—maybe also Latin, I have no idea—is to pass through the heart again. That is what I feel happens when I truly remember, especially when *bleep*. Unless it’s a false memory, then it’s the brain’s vile work). At the very worst, simply delete all, forget all. Leave it to the Wayback Archive and the often surprisingly robust memories of friends and readers what shall remain of the past, my past, Cubilone’s past. Are we the same person anyway?
Obligatory reminder to not take myself too seriously. It’s not good for PR. Everybody’s taking themselves too seriously and I’m different, aren’t I. Or if I’m not, I know I can be. A unique voice that could, in the sea of unique voices that in unison is showing intelligence but the only signs of intelligence it’s showing is self-consciousness, while forgetting it’s a liquid, instead acting as a collection of vaguely connected assortments of molecules occupying space. That’s what gases are, aren’t they? They work kind of like liquids, but they’re, heh, farts in the wind. Remember, keep it light. Light but flammable, if possible.
Thought you knew the real origin of the name Cubilone? Well, you thought wrong, because in the following video I reveal all for the first time.
Jokes aside, I prepared this video as part of the online preparation for the upcoming training in Olde Vechte in the Netherlands, the same place I did I SEE GREEN in February-March 2013 and REDUCE, REUSE, RECYCLE in November of the same year, for which I never wrote anything of note as far as I can recall, so clicking on the words will do nothing particularly significant.
Supposedly, this video is for presenting myself to the rest of the international group and what fulfills me in life. That was the mission. Do you think I managed to do it? I set off with high expectations but the impressions I’ve got from other people (apart from you Daphne and Mario!) have left me wondering. I can certainly say I had high expectations from the idea, and still do (the things I can write about Cubilonia! I could fill books with interesting things about that place) but I’m disappointed in, you know… why should I do it?
Looking for inspiration; maybe find it, proceed to let other people influence outcome too much; idea that felt awesome looks ridiculous in the space of a single hour when faced with awkward reception and blank stares. Artists shouldn’t listen to what other people think. Right? Artists and creatives don’t create for anyone but themselves. Right? Self-expression is of top importance. Right?
I recently read two of Mr. Greer’s books, The Long Descent and The Ecotechnic Future: Envisioning a Post-Peak World. This review is for both of them, as they made me feel and think more or less the same things. For your information, both share the same ideological and theoretical ideas, but they were different in some aspects: The Long Descent’s explanation of what the myth of progress is and how and why it came about I enjoyed more, while it was the practical information, tips, guidelines, the rough sketches of the direction humanity should/will be taking in the next few decades or centuries and the different aspects and challenges of life in the future that I thought were exceptionally valuable in The Ecotechnic Future.
Some have expressed the problems of The Long Descent as in this review, especially related to the more practical aspects of recycling old technology. If you disregard these problems, or are willing to accept them for what they are or look into them for alternatives, these are tremendous books that serve as manuals on theoretical, philosophical and practical levels on how to perceive what’s imperceptible for most people in the present, prepare for the future and predict what it might look like and understand history in a different way which would raise plenty of eyebrows.
Nevertheless, Greer’s argument is incredibly solid. He presents the myth/religion of progress, the inevitability and unavoidable reality of the long peak-oik collapse and the fact that any suggested workaround that comes from the same “myth of progress” mental space as void of meaning and practicality, so convincingly, so eloquently, so overwhelmingly… I have few words left to express without exaggeration my level of admiration and approval I can show to this man.
He may be a druid (just adding it here because for some people it’s a minus, for me it’s a plus), he may have chosen to live without a cell phone or never tried playing video games, he may be “anti-science” or “anti-progress” (silly words coming from people who don’t but superficially grasp the meaning of these concepts), but few times have a I read the work of a man more in line with what I understand the true scientific spirit to be and only rarely do I come across the writings of a person who’s done his or her homework so deeply on what he or she’s purportedly against.
I’m serious. This is a challenge for you, if you’re up to it: persuade me that the points raised by these books and Greer’s work are moot. I can tell you from now that if you try you won’t be able to and will most likely resort to some variation of the typical “it will sort itself out/they will figure something out” or “it’s the next generation’s problem”, that are the popular ways of handling the prospect of the decline of industrial civilization today.
Mr. Greer’s work is not for everyone, but in my view it should be: almost every person living today, especially if their age marks them as young, would benefit from experiencing looking at industrial society and civilization through the prism future generations, who will live by scavenging iron off skyscrapers, to give one particularly memorable prediction off these books, will judge us by. It’s quite a revealing, shocking but also strangely rewarding experience.
The matters laid out by The Ecotechnic Future and The Long Descent form a significant part of what has been bothering me lately and will most likely influence my future decisions. For that I’m grateful. Not happy, at least not yet, how can one be happy when he or she has realised the profundity of his or her own uselessness, but grateful nevertheless.
Η διαφήμιση είναι ο τρόπος που οι εταιρίες διαδίδουν τα προιόντα τους νέα ή παλιά. Διαφημίσεις υπάρχουν πολλές, μικρές ή μεγάλες, πρωτότυπες ή αντίγραφα, κ.α.
Μια διαφήμιση που με εντυπωσιάζει είναι το ARIEL με μπλε πέρλες. Είναι πρωτότυπη, και πολύ αστεία. Έτσι είναι:
Ένα σούρουπο μια γυναίκα έβγαζε τη μπουγάδα της και μονολογούσε.
ΓΥΝΑΙΚΑ: ΟΥΦ! Πλένω, πλένω αλλά η βρωμιά δεν βγαίνει.
Τότε, μέσα από ένα πουκάμισο βγαίνει ένας άντρας.
ΑΝΤΡΑΣ: Ελάτε να σας δείξω.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Αααχχχ!
Στο εσωτερικό του πουκάμισου:
ΑΝΤΡΑΣ: Βλέπετε οι βρωμιές δεν βγαίνουν με τη πρώτη, και ίσως ποτέ ξανά! Όμως με το νέο ARIEL ΒLUE ACTION που βγάζει τις δύσκολες βρωμιές με μπλε πέρλες (δείχνει τις πέρλες να καταστρέφουν τη βρώμα).
ΓΥΝΑΙΚΑ: Δηλαδή δε θα πλένω τόσο πολύ τώρα.
Βγαίνουν απ’το ρούχο.
ΑΝΤΡΑΣ: ‘Οχι. Τώρα πρέπει να φύγω.
Το σημείο που μ’άρεσε ήταν όταν μπαίνουν στο πουκάμισο.
Το σημείο που δεν μ’άρεσει είναι οι βρώμες! Μοιάζουν με σφουγγάρια.
Καμιά φορά, οι διαφημίσεις μας κοροϊδεύουν. Άλλες, μας βοηθάνε να επιλέξουμε.
Ήθελα να ξεκινήσω να γράφω αυτό το ποστίο στα αγγλικά. Συνήθως αποφασίζω να γράψω στα αγγλικά γιατί έτσι δεν αποκλείω κανέναν που να μπορεί τουλάχιστον να διαβάσει στην τρέχουσα παγκόσμια γλώσσα, και γενικά μου αρέσει, αν και έχω παρατηρήσει ότι γράφω αρκετά διαφορετικά σε ύφος και τόνο όταν δεν γράφω στα αγγλικά. Τέλος πάντων, αποφάσισα σήμερα να γράψω στα ελληνικά γιατί μερικές φορές καταφέρνω να γράψω λίγο πιο συναισθηματικά έτσι και το σημερινό ποστίο έχει να κάνει με τα πάντα εκτός απ’τη λογική.
Soundtrack:
Μουσική από ένα παιχνίδι το οποίο με έκανε να αισθανθώ μοναξιά, μελαγχολία, μαγεία και ομορφιά – όχι νοσταλγία- ως ενήλικος qb. Το βάζω εδώ γιατί ήταν πολύ έντονο το συναίσθημα όταν το άκουσα τελευταία φορά με τη Δάφνη πριν 2 μέρες. Άκουγα την μουσική προσεκτικά – δεν ήταν απλά video game music που μου αρέσει σήμερα επειδή μου άρεσε πριν 10 ή15 χρόνια. Tο ότι με έκανε να θέλω να χρησιμοποιήσω ενεργά την ακοή μου για να το απολαύσω ήταν μια αποκάλυψη. Το παραθέτω εδώ ως soundtrack για το post και ένα μικρό φόρο τιμής για ένα παιχνίδι για το οποίο πολύ λίγα έχω γράψει (αν και κάποια έχω πει) σε σχέση με το πόσα νιώθω για αυτό, κι ας το έχω παίξει σχετικά λίγο. Για αυτό, για την ιστορία της δημιουργίας του, για τον περίφημο δημιουργό του και τα μεθεόρτια… Μπρρρ. Ανατριχιάζω μόνο που το σκέφτομαι.
Πριν λίγο γύρισα από περίπου 20 λεπτά περπάτημα. Βγήκα να περπατήσω γύρω στις 23:30 για να προλάβω την αλλαγή της ημέρας. Δεν ήθελα ιδιαίτερα να περπατήσω αλλά κάτι με παρακίνησε…
Σήμερα λοιπόν κλείνω 2 βδομάδες με το καινούργιο μου 3DS. Κάτι με έπιασε μετά την επιστροφή απ’την Βουλγαρία και ήθελα να παίξω καινούργια Nintendo games. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα παίξει πραγματικά φορητό της Nintendo από τότε που έχασα το DS Lite μαζί με όλα μου τα παιχνίδια πριν περίπου 6 χρόνια, όταν το παράτησα μέσα σε μια πορτοκαλί τσάντα ένα ωραίο πρωί στη μέση του λιμανιού της Μυτιλήνης μαζί με ένα αντίτυπο του Περί Θανάτου και ξαφνιάστηκα όταν 10 λεπτά αργότερα είχε κάνει φτερά. Από τότε περίπου, και με εξαίρεση το Skyward Sword, σταμάτησα να ακολουθώ την Nintendo και τις νέες τις δημιουργίες, και αρκετές φορές έχω πει ότι δεν νιώθω πια πως φτιάχνει παιχνίδια που απευθύνονται σε μένα. Eίχα την αίσθηση πως ξεπέρασα την Nintendo όπως μια μέρα ξεπερνάς τον παιδικό σου έρωτα που ήσασταν μαζί από το δημοτικό μέχρι το τρίτο έτος αλλά μια μέρα, ε, απλά ήθελες να δοκιμάσεις κάτι καινούργιο, και μετά δεν υπήρχε επιστροφή.
Έχοντας ακόμα αρκετά χρήματα από το πακετάκι που καθιστά δυνατό το να ζω άνεργος και με ελάχιστο εισόδημα εδώ και περίπου 2 μήνες, αποφάσισα πως θα ήταν επίσης ωραία ιδέα να αγοράσω ένα 3DS για τη Δάφνη, για να παίζουμε Pokémon μαζί, για να παίξει επιτέλους το Ocarina of Time και άλλα που ήθελε να δοκιμάσει. Ήταν ένα μικρό δώρο για την επέτειο της γνωριμίας μας (“you had sex before you kissed?”). Μπορεί η ίδια να μας πει αν το διασκεδάζει, αν και μάλλον ναι, κρίνοντας απ’τις δεκάδες ώρες που έχει ήδη ρίξει στο Pokémon X.
Αγόρασα το 3DS της Δάφνης 150€ μαζί με θήκη, το Street Fighter 4, το Pilotwings Resort και το Ocarina of Time (και το PES ’11, *μπαρφ*) από έναν πιτσιρικά 15 χρονών ο οποίος το πούλαγε γιατί ήθελε να μαζέψει λεφτά για PS4 και το Destiny. Όταν βρήκα την αγγελία απ’το Aggeliopolis και τον πήρα τηλέφωνο για να κανονίσουμε την συναλλαγή, τελικά συνεννοήθηκα με τον πατέρα του, ο οποίος α) με ρώτησε αν ήθελα την κονσόλα για το δικό μου παιδί, και β) με ρώταγε ξανά και ξανά αν θα την αγοράσω, λες και ήταν κάτι το απίστευο που ένας 25άρης μουσάτος τύπος θα ήθελε να αγοράσει ένα αντικείμενο διόλου ευκαταφρόνητης αξίας απ’τον 15χρονο γιο του. Πριν φύγω ρώτησα τον γιο αν είχε απολαύσει το OoT, και του είπα ότι μικρός ήταν απ’τα αγαπημένα μου παιχνίδια (γι’αυτό θέλω και να το παίξει η Δάφνη). Μου απάντησε ναι. Όταν άνοιξα το 3DS και το Activity Log, είδα πως είχε ρίξει λιγότερο από 10 ώρες στο OoT και πολύ περισσότερες στο Μeet the Robinsons.
Εκείνη την μέρα ήταν επίσης και το πρωτάθλημα Super Smash Bros for 3DS στο (gulp) The Mall. Πήγα με τη Δάφνη και τον Kira, ο οποίος έφερε τον Commander SP και άλλους σκληροπυρηνικούς νιντεντάκηδεςπου με κάνουν να μοιάζω με casual τελευταίας διαλογής. Όλοι συλλέκτες, βέβαια… Αναρωτιέμαι πώς και τόσοι hardcore gamers είναι και συλλέκτες; What is it about hoarding? Τελος πάντων, στο τουρνουά έφτασα στον προημιτελικό, με τον Yoshi κλασικά, not bad για κάποιον που πρώτη φορά έπιανε το παιχνίδι… Την επόμενη μέρα, βρήκα αγγελία για ένα Limited Edition 3DS XL με το ίδιο game το οποίο ξεροστάλιαζα. 180€ αντί για 240€ που έκανε κανονικά, σχεδόν καινούργιο. Όπως έμαθα, ήταν δώρο. Δεν ξέρω γιατί έφυγε από τα χέρια του αρχικού δέκτη και έφτασε στις αγγελίες του insomnia.gr, ομως είμαι σίγουρος ότι είναι μια δακρύβρεχτη ιστορία.
Πολλές ανούσιες λεπτομέρειες για κάτι που δεν έχει καμία σημασία; Κρατηθείτε: την ίδια μέρα, αγόρασα από άλλον πωλητή άλλο ένα 3DS XLγιατί το έδινε 140€ (θα ήταν 120 χωρίς τα παιχνίδια) μαζί με Animal Crossing και Pokémon X , το οποίο έδωσα στη Δάφνη. 20€ για το Pokémon και το Animal Crossing. Not bad. Τσίμπησα από κάπου αλλού (ναι, πάλι μεταχειρισμένο) το Pokémon Υ που παίζω εγώ, και μου ξέμεινε η κονσόλα η οποία χαράζει τώρα τη δική της ιστορία… Ίσως ο Skallamann, το όνομα του Mii που κάνει τις βρωμοδουλειές στο δικό μου στο Puzzle Swap και στο Quest, καταλήξει στα χέρια του Kira. Γιατί όχι;
Τέλος, αγόρασα επίσης το Kingdom Hearts Dream Drop Distance για 10€ για τη Δάφνη, και με άλλα 10€ το Fire Emblem Awakening το οποίο κράτησα εγώ. Με το Winter Promotion 2014 της Νintendo κατάφερα επίσης να κατεβάσω δωρεάν το Zelda: Link Between Worlds, το οποίο με έχει ενθουσιάσει — θυμόμουν όταν είχα δει τα πρώτα βίντεο που είχαν κυκλοφορήσει ότι σκεφτόμουν πως θα είναι βλακεία. So glad I’ve been proven wrong. Man, that’s a lot of games, isn’t it?!
Η Δάφνη μισεί αυτή τη φωτογραφία αλλά εγώ νομίζω ότι είναι απλά τραγικά ηλίθια (in a good way!) Τραβηγμένη και μονταρισμένη αυτόματα απ’το 3DS μουStickers, stickers everywhere!
Καλά όλα αυτά. Αλλά όπως προανέφερα, βγήκα και περπάτησα χωρίς να το πολυθέλω για να μαζέψω play coins, ένα εικονικό συνάλλαγμα που κερδίζεται περπατώντας, για την ακρίβεια 100 βήματα για κάθε νόμισμα με μάξιμουμ τα 10 ανα ήμερα, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αγοράσεις βασικά βλακείες: άχρηστα παζλ και καπέλα για τα Mii, και κάποια items ή hints σε μερικά παιχνίδια. Το θέμα είναι ότι με το Street Pass και το τρίτο 3DS, το οποίο υποτίθεται πως θέλω να πουλήσω, έχω εθιστεί στο να χρησιμοποιώ αυτά τα νομίσματα και να ανταλλάζω κομμάτια παζλ και να χρησιμοποιώ τα δικά μου Miis μεταξύ τους για να προχωράω στο quest, κάτι το οποίο πραγματικά δεν έχει νόημα, εκτός απ’το ότι είναι σούούούπερ εθιστικό και σε κάνει να θέλεις να ανοίγεις το 3DS συνέχεια! Έξυπνες κινήσεις Nintendo… Πώς αλλιώς θα έκανες τον κόσμο να θέλει να έχει, για οποιονδήποτε λόγο, περισσότερα από ένα 3DS;
Διαπιστώνω στον εαυτό μου ότι είμαι πολύ επιρρεπής σε πράγματα όπως το StreetPass που έχουν σταδιακή πρόοδο και κατα κάποιον τρόπο παίρνουν τη ζωή και το τι κάνεις σε meta επίπεδο και την κάνουν game — ο Μάριο έκανε μια παρόμοια παρατήρηση για μένα. Απ’τα achievements μέχρι το Μеmrise κι απ’το last.fm μέχρι αυτή τη κολλητική χαζομαρούλα με τα StreetPass και τα play coins: streaks, ημερομηνίες, δεδομένα, αυτό το πολύ περίεργο και πρωταρχικό συναίσθημα του να ολοκληρώνεις κάτι στο οποίο πατάει και το 7×7 challenge, π.χ. Γι’αυτό το HabitRPG μου άρεσε τόσο, αν και το σταμάτησα γιατί πολύ συχνά έχανα μέρες, όχι επειδή δεν είχα κάνει τα daily quests μου αλλά επειδή έμενα έξω και μακριά από τερματικό ικανοποίησης συνηθειών i.e. τον υπολογιστή μου ή κάποιο smartphone και έτσι πέθανα χωρίς λόγο ουκ ολίγες φορές. Γενικά, I don’t get it and it’s scary.
Μπαίνοντας σε αυτό τον κόσμο μετά από χρόνια, του «αγοράζω ένα κομμάτι hardware για να παίζω games», ξαναβλέπω–όχι πως το είχα ξεχάσει–πως οι gamers είμαστε ουσιαστικά και πολύ βασικά απλά καταναλωτές, και μάλιστα από τους πιο αφωσιομένους, ξεδιάντροπους καταναλωτές που υπάρχουν. Όσο πιο μεγάλος καταναλωτής, τόσο πιο gamer. Νέες πανάκριβες κυκλοφορίες, κονσόλες, προσφορές, συνεχώς το κυνήγι του καινούργιου, μια έλλειψη ικανοποίησης που πλανάται στον αέρα… Πόσοι gamers δεν είμαστε ανισόρροποι και, όπως δείχνω σε αυτό το post, ψάχνουμε στα παιχνίδια μια γλύκα για να πνίξουμε την έλλειψη κατεύθυνσης μας; Τι θα μας σώσει;
Νιώθω πολύ άδειος δημιουργικά αυτόν τον καιρό μετά την Βουλγαρία (και όσο ήμουν στην Βουλγαρία…) γι’αυτό και νομίζω ότι έχω στραφεί στο gaming περισσότερο απ’ότι συνηθίζω πια. Επιπλέον, πιστεύω ότι υπάρχει άμεση σύνδεσημεταξύ της έλλειψη έμπνευσης μου και την ξαφνική μου πόρωση με το να ψάχνω προσφορές για μεταχειρισμένα games παντού, ταυτόχρονα μην παίζοντας τα πρόσφατα αγορασμένα μου παιχνίδια στο Steam αλλά και σπρώχνοντας μακριά τον σωρό από άλλα πράγματα, δημιουργικά και μη, τα οποία θα μπορούσα να κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο.
Ρωτώντας τον εαυτό μου τι θα ήθελα περισσότερο, ένα Wii U ή ένα ποδήλατο, η λογική μου απάντηση είναι ξεκάθαρα ποδήλατο: θέλω ένα μέσο μεταφοράς το οποίο θα με γυμνάσει, ειδικά τώρα που το τρέξιμο έχει φουντάρει, θα μου επιτρέψει τα κάνω τα μεγάλα ταξίδια με το ποδήλατο που πάντα ονειρευόμουν και θα με φέρει πιο κοντά σε αυτόν τον κόσμο ο οποίος με συναρπάζει και έχω απομακρυνθεί από τότε που άφησα την Μυτιλήνη. Η συναισθηματική μου επιλογή όμως με έχει κάνει να κοιτάζω αγγελίες για Wii Uκαι καμία για ποδήλατο, ενώ ούτε καν έχω προλάβει να παίξω τα μισά απ’τα ακριβά παιχνίδια που μόλις αγόρασα. Αυτό δηλώνει ένα πράγμα: ότι τα games είναι η εύκολη επιλογή, το χρυσωμένο χάπι που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο με κρατάει ακριβώς στο σημείο που βρίσκομαι. Το Wii U θα με κρατήσει σπίτι, το ποδήλατο θα με αφήσει να φτάσω μακριά με τη δύναμη των ποδιών μου. Και οι δύο επιλογές είναι καταναλωτικές, αλλά μόνο η μία είναι συμβόλαιο και υπόσχεση κατανάλωσης και στο μέλλον.
Ένα άλλο παράδειγμα: ήδη κάπως έχω πειστεί ότι πρέπει να αγοράσω το παραπάνω όταν βγει. Λες και δεν υπάρχουν πολύ καλύτεροι τρόποι να χρησιμοποιήσω τα χρήματα μου, ή λες και το ωραίο 3DS που έχω μόνο 2 βδομάδες πρέπει να αντικατασταθεί το συντομότερο. Έχουμε τρελαθεί… Σε παρακαλώ qb του μέλλοντος, μην ενδώσεις!
Don’t get me wrong–of course I love games: playing them, reading about them, writing about them. Αυτό όμως που συμβαίνει εδώ, κυρίως με το Steam και με τις πρόσφατες αγορές μου, είναι ότι η αγορά νέων (και μεταχειρισμένων, το ίδιο είναι για μένα) παιχνιδιών ικανοποιεί μια περίεργη, διεστραμένη ανάγκη η οποία με βαραίνει–πολύ διαφορετική απ’το ίδιο το παίξιμο. Συχνά άλλωστε λέμε με την Δάφνη, και όλοι οι παίκτες το ξέρουν αυτό, πως είναι ώρα να σταματήσουμε να αγοράζουμε παιχνίδια και να αρχίσουμε να τα παίζουμε! Έχουμε συζητήσει να κάνουμε μια συμφωνία να μην αγοράσουμε νέα παιχνίδια πριν παίξουμε τουλάχιστον κάποια απ’όσα έχουμε, αλλά είναι τόσο φοβιστική αυτή η δέσμευση που την αποφεύγουμε.
Εγώ μπορώ να κάνω την αρχή, λέγοντας πως δεσμεύομαι, εδώ και τώρα, να μην αγοράσω νέο παιχνίδι, και να μην κατεβάσω νέο game για το Wii, και να παίξω μόνο αυτά που έχω τώρα στη διάθεση μου, μέχρι το τέλος του χρόνου, και με δυνατότητα επέκτασης. Περίπου για τον ίδιο λόγο αποφάσισα να μην πάρω τη δουλειά σύνταξης για το GameWorld.gr, εκτός απ’το ότι ο ιδιοκτήτης έχει πολύ άσχημη φήμη στην πιάτσα–μα να κακοπληρώνεσαι και να μην έχεις χρόνο να παίξεις αυτά που θέλεις; Για να δούμε τι θα γίνει από αυτό. Ό,τι θέλω να παίξω στο μεταξύ θα το γράψω σε μια λίστα για αγορά στο μέλλον. Και για αυτήν την προσφορά του Wii U με το Smash το οποίο θα είναι στα 240€ για τα Χριστούγεννα για την οποία έχω ακούσει και την λιγουρεύομαι… Ε, καλύτερα να πάρω ποδήλατο αν είναι να πάρω κάτι, έτσι δεν είναι;
Maria, my former Danish colleague in Sofia City Library and fellow EVSer/roomie, suggested I give this one a shot after she had given me The Tale of Despereaux to read. With that book, we both agreed that it was horrible. We were in agreement about Where the Mountain Meets the Moon, too; with the only difference that this one was actually good. Very good.
Here’s a beautifully illustrated children’s fairy tale inspired by Chinese legends and folk stories. It’s been a few months since I read it now so I don’t remember very well–I’m finally writing this review since I’m currently right here in Denmark visiting Maria and so was inspired to stop postponing it. What I do remember is that the stories themselves are excellent, well-written and with messages I would like my children to come away with, were they ever to read this book (and, first things first, come into existence).
Maybe I’m rating it so highly because after reading Despereaux I was… ahem, desperate for a good book and a good story. I couldn’t have hoped for a greater contrast between Despereaux and this, which only fueled my flaming dislike for the former. This is what children’s books should be like: inspiring multicultural folktale curiosity, well-illustrated, well-meaning, well-everything. I have only praise for this exquisite book. Bravo, Grace, and thank you. Excellent cover too.
