Θα ξεκινήσω με το πιο σημαντικό, ίσως, χαρακτηριστικό αυτού του βιβλίου: το έχει προλογίσει ο Αβραάμ Κάουα του οποίου, εγώ όπως και πολλοί φίλοι μου πρώην φοιτητές του και μη, δηλώνουμε ξεδιάντροπα fanboys. Πολλές χαρούμενες ώρες γεμάτες γνώση μας χάρισε διδάσκοντας στο ΤΠΤΕ μαθήματα όπως Πολιτισμικές Σπουδές: μια εισαγωγή (στα Αγγλικά), Πολιτισμό των Εικόνων και Πολιτισμό των Κόμικς. Έχω κρατήσει όλες του τις σημειώσεις για εύκολη αναφορά στο μέλλον! Αχέμ, λίγο ακόμα και δεν θα ανέφερα καν το βιβλίο και θα συνέχιζα να μιλάω για τον Κάουα.
Το ίδιο ήταν ενδιαφέρον αλλά βρήκα λίγο επιφανειακό στις περιγραφές του. Ίσως επειδή πολλές από τις ηρωίδες με τις οποίες ασχολήθηκε και αυτές δημιουργήθηκαν για να είναι επιφανειακές, ακόμα και να μέσω από αυτή την επιφανειακότητα τους μπορούν να πουν πάρα πολλά για τις εποχές τους, τους δημιουργούς και το κοινό τους. Βρήκα πως η ανάλυση του κ. Κουκουλά υπερτίμουσε κάποιες ηρωίδες και υποτιμούσε άλλες κάπως αυθαίρετα, χωρίς προφανή λόγο, ίσως μόνο επειδή του άρεσαν περισσότερ οι τίτλοι στους οποίους αυτές οι ηρωίδες πρωταγωνιστούσαν. Για παράδειγμα, δε μπορώ να δω πως η Brandy Carter με τη τελειότητα της μπορεί να είναι σύμβολο της εξέλιξης των γυναικών στα κόμιξ, εκτός βέβαια από το γεγονός πως οι γυναίκες πλέον δεν είναι οι υποστηρικτικοί ρόλοι που ήταν κάποτε για τους άντρες πρωταγωνιστές αλλά η καρδιά πολλών τίτλων στους οποίους εμφανίζονται. Επίσης, βρήκα πως το να είναι σε μια συλλογή γυναίκες αλλά και μικρά κορίτσια, με τελείως διαφορετικούς ρόλους και με μόνο κοινό σημείο αναφορά το φύλο, ήταν λίγο άστοχο — όχι πως ήταν λιγότερο ενδιαφέρον να διαβάζεις για τη Μικρή Λουλού και τη Lucy απ’τα Peanuts απ’ότι για τη Catwoman και τη Φωτεινή της Νύχτας, απλά τα κορίτσια δεν είναι ακριβώς γυναίκες, όπως και τα αγόρια δεν είναι ακριβώς άντρες, άσχετα αν συσχετίζουμε τα παιδιά ως τα εν δυνάμει ενηλικιωμένα φύλα τους (πάντα όπως αντιλαμβανόμαστε το gender, και όχι το sex, όπως προφανώς κάνει και ο κ. Κουκουλάς σε αυτή την έκδοση).
Παρ’όλ’αυτά, στις σελίδες του γνώρισα ή και θυμήθηκα κόμικ τα οποία θέλω να επισκεφθώ πιο συστηματικά: Tank Girl, Miss Fury, Valentina, Mafalda, Ada in the jungle και το La Foire aux immortels…
Προχτές τέλειωσε το 8ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Φοιτητικών Θεατρικών Ομάδων το οποίο έλαβε μέρος εδώ στην Μυτιλήνη. Ήταν 12 μέρες γεμάτες μπόλικο θέατρο, πολλές καλές παραστάσεις και μερικές όχι και τόσο καλές. Το καλύτερο ήταν πως κάθε μέρα πήγαινα στο θέατρο (στο μεγάλο το δημοτικό, αλλά και στα δυο μικρότερα της Μυτιλήνης: στους Άστεγους και στον ΦΟΜ) και ήξερα πως όχι μόνο θα δω μια παράσταση ανεβασμένη με μεράκι από φοιτητές, αλλά πως θα έβλεπα και τις παλιές καλές γνώριμες φάτσες με τις οποίες τα θέατρα είχαν γίνει κάτι σαν τόπος συνάντησης. Ήξερες ότι θα πας και θα δεις κόσμο, όπως και όταν περνάς από τα σκαλάκια στο τρίγωνο (για όσους δεν ξέρουν, το τρίγωνο είναι η περιόχη η οποία ορίζεται με κορυφές το Μουσικό Καφενείο, το Μπρίκι και το Lazy Fish και είναι το κατεξοχήν στέκι στην Μυτιλήνη για όσους δεν συμπαθούν ό,τι έχει να προσφέρει η προκυμαία, κοινώς μέρη της συνόμοταξίας του Monkey, Marush, De Facto, MyClub κτλ. Πάντως, εγώ θα όριζα την περιοχή ως τετράπλευρη, καθώς το Όλα είναι κι αυτός ένας σημαντικότατος κόμβος: το περισσότερο αλκοόλ το οποίο κυκλοφορεί στα σκαλάκια υπο της μορφής μπύρας, κρασιού αλλά και του περιστασιακού βαρύτερου ποτού μπορεί να προθημευτεί κυρίως από ‘κει. Εφ’όσον, λοιπόν, τα σκαλάκια έχουν για σημαία τους το ΦΑΧ [Φτηνό, Ανοιχτό, Χαλαρό: Hall, 2011], τα μαγαζιά-κόμβοι που ορίζουν το τρίγωνο συχνά δεν χρησιμεύουν παρα για να οριοθετήσουν την περιοχή των σκαλακιών, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως και τα ίδια τα μέρη δεν αποτελούν τόπους συνάντησης: τουναντίον. Πόσες φορές δεν κατέληξαν τα σκαλάκια αυτούσια μέσα στο Lazy Fish μετά τις τρεις και μέχρι το πρωί;)
Τι έλεγα; Α ναι. Στο φεστιβάλ, λοιπόν, πήγαινες στο θέατρο και ήξερες ότι θα δεις γνώριμες φάτσες. Έμοιαζε με αυτή την ωραία αίσθηση που είχες όταν πήγαινες σχολείο, την οποία δεν μπορείς βέβαια να εκτιμήσεις όταν πήγαινεις σχολείο, και έβλεπες κάθε μέρα τα ίδια άτομα, κάνατε τα ίδια πράγματα, και μετά μπορούσατε να συζητήσετε γι’αυτά. Έδινε αυτή την αίσθηση της ομαδικότητας που, η αλήθεια να λέγεται, μου λείπει κάπως από τα χρόνια μου εδώ στην Μυτιλήνη (ίσως επειδή κι εγώ δεν δένομαι καθόλου εύκολα με μεγάλες παρέες γενικότερα). Το φεστιβάλ μου προσέφερε ακριβώς αυτό.
Και δεν ήταν μόνο οι δικοί μας παλιοί γνώριμοι, της Πρόβας δηλαδή. Ήταν κάθε μέρα και φοιτητές από ένα άλλο άκρο της Ελλάδας! Έτσι αντίστοιχα κάθε μέρα υπήρχε και ένα διαφορετικό πάρτι, είτε στην πλατεία Σαπφούς (όπου τα πράγματα ήταν χαλαρά: κύκλος χάμω, κιθάρα, κρασί, ο Γιάννης ο Έτσι κι άλλα θεατρικά παιχνίδια), είτε στο κτίριο Χατζηγιάννη (πρώην εργαστήρια της Πολιτισμικής Τεχνολογίας, νυν χώρος για πρόβες των ομάδων του Πανεπιστήμιου, όπου έγινε απ’έξω ένα μεγάλο και γαμάτο πάρτυ στην μέση των στενών της Μυτιλήνης), είτε στην ΑΤΕ (το R. T. Ficial, με ωραίο face painting, μια μικρή πολύ καλή αυθόρμητη παραστασούλα από την Δανάη και την Γκέλη, έκθεση κόμικς και φωτογραφίας, μερικά συγκροτήματα τα οποία όπως συνήθως τραγούδαγαν έντεχνα που δεν ήξερα και φοβερά φρέσκα mojito με κρατσανιστή ζάχαρη, καταπράσινο λάιμ και μοσχάτο δυόσμο για δροσερή αναπνοή!) είτε στον Λόφο Ξενία που έγινε ένα μεγάλο λάιβ (και οι Alchemy έπαιξαν το Οpen Car — να μια πραγματικά πολύ ευχάριστη έκπληξη ^^!) αλλά δυστυχώς όλες οι ομάδες είχαν ήδη φύγει. Όχι πως κάθε ομάδα έμενε πολύ. Όπως είχαμε πάει κι εμείς πέρσι τον Μάιο με την Πρόβαστα Γιάννενα στο αντίστοιχο φεστιβάλ και είχαμε κάτσει 2 νύχτες, έτσι κι εδώ κάθε ομάδα ερχόταν για ελάχιστες μέρες. Λογικό μεν, που να προλάβεις να τους γνωρίσεις όμως όλους δε; A!! Τώρα που το θυμήθηκα: θέλω φωτογραφίες από την περσινή παράσταση. Δεν έχω πολλές κι όσες έχω είναι από τα παρασκήνια. Μόνο αυτές βρήκα από αυτήν την κριτική για την παράσταση μας στα Γιάννενα… Χουμ, ενδιαφέρον! Μια διαφορετική ανάλυση για κάτι που είχα μάθει πολύ καλά πριν όχι και τόσον πολύ καιρό.
Πίσω στο φέτος. Από τις συνολικά 17 παραστάσεις (με δωρεάν είσοδο!) που ήταν στο πρόγραμμα του φεστιβάλ παρακολούθησα τις 13: δύο τις έχασα και άλλες δύο δεν έγιναν ποτέ. Η αγαπημένη μου πάντως σίγουρα ήταν το «Όχι, παίζουμε!» των Άφαντων από τον ΠΟΦΠΑ. Καταπληκτικά κείμενα (από εκθέσεις μαθητών δημοτικού από την Νότια Ιταλία), εκθαμβωτική κινησιολογία και σκηνοθεσία, πανέξυπνη χρήση του σώματος των παιδιών γενικότερα… Δεν μπορούσα να βρω κάτι το κακό με αυτή την παράσταση. Με κράτησαν από την αρχή μέχρι το τέλος (και αρκετά συχνά βαριέμαι εύκολα το θέατρο). Ακόμα πιο εκπληκτικό: κανονικά είχαν το Δημοτικό Θέατρο για την παράσταση τους, αλλά επειδή εκείνη την μέρα είχε έρθει στους εργαζόμενους εκεί να το παίξουν αντίδραση (ντροπή σας, απλά), αναγκάστηκαν τα παιδιά να πάνε στο θέατρο των Αστέγων. Μια ομαδάρα 25 ατόμων σε μια σκηνή με κάτι μικροσκοπικά καμαρίνια και παρασκήνια και αντίστοιχου μικρού μεγέθους σκηνή… Το θέατρο ήταν κατάμεστο και η σκηνή δεν τους χώραγε, αλλά αυτό τελικά έκανε τον χώρο πολύ ζεστό και γούτσου-γούτσου. Βέβαια, ο σκηνοθέτης δεν ήταν φοιτητής (όπως ήταν στις περισσότερες άλλες παραστάσεις) οπότε η ανισότητα ποιότητας ήταν μέχρι ένα σημείο δικαιολογημένη.
Άλλες παραστάσεις που μου άρεσαν; Φυσικά, η παράσταση της Πρόβας, τοΤελεία.gr,όπου πήγα και δύο φορές, τη μία στην πρεμιέρα για την… φωτογραφική κάλυψη, και την δεύτερη για να το ξαναδώ καλύτερα χωρίς να ανησυχώ για φωτογραφίες και τέτοια. Στην προτελευταία και τη τελευταία σκηνή έμεινα με το στόμα να χάσκει έτοιμο να υποδεχτεί μύγες και κουνούπια. Θέλω το σενάριο γι’αυτές τις σκηνές ΤΩΡΑ! Απ’όλο το έργο, η Βίκυ, η Ήρα, η Κρυστάλλη, ο Χάρης, η Εβίνα, ο Άγγελος, ο Νίκος, η Γιώτα και η Δέσποινα μου άρεσαν περισσότερο, αλλά φυσικά απόλαυσα όλα τα παιδιά πάνω στην σκηνή!
Συνεχίζουμε: «ο θίασος του μαύρου καβαλάρη» του Πολυτεχνείου Κρήτης, απ’τα Χανιά (κι εδώ, απίστευτη κινησιολογία, πολύ καλή χρήση ηχητικών εφέ (!!) από ζωντανή ορχήστρα — η οποία αναλάμβανε και την πλήρη μουσική επένδυση — και εμπνευσμένη σκηνοθεσία και τελική σκηνή, ειδικά σε ένα τόσο μικρό θέατρο όπως ο ΦΟΜ), «το όνειρο του σκιάχτρου» από το πολυτεχνείο του ΑΠΘ (τα πουλάκια, αάαα, αάαα! Χαζοοχαρούμενη (με την καλή έννοια!) παράσταση με ηθοποιούς που σ’έκαναν να χαμογελάς συνεχώς κι ένα κείμενο από τον γίγαντα των παραμυθιών Ευγένιο Τριβιζά), ένα καταπληκτικό show στο Μαμά Ελλάδα 2 από τα παιδιά του Πανεπιστήμιου Πάτρας (ατακάρες, απλά, ατακάρες, μερικές από αυτές sooo true! Όλο το θέατρο γέλαγε συνέχεια) και «ο επιθεωρητής έρχεται» από την ομάδα της Ρόδου (μόνο 7 ηθοποιοί αλλά όλοι πολύ καλές ερμηνείες, και μετά γνωριστήκαμε και με τα παιδιά… ~^λ )… Το «μετράω μέχρι το δέκα και μετά σειρά σου» των Πέρα-Δώθε από την Θεσσαλονική μου έκανε εντύπωση γιατί είχε έναν μονόλογο τον οποίο αναγνώρισα από αυτό το βιντεάκι του Mr. Freeman (είχε και άλλους ευρηματικούς διαλόγους, όπως δυο παιδικών φίλων που έπαιζαν το πετάει-πετάει και ξανασυναντήθηκαν μετά από χρόνια… Πετάει-πετάει ο άνθρωπος…;) Αντίθετα, το «εθνικότητα μου το χρώμα του ανέμου», της ομάδας του ΕΜΠ, ενώ μου άρεσε πολύ ο τίτλος της και η ιδέα με τα διαβατήρια των ηθοποιών και συμπάθησα τα παιδιά που βοήθησα να βρουν το θέατρο στο οποίο μαζί είδαμε τους Άφαντους, η ίδια η παράσταση δεν μου άρεσε για λόγους που εξηγώ παρακάτω, εκτός από το χορευτικό με τις μαριονέτες και την σκηνή με τους νεκρούς στρατιώτες. Παρολαυτά, πολλοί μου είπαν ότι η ίδια παράσταση τους άρεσε πολύ. Γούστα!
Όλη αυτή η φάση με έκανε βέβαια να θυμηθώ πως ήταν να είμαι στην Πρόβα πέρσι, τους λόγους που επέλεξα να σταματήσω να πηγαίνω… Η αλήθεια είναι πως να συμμετέχεις σε μια θεατρική παράσταση είναι μια τεράστια δέσμευση ενέργειας και χρόνου. Πέρσι δεν είχα για διάφορους λόγους τα ψυχικά αποθέμετα για να τα ρίχνω στην Πρόβα (διαφορετικά πράγματα μου τράβαγαν την περισσότερη ενέργεια σαν βαμπίρ) και ούτε τα γέμιζε καθόλου η όλη ενασχόληση με την ομάδα. Όμως είχα δεσμευτεί. Οι καθημερινές πρόβες και η έλλειψη δεσίματος της ίδιας της ομάδας αλλά και το δικό μου με τα άλλα παιδιά με έκαναν να το βλέπω όλο σαν μια αγγαρεία και όχι σαν κάτι το ευχάριστο.
Όμως, τελικά, βγαίνοντας φέτος απ’το φεστιβάλ και όλο το κέφι του, βρίσκω ότι έχω μια πιο κατασταλαγμένη άποψη για την τέχνη του θεάτρου. Το περισσότερο θέατρο δεν είναι του γούστου μου, όμως ως μέσο έχει μια απίστευτη πολυμεσική δυναμική την οποία ελάχιστες άλλες μορφές τέχνης μπορούν να φτάσουν. Με τόσα εργαλεία όμως πολλά μπορούν να πάνε στραβά. Εύκολα μπορεί να γίνει μια παράσταση βαρετή, υπερβολικά πομπώδης (τους κλαυσίγελους δεν τους συμπαθώ καθόλου), αυτάρεσκη, φλύαρη… Δεν μου αρέσει όταν το θέατρο παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά, μου αρέσει όταν είναι παιχνιδιάρικο, και μπορεί να είναι παιχνιδιάρικο όσο βαριά, δύσκολα ή ευχάριστα πράγματα κι αν έχει να πει, άκριβως όπως συμβαίνει και στα δικά μας πολλαπλά, προσωπικά, «πραγματικά» δράματα. «Η μαγκιά είναι να χαμογελάς ακόμα και αν τα πράγματα δεν φαίνονται να πάνε προς το καλύτερο. Πάντα θα έχεις το ένα ή το άλλο πρόβλημα», είχε πει κάποτε ο σοφός mystery_orange…
Βασικά, τίποτα δεν μου αρέσει όταν παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά, όμως το θέατρο βρίσκω πως πέφτει συχνότερα από άλλες μορφές τέχνης σε αυτή την παγίδα. Το καλό θέατρο είναι πραγματικά πολύ καλό αλλά θα έλεγα τελικά σπάνιο. Κι αυτό ακριβώς γιατί πολλοί ηθοποιοί γίνονται ή προσπαθούν να γίνουν ηθοποιοί για να πουλήσουν μούρη ή για να «κάνουν τέχνη», και όταν αυτοί κάνουν θέατρο το αποτέλεσμα εντυπωσιάζει μόνο άλλους ομοϊδεάτες τους. Είναι αλήθεια: το σανίδι είναι μεθυστικό. Τα φώτα με τα διάφορα χρώματα σου ξεπλένουν ό,τι μπορεί να είσαι στην «πραγματική» σου ζωή, τα κοστούμια σου εκπληρώνουν, έστω για λίγο, τα φιλόδοξα, ποταπά σου όνειρα, το χειροκρότημα γίνεται η πρέζα σου… Γρήγορα το «κάνω τέχνη» γίνεται τελικά ο εντυπωσιακός αυτοσκοπός, όχι ο επαναπροσδιορισμός του εαυτού ο οποίος θα έρθει για να σπάσει θριαμβευτικά τα (ευ)πλαστά και πλαστικά μας σύνορα, τους κύκλους με την κιμωλία μας όπως έλεγαν και στο «εθνικότητα μου…» Έχω δει και συνεχίζω να βλέπω πολλούς ανθρώπους να φτιάχνουν επιπλέον σύνορα χρησιμοποιόντας την δικαιολογία του θεάτρου. Τι να το κάνεις λοιπόν αν η ηθοποιία σε αποξενώνει ακόμα περισσότερο με τους άλλους αλλά και, χειρότερα, με τον εαυτό σου;
Για τέλος, θέλω να δώσω τα συγχαρητήρια μου σε όλους όσους έπαιξαν, προετοίμασαν και τέλος πάντων συνέβαλαν για να είναι αυτό το φεστιβάλ η επιτυχία που ήταν, ακόμα κι εδώ στην μακρινή Μυτιλήνη. Το απόλαυσα ακόμα περισσότερο αφού τώρα πλέον ο χρόνος μου στην Μυτιλήνη είναι σε αντίστροφη μέτρηση… αισθάνομαι όμως τυχερός που το πρόλαβα! 🙂
Στο παρακάτω κείμενο, εξερευνώ την ιαπωνική μορφή ποίησης χαϊκού. Θα περιγράφω την ιστορία του, τις πολιτισμικές επιρροές του, τις γερές βάσεις του στην ιαπωνική θρησκεία και αρχαία φιλοσοφία της Άπω Ανατολής. Έπειτα θα αναλύσω κάποιες πτυχές του έργου του Γερμανού φιλοσόφου Μάρτιν Χάιντεγκερ σχετικά με την Ύπαρξη και τον Χρόνο και θα τις συγκρίνω με τα χαϊκού και την άρχουσα φιλοσοφία τους, η οποία αγγίζει παρόμοια ερωτήματα, ψάχνοντας για σημεία τομής, ομοιότητες ή αντιθέσεις.
Για την Ανάλυση και Σύνθεση Κειμένου, με την Δέσποινα Καταπότη (σαν όνομα εκπομπής ακούγεται… θα έβλεπα μια εκπομπή που θα παρουσίαζε η Καταπότη κι ας μην έχω τηλεόραση, σίγουρα θα είχε ενδιαφέρον).
ΟΚ. Χρωστάω 14 μαθήματα για να πάρω το πολυπόθητο πτυχίο Πολισμικής Τεχνολογίας. 2 από αυτά τα μαθήματα δίνω την Δευτέρα. Το ένα είναι Βάσεις Δεδομένων, και το άλλο Πληροφοριακά Συστήματα (και ένα τρίτο, Τεχνολογίες Λογισμικού, μόνο που δεν το έχω δηλώσει για την σκούπα. Και οι τρεις εξετάσεις είναι την ίδια ώρα την Δευτέρα, 18:00-21:00. Ουδέν σχόλιον. Τέλος πάντων).
Προσπαθώ να συγκεντρωθώ, προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτά που διαβάζω. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ! Διαβάζω φράσεις οι οποίες απλά δεν βγάζουν νόημα, κι αν βγάζουν, μου φαίνεται απλά άχρηστο, ανούσιο. Αυτά τα τελείως οργανωμένα σχεδιάκια και η απόλυτη δομημένη θεωρία η οποία διαρκώς μιλάει για επιχειρήσεις, απλά μου φαίνεται άφταστη. Ναι, η Καταπότη έχει συμβάλλει στην «καταστοφή», όμως ποτέ δεν το είχα ιδιαίτερα με αυτά τα μαθήματα, το ΑΟΔΕ στην Τρίτη Λυκείου είχα φτύσει αίμα για να το μάθω, όσο μπόρεσα, παπαγαλία. Έχω όντως φτάσει στο σημείο τα βιβλία που μου δίνει η Καταπότη για τον Heidegger, για μεταμοντέρνες θεωρίες της αρχαιολογίας, για το temporality of landscapes, να την καταλαβαίνω πολύ καλύτερα από αυτά τα (ας πούμε) πεζά μαθήματα. Ίσως γιατί απλά βρίσκω εκείνα τα θέματα ακαταμάχητα συναρπαστικά. Χουμ.
Δεν με πιστεύετε; Ρίχτε μια ματιά στις σημειώσεις και πείτε μου πόσα μπορείτε να συγκρατήσετε από αυτά… {{:ε
Αλήθεια, έχω όλη την καλή διάθεση να τα καταλάβω και να τα μάθω. Οι Βάσεις Δεδομένων δεν είναι τόσο ακατανόητες, έχουν και μια ωραία πρακτική πλευρά, η SQL έχει την πλάκα της. Αλλά τα Πληροφοριακά Συστήματα; *γκλουπ*
Τελικά η ΑΕΙΚΙΝΗΣΗ άρεσε. Όχι τόσο σε φοιτητές (ή τουλάχιστον δεν τους έκανε και πολύ εντύπωση): άρεσε πολύ περισσότερο σε ανθρώπους που γνωρίζουν το Πανεπιστήμιο Αιγαίου χρόνια ώστε να μπορούν να εκτιμήσουν ακόμα περισσότερο από εμένα ή άλλους όσα αντιπροσωπεύει, συμβολίζει, υπονοεί ή όσα θα μπορούσε να συμβολίζει ή να υπονοεί… Σαφώς θα ήθελα το Πανεπιστήμιο να ήταν όσο καλό όσο μπορεί να φαίνεται στην Αεικίνηση, όμως γι’αυτό δουλεύουμε όλοι μας, και για αυτό θα αγωνιστούμε τώρα που έρχονται τα δύσκολα…
Στο καινούργιο τεύχος του ΑΙΓΑΙΟ.edu, έχουν χρησιμοποιήσει για πρωτοσέλιδο μια φωτογραφία μου και την λέξη Αεικίνηση… συνδέοντας το βίντεο με ροή του Πανεπιστημίου στην κοιλάδα του χρόνου, στα στενά από τα οποία περνάει τώρα και η ροή γίνεται γρήγορη, αφρώδης… φτάνουμε σε καταρράχτη ή απλά έγινε η κοιλάδα πιο στενή; Ποια είναι η δική μας θέση, είναι το εύλογο ερώτημα. Έχουμε έρθει για rafting ή μήπως δεν ξέρουμε καν κολύμπι;
Η ίδια σύνδεση με την ρευστότητα των πραγμάτων, με την θετική τους έννοια — ίσως με αυτήν της ευπλαστης προσαρμοστικότητας — με οδήγησε πριν μερικούς μήνες στην όρεξη να φτιάξω το βιντεάκι που με έκανε διάσημο για λίγο, πρωτοσέλιδο, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε, αν είχαμε την διάθεση να επιδείξουμε την παρατηρητικότητα μας.
Σχετικά με την σύνδεση των Α.Ε.Ι με την ΑΕΙκίνηση, δεν μπορώ παρά να δανειστώ τα λόγια του υπέροχου Banksy:
“I’d been painting rats for three years before someone said ‘that’s clever it’s an
anagram of art’ and I had to pretend I’d known that all along.”
That’s all I have to say, pretty much. Τα υπόλοιπα τα λέει το φαρδύ χαμόγελο που είναι ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου. Επίσης, μην χάσετε, από το παραπάνω λινκ στην εφημερίδα, το άρθρο στην σελίδα 11. Μπορεί να σας θυμήσει κάτι, όμως το κολλάζ είναι πολύ κουλ οφείλω να ομολογήσω. Ένα ευχαριστώ σε όποιον το σχεδίασε, είναι όμορφο.
Προχτές κλείσαμε την Κινηματογραφική Συμμορία για φέτος με τον Εφιάλτη των Χριστουγέννων. Χάρις στην παρακίνηση της Δώρας Τζέκου είχαμε υπέροχο ζεστό χριστουγεννιάτικο κρασί και με την βοήθεια όλων πολλά μελομακάρονα και μπισκοτάκια!
Ομ-νομ--σλουρπ-νιαμ!
Όμως, κάτι δεν πήγε καλά εκείνη την βραδιά.
Ενθουσιασμένος εγώ που βρήκα την ταινία σε super ανάλυση και με τους υπότιτλους τέλεια συγχρονισμένους, δοκιμάζω το αρχείο στο laptop του αμφιθεάτρου της Γεωγραφίας. Το αρχείο παίζει αλλά μόλις και μετά βίας: κολλάει για 10 δευτερόλεπτα κάθε 5 δευτερόλεπτα παιξίματος… Προφανώς το αρχαΐζον laptop δεν μπορούσε να σηκώσει την φοβερή 1080p ανάλυση. Μέρα που βρήκα κι εγώ να αφήσω το δικό μου επ-άγκαλο (lap-top) σπίτι…
Στίβουμε τα μυαλά μας όλοι και σκεφτόμαστε πολλές ιδέες: να παίξουμε την ταινία μέσω streaming (ποιότητα; υπότιτλοι;), να φέρουμε κάποιο δυνατό PC από κάποιο εργαστήριο στο ίδιο κτίριο (όλα ήταν 5ετίας τουλάχιστον…), να δοκιμάσουμε να ανεβάσουμε την προτεραιότητα επεξεργασίας του VLC, να ρίξουμε τις ρυθμίσεις, να μειώσουμε την ανάλυση… Όλα τα δοκιμάσαμε. Η λύση όμως, όπως αποδείχτηκε, ήταν μόνο μία (duh).
Μα τι μπορεί να συμβαίνει; Εφιάλτης!
Σε λιγότερο από 5 λεπτά, χάρις στις πολύ γρήγορες συνδέσεις του πανεπιστημίου, είχαμε σε μικρότερη ανάλυση την ταινία. Είχε περάσει ήδη κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα από την στιγμή που είχαμε πει ότι θα αρχίζαμε, και ο κρύος ιδρώτας αισίως σταμάτησε να ρέει από το μέτωπο μου. Περάσαμε τα επόμενα ~75 λεπτά ρουφώντας ζεστό κρασί, φαντάζοντας χουχουλιαστά το καρεκλοπόδαρο που δημιουργούσε ενδιαφέροντα υδάτινα σχέδια στις τζαμαρίες των κλιμακοστασίων του κτιρίου Γεωγραφίας, και απολαμβάνοντας, επιτέλους, το οπτικοακουστικό αριστούργημα των Burton, Selick και Elfman. Ευχαριστώ όσους άντεξαν μέχρι το τέλος παρά τις αντίξοες συνθήκες!
Ναι!! Μιάμιση ώρα αργότερα, η ταινία ξεκινά!
Μια γεύση της χριστουγεννιάτικης μαγείας! Aυτά τα τρία τραγούδια είναι στο shuffle και repeat στο μυάλο μου μέρες τώρα, πριν καν την προβολή. Είχα κάνει την προετοιμασία μου, χο-χο-χό!
Inspired! To original έχει περισσότερο παλμό: ο Danny Elfman με την φωνή του δίνει απίστευτη ζωή και ενθουσιασμό στον Jack. Όμως και αυτή η εκτέλεση έχει την φάση της!
Ένα θα πω: KoRN’s ear PoRN.
Το τραγούδι της Sally βγάζει μια ανατριχιαστική μελαγχολία ταυτόχρονα με μια αθωότητα, κάτι που της ταιριάζει (και μου αρέσει) πολύ. Η έκδοση της Amy Lee είναι και αυτή ωραία *dodges random vegetable thrown at him for this comment* όμως δεν έχει την παιδικότητα ανάμεσα στα συναισθήματα που βγάζει.
Κάτι μου λέει, από το πόσο μου άρεσουν τελευταία οι ταινίες στις οποίες τραγουδάνε όλοι αντί να μιλάνε, πως αποκτάω μια καινούργια αγάπη για τα musical! Γιέι! :Β
Τους τελευταίους μήνες, οι σχέσεις μου με την λέσχη δεν πάνε καλά.
Όχι πως ήμασταν ποτέ φίλοι. Κάποτε, μάλλον από τον Μάιο του ’09, όταν άνοιξε η κάτω λέσχη στο Ευ Ζην (αλλά και λίγο πριν, όταν το λεωφορειάκι μας έπαιρνε έξω από τον Βερόπουλο και μας πήγαινε στον Λόφο για να φάμε μεσημεριανό…), η σχέση μου με την λέσχη ήταν αντίστοιχη με αυτή που έχω με πολλούς συμφοιτητές μου: τους βλέπω κάθε μέρα, ποτέ δεν τους μίλησα πάρα πολύ και ποτέ ίσως δεν υπήρξε μια πραγματική αμοιβαία συμπάθεια. Όμως ακριβώς εξ αιτίας την καθημερινή τριβής, μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο, αυτή η επαφή έχει εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο από συνήθεια και γνωριμία αλλά κάτι λιγότερο από φιλία… μια περίεργη κατανόηση η οποία σε κάνει να γνέφεις ή να λες «Γειά!», ακόμα και αν δεν είσαι καν σίγουρος ότι θυμάσαι το όνομα του άλλου.
Έτσι και με την κάτω λέσχη. Mε παρέες κατα καιρούς διαφορετικές, σχεδόν καθημερινή βίζιτα (συνήθως μεσημέρι και βράδυ) και συχνά αρμένικη: μέναμε τελευταία παρέα στην λέσχη, οι κυρίες της λέσχης καθάριζαν κι εμείς μπορεί να μην είχαμε καν επιστρέψει τους δίσκους μας και να φτιάχναμε εικαστικά αριστουργήματα με το βραδινό μας. Το φαγητό και η ποιότητα του έχει υπάρξει αγαπημένο θέμα συζήτησης, μαζί με διάφορους καυγάδες, φιλοσοφικές κουβέντες, ατέλειωτες αντιπαραθέσεις για games, ιδεολογικές διαμάχες σχετικά με την –πάντα επιλεκτική!– αποχή μερικών μας από το κρέας. Ποτέ δεν ξέραμε ούτε μας απασχόλησε ιδιαίτερα τι ακριβώς ήταν αυτό που κατέληγε στις μαύρες τρύπες μας.
Ευτυχώς από ποικιλία η λέσχη ποτέ δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από πουθενά, κι έτσι πάντα είχαμε κάτι να συζητήσουμε! Ψάρι με γεύση κοτόπουλο: κοτοπουλόψαρο! Μπριάμ μόνο με πατάτες και ένα κομμάτι μελιτζάνα κι άλλο ένα αντίστοιχο κολοκυθάκι (στην καλύτερη) ή πατάτες με λαχανικά — τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα το μενού είχε πατάτες ψητές με πουρέ και σάλτσα γεώμηλου — μακαρόνια με σάλτσα τόνου (καρμπονάρα βασικά με τόνο αντί για μπέικον :κ) , ή πορτοκάλια χωρίς γεύση και μόνιμα λασπωμένο, κακά πλυμμένο μαρούλι. Όσο για τα επιδόρπια, το πράγμα είναι πολύ απλό: Δεν ήταν κρεμ καραμελέ, μήτε ήταν ζελέου: ήταν μονάχα μι’ αλοιφή, μ’άρωμα πετρελαίου… Ή ψαρίλας. Το έχουν τα ειδικά τους ψυγεία, βέβαια! Μεταθέτουν τις μυρωδιές από το ένα φαγητό στο άλλο: πηγαίνει από το κοτόπουλο στο ψάρι και από το ψάρι στο ζελέ και από το ζελέ στο… ω ελάτε τώρα αφού ξέρετε ότι το ζελέ δεν μυρίζει (εννοούμε τα κανονικά ζελέ και όχι της λέσχης)! Ή το περίφημο ρύζι «αμβροσία» το οποίο, πριν μάθουμε ότι ήταν ονομασμένο όπως και το catering το οποίο έχει αναλάβει την λέσχη και ήταν η υποτιθέμενη specialité του, το βλέπαμε ως απόδειξη ότι, εκτός των άλλων, οι υπεύθυνοι της λέσχης είχαν και μια κάποια άρρωστη αίσθηση του χιούμορ. Αντί για νέκταρ, το μόνο που είχαμε ήταν μια βρύση. Για νερό. Τώρα που το σκέφτομαι, τι ωραία που θα ήταν αν αντί για νερό αυτή η βρύση ανάβλυζε μπύρα… Ποιος το χέζει το νέκταρ…
Και φυσικά, ο τρόπος που έχει η λέσχη να παίζει με το στομάχι σου! Μπορεί να έτρωγες τρία πιάτα, θα τίγκαρες, όμως μετά από 3 ώρες θα είχες λιγούρες, και μετά από 5 θα πείναγες ξανά! Λες και όλα αυτά που έφαγες ήταν στην πραγματικότητα αφρός μεταμφιεσμένος σε μπριζόλα, αρακά, μακαρόνια, ο οποίος όμως αφρός σε πάχαινε αν έτρωγες περισσότερο. Ναι, εγώ τουλάχιστον είχα πάρει κιλά όταν έτρωγα στην λέσχη περισσότερο από μια μερίδα. Δεν ξέρω τελικά, ίσως και να ήταν αφρός από την πολύλή σόδα! Πολλά φαγητά είχαν, σύμφωνα με μαρτυρίες (εγώ ποτέ δεν την κατάλαβα), ακόμα και γεύσησόδας, αλλά εκτός από το ότι ποτέ δεν θα μάθουμε αυτό το μυστικό, κανένα φοιτητικό εστιατορίο στον κόσμο δεν βγάζει την ουρά του απ’έξω από το θέμα της χρήσης της.
H λέσχη πάντα μας καλούσε να λιώνουμε με τις ώρες άφοβα. Μμμ, νόστιμο!
Τελικά όμως, παρά τα όσα λέγαμε,όλα έβαιναν καλώς. Μπορεί η λέσχη μας να μην ήταν όσο καλή όσο αυτή της Ρόδου, των Ιωαννίνων, που ήταν ολόκληρο εργοτάξιο, ή της Κέρκυρας (τι σαλάτες. Ω:τι σαλάτες! {:ε *όνειρα χορτοφαγικά*), όμως όλοι έχουν πει πως είναι καλύτερη από τις αντίστοιχες της Αθήνας ή της Θεσσαλονικής. Και φυσικά, ανέκαθεν ήταν το καθημερινό hot spot. Ποιο Mουσικό, Lazy και μαλακίες! Πήγαινες λέσχη και αμέσως γέμιζε ο μετρητής του social! Καθόμασταν και σε προνομιακές θέσεις για να τσεκάραμε ευκολότερα ποιος ερχόταν. Και στην τελική, το ψωμί δεν ήταν άσχημο (όταν ήταν φρέσκο).
Όλα αυτάαλλάξανε τον Σεπτέμβριο. Πηγαίνουμε την πρώτη μέρα που άνοιξε η λέσχη, παίζει να ήμασταν και οι πρώτοι, σίγουρα ήμασταν και οι πρώτοι που μάθαμε τα υπέροχα μαντάτα. «Η κάτω λέσχη θα κλείσει και όλα θα πάνε πάνω!», μας είχε πει μια από τις κυρίες που μας σέρβιραν. Οι οποίες, παρένθεση, ακούνε τα παράπονα αλλά δεν φταίνε και σε τίποτα, την δουλειά τους κάνουν… Δεν νομίζω να θέλουν να μας προσφέρουν το φαγητό που μας προσφέρουν. Παίζουν και λίγο τον ρόλο του προστατευτικού κυγκλιδώματος, κάτι σαν τους μπάτσους, σε αυτές πάνε όλα τα αρνητικά σχόλια και όχι σε αυτούς που κάνουν τα κουμάντα. Τέλος πάντων. Ναι, πρώτα από τις κυρίες της λέσχης το μάθαμε. Ήταν η αρχή του τέλους.
Δεν πήρεπερισσότερο από μερικές εβδομάδες για να γίνουν τα παραπάνω πραγματικότητα. Και τι προειδοποίηση. Όλοι πήγαμε στον λόφο, η κάτω λέσχη έκλεισε άδοξα γιατί υποτίθεται ότι δεν θα ήταν απαραίτητη εφόσον όλοι οι φοιτητές θα ήταν στον λόφο. Η ποικιλία μειώθηκε: από δύο επιλογές, που και πάλι μερικές φορές δεν υπήρχαν ουσιαστικά στην κάτω λέσχη γιατί το φαγητό ερχόταν από την λέσχη του λόφου, μειώθηκε σε μια επιλογή για κάθε γεύμα. Οι τουλάχιστον δύο μερίδες που δικαιούμασταν, μειώθηκαν σε μία (!), το πρωινό είναι παρελθόν (μικρό το κακό εδώ που τα λέμε) και οι ώρες άλλαξαν ώστε να είναι, ω τόσο μα τόσο βολικά, ακριβώς πάνω στις ώρες των μεσημεριανών και βραδινών μαθημάτων.Ευχαριστούμε τόσο πολύ, κύριοι που φροντίζετε πάντα πριν από μας για μας. 🙂 Είναι αλήθεια, τα λεφτά που παίρνει το Πανεπιστήμιο Αιγαίου από το κράτος μειώθηκαν κατα 30% φέτος. Όμως φαίνεται πως η λέσχη πρέπει να τους έτρωγε πολλά (pun intended) αφού οι ίδιες αλλαγές έχουν γίνει και η ίδια κατάσταση φαίνεται να επικρατεί και στην Χίο, όπως με πληροφόρησε ο Φάνης. Η φοιτητική μέριμνα γενικά χτυπήθηκε πολύ σκληρότερα με τις περικοπές απ’ότι άλλοι τομείς χρηματοδότησης, η σίτιση μαζί με τις εστίες αλλά και πολλά περισσότερα. Μετά από όλα αυτά, η λέσχη δεν ήταν πια αυτή που ήξερα: από συμπαθητικός γνωστός είχε μετατραπεί στην συμφοιτήτρια την οποία όχι μόνο δεν χωνεύω, βρωμάει σαπίλα από πάνω ως κάτω, μου έχει παίξει μαλακία και ΕΙΜΑΙ αναγκασμένος να την έχω και στην ομάδα μου…
Αυτές οι αλλαγές με χτύπησαν περισσότερο πριν λίγες μέρες. Ήταν Τετάρτη, μέρα που δεν έχω μάθημα όμως είναι παραδοσιακά μέρα λαδερών (η καλύτερη μου: όλο κρέας, κρέας, κρέας το βαρέθηκα, φέρτε μου ένα φασολάκι που τ’ορέχτηκα!) είχα βέβαια να κολλήσω και αφίσες για την Κινηματογραφική Συμμορία. Ο καιρός ήταν απαίσιος: μια λεπτή συννεφιά που έδινε μια ξεπλυμένη άρρωστη απόχρωση στα πάντα, μια ζέστη (ΤΙ ΚΑΙΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΤΕΛΗ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΘΑ ΚΑΝΩ ΧΑΡΑΚΙΡΙ), μια άπνοια, η ατμόσφαιρα ήταν κολλώδης… Εν ολίγοις, ο ιδανικότερος καιρός για να αφήσεις την φωτογραφική σου μηχανή σπίτι. Η διάθεση μου κοινώς ακαταμάχητη, είχα πάει και μόνος. Φτάνω στην λέσχη, βλέπω τρία τεράστια ταψιά τίγκα στους γίγαντες… Και μόνο γίγαντες.
Fun fact about cubi: Πρέπει να έχω κάποιου είδους δυσανεξία στα φασολοειδή (γίγαντες, φασολάδα, μαυρομάτικα, ακόμα και αυτά τα κόκκινα που πάντα μου θυμίζουν το Salad Bar των Goody’s) γιατί ακόμα κι αν φάω μικρή ποσότητα το στομάχι μου κυρήσει εμφύλιο πυρηνικό πόλεμο, με βόμβες να σκάνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και ο όλος αρμαγεδώννας να κρατάει και την επόμενη μέρα. Οπότε όχι, δεν είναι μόνο πόλεμος… αερίων!
Με είδε η κυρία που σέρβιρε να είμαι {:ε, της εξήγησα: «Έχω δυσανεξία στα φασόλια…». Μου απάντησε: «ΟΚ, θα σου βάλω δυο πιάτα ρεβυθόσουπα.» Wow, thanks, I guess, αν και τα ρεβύθια αυτά καθαυτά απάρτιζαν λιγότερο από το 1/10 της συνολικής μάζας αυτής της σούπας. Καθώς υπέγραφα και έπαιρνα τον δίσκο μου, με ρώτησε: «Τι κάνει το κορίτσι που μας έλεγε και κανένα γειά;» Αυτή η φράση μου θύμισε πολλά απ’όσα περιγράφω παραπάνω, ίσως και να μου έδωσε την όρεξη να γράψω όλο αυτό. Όσο πιο ειλικρινά μπορούσα της απάντησα «δεν ξέρω» κι έκατσα σκεφτικός να φάω το νερό μου με λίγα ρεβύθια μέσα. Αλήθεια, πόσοι να τις χαιρετάνε; Γιατί όχι περισσότεροι; Γιατί όχι έγω; Λες και φταίνε αυτές για την πολιτική της λέσχης, λες και φταίνε οι μπάτσοι για τις αποφάσεις των γουρουνιών… Τώρα αν αντίστοιχα οι κυρίες της λέσχης προστατεύουν την λέσχη από τα εξαγριωμένα πλήθη των φοιτητών, θα έλεγα ότι οι συγκρίσεις σταματάνε κάπου εδώ.
Ο Αργύρης και η «παραπονιάρα» κυρία στην πάνω λέσχη. Frame από Αεικίνηση. 😛
Την επόμενη μέρα, πήγα και είχε λαζάνια με κιμά. Μόνο λαζάνια με κιμά: τα τρία ταψιά γεμάτα με το ίδιο φαγητό μου έδωσαν περισσότερο την αίσθηση συσσιτίου παρά εστιατορίου. Kαι ήταν η μέρα που έχω μάθημα όλη μερα στον λόφο. Έκανα την καρδιά μου πέτρα, προσπάθησα να απομακρύνω τον κιμά από ανάμεσα τις φέτες ζυμαρικού μου για να μην πεινάσω τελικά… Τα σχόλια γύρω μου όχι και πολύ καλά για τον κιμά που ήθελα-δεν ήθελα δοκίμασα, μικρό το κακό σκεφτόμουν… Μια απίστευτη καούρα με ακολούθησε για το υπόλοιπο της ημέρας.
Έχουν γίνει μερικές δράσεις ως αντίσταση σε αυτές τις αλλαγές. Θυμάμαι όταν μπήκαμε με παιδιά κυρίως από το Μπίνειο αλλά και τον Μητσάκο, την Ήρα και άλλους και είπαμε πως θα σερβίρουμε εμείς το φαγητό, μόνο και μόνο για να μείνει η λέσχη ανοιχτή μέχρι τις 15:30, αντί για τις 15:00. Τελικά αυτό απέτυχε γιατί οι υπάλληλοι της λέσχης δεν μας άφησαν να μπούμε πίσω από τον πάγκο — δεν ήταν ότι ήθελαν να φύγουν και δεν τις αφήναμε, μάλιστα μένουν μέχρι αργά ούτως ή άλλως (…) — απλώς «απαγορευόταν από το υγειονομικό». Ειρωνικό θα έλεγα. Και ας έλεγε ο υπεύθηνος ό,τι ήθελε για το ότι τα υλικά και το φαγητό έχει περάσει όλους τους ελέγχους: who watches the watchmen, I ask? Ποια είναι τα κριτήρια ποιότητας τους όταν το μαρούλι παίζει να είναι και άπλυτο; Και τα κάτουρα μας είναι αποστειρωμένα, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι καλή ιδέα να τα πίνουμε! Πάντως η λέσχη έμεινε ανοιχτή λίγο παραπάνω εκείνη την μέρα…
Επίσης έχει στηθεί τις τελευταίες εβδομάδες ένας πάγκος έξω από την λέσχη που έχει χειροποίητες πίτες, κέικ κτλ, φτηνό καφέ και πολύ καλό φρέσκο χυμό πορτοκαλί. Βάζουν και γύρη μέσα για να είναι «πιο δυναμωτικός»! Εγώ δεν μπορώ παρά να τους βγάλω το καπέλο, να τιμάω τα καλούδια τους και να βλέπω ένα τόσο χειροπιαστό και καλό μέτρο σύγκρισης με την κερδοσκοπία που λέγεται λέσχη.
Πάντως, για να είμαστε δίκαιοι: οι μερίδες έχουν διπλασιαστεί, και δεν πεινάς μετά από 3 ώρες. Και όπως αναφέραμε πολλές φορές στις αιώνιες συζητήσεις μας στην λέσχη: είναι τσάμπα! Όμως που τελειώνει το τσάμπα, που αρχίζει το επικίνδυνο; Όταν κάτι είναι τσάμπα, πώς αντιδράς όταν η ποιότητα του πέφτει; Γιατι δεν μπορείς να πεις «η ποιότητα θα έπρεπε να είναι καλύτερη γιατί την πληρώνω!». Και έτσι μπορούν να μας δίνουν ότι τελευταίο υπάρχει, ό,τι χειρότερο σε ποιότητα χωρίς να έχουμε δικαίωμα να πούμε τίποτα! Αλλά τι λέω; Η κυρία Χριστίνα (;) στην λέσχη που σερβίρει το είχε πει καλύτερα απ’όσο εγώ ποτέ θα μπορούσα, και πάντα επίκαιρα:
«Να χαίρεστε που έχετε και φαγητό».
Garret in old lesxi pic (09/'09): "There is no such thing as a free lunch..."
ΥΓ: Για τις άπειρες ώρες που έχω περάσει στην λέσχη, διαπιστώνω μετά απο ψάξιμο στις φωτογραφίες μου ότι δεν έχω παρα ελάχιστες και από συγκεκριμένες φάσεις. Συνήθως μιλάγαμε υπερβολικά πολύ για να έχουμε χρόνο για να τράβαμε φωτογραφίες. Α, ή τρώγαμε.
Εδώ και περίπου έναν μήνα, δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο να με έβλεπε κάποιος στον Λόφο, ειδικά τις μέρες που είχα όλη μέρα μάθημα (δηλαδή Τρίτες και Πέμπτες) με ένα τριπόδι και την πιστή μου E-510 κοτσαρισμένη πάνω του, οσάν το τριπόδι να ήταν κάποιου είδους θρόνος. Έπαιρνα φωτογραφίες την μία μετά την άλλη, από τα ίδια μέρη για πολλά λεπτά κάθε φορά. Με ρώταγαν: τι κάνεις, τι ετοιμάζεις; Μερικοί πόζαραν κιόλας. Εγώ χαμογελώντας απάνταγα πώς θα δουν κάποια στιγμή, και σε μερικούς δεν άντεχα και έλεγα τι έχω στο μυαλό μου. Τις περισσότερες φορές με κοίταζαν παραξενεμένα, λέγοντας μου πως καταλάβαιναν ενώ στην ουσία το βλέμμα τους έλεγε άλλα. Είτε εγώ δεν γινόμουν κατανοητός (σύνηθες), είτε εκείνοι δεν ήξεραν περί τείνος πρόκειται! Μετά τα ατυχήματα μου, το θέαμα έγινε αστείο: ένας μπανταρισμένος τύπος να τραβάει φωτογραφίες; Χεχεχε! :γ
Η ιδέα μου ήρθε όταν ένιωσα να συμβαίνουν τόσες αλλαγές γύρω μου, και να βλέπω πως οι αλλαγές στον χώρο του Πανεπιστημίου συμβάδιζαν με τις αλλαγές στην ζωή μου ως προς την ένταση και την αισιοδοξία. Υπήρχε μια όρεξη στα πάντα, πράγμα που δεν περίμενα και ήθελα κάτα κάποιον τρόπο να απαθανατίσω. Και μια μέρα, απλά μου ήρθε το stop-motion/time-lapse, δεν ξέρω τι θα ήταν ακριβέστερο για να περιγράψει την Αεικίνηση!
Όταν πλέον ήταν αρκετά ξεκάθαρη η μορφή του video και άρχισαν να συγκεντρώνονται οι φωτογραφίες, το πρόβλημα που εμφανίστηκε ήταν: ποια θα ήταν η μουσική επένδυση; Δοκίμασα διάφορα στυλ και πειραματίστηκα με διάφορες προτάσεις. Το Small Room Syndrome μου έκατσε περισσότερο από τα άλλα. Όμως, μερικά κομμάτια μου έβγαζαν μια ενέργεια, μια αίσθηση η οποία δεν είχε καμία σχέση με το τελικό αποτέλεσμα του βίντεο όταν το Small Room Syndrome έπαίζε από πίσω. Αυτό μου έκανε εντύπωση, και αποφάσισα ότι ένα επίπεδο παραπάνω από το πρωτότυπο video (hypertext; ;ζ) σαν μέρος μιας μετα-δημιουργίας, να ανεβάσω το ίδιο βίντεο με όλες τις διαφορετικές μουσικές που μου έκαναν εντύπωση ως διαφορετικές παραλλαγές. Το τι θα βγάλει στον καθένα κάθε παραλλαγή είναι θέμα τελείως υποκειμενικο: και οι τέσσερις φάνηκαν πιο ταιριαστές από τις υπόλοιπες σε κάποιον (σκεφτείτε το αυτό για μια στιγμή αν χρειαστεί!), και αυτό προσωπικά μου φαίνεται πολύ όμορφο!
Λοιπόν, όπως ο Brian κάποτε είπε anger, fear, pain, aggression, έτσι κι εγώ θα χαρακτηρίσω κάθε είδος Αεικίνησης! Δοκιμάστε το κι Εσείς!
Χίος είπατε; Σύρος; Σάμος!;Θα σας σφάξουμε. Όλους. Και μετά θα αυτοκτονήσουμε. Πριν έρθει το Τέλος.
Ναι, φοιτητές στο Αιγαίο. Καλά περνάμε, ήσυχα μωρέ… Όχι πως πατάμε, λέμε τώρα… Καμιά Κινηματογραφική, καμιά Θεατρική, στις ομάδες, ξέρεις…
Εξεταστικη;; Ποια εξεταστική; Εννοείς τους άντρες με τα άσπρα; Ε; Ε; Αυτοί δεν εξετάζουν, θέλουν να μεσκοτώσουν! ό_Ó
Trivia I: Ο τίτλος δεν μου είχε έρθει παρα μόνο όταν είχα στήσει την μηχανή για να τραβήξω την γρίλια και να αρχίσω να γράφω, η οποία γρίλια παρεπιμπτόντως είναι στο σχέδιο της Σφίγγας, το logo του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Trivia II: Η πρώτη φωτογραφία πάρθηκε στις 11 Οκτωβρίου και η τελευταία στις 3 Νοεμβρίου.
Trivia III: Συνολικά τράβηξα 2.428 φωτογραφίες.
Ευχαριστώ την Δέσποινα για το τριπόδι που μου δάνεισε, χωρίς αυτό this wouldn’t have been possible! Επίσης ευχαριστώ όσους με έφεραν σε επαφή με τις μουσικές μου εμπνεύσεις — ξέρετε ποιοι είστε. 😉
Είμαι στο εργαστήριο υπολογιστών στο κτίριο Επιστημών της Θάλασσας στον Λόφο Ξενία. Ξαφνικά, τελείως από το πουθενά, αποφασίστηκε ότι τους επόμενους μήνες θα περνάω τον περισσότερο χρόνό του τελευταίου μου χρόνου στο νησί εδώ. Ναι, είναι επίσημο και μια καθημερινή πραγματικότητα για όλους μας τώρα που το χημερινό εξάμηνο ξεκίνησε: ΟΛΑ τα τμήματα της Μυτιλήνης πλέον στεγάζονται στον Λόφο. Τα μαθήματα γίνονται σε κενές ώρες των τμημάτων στα οποία ανήκουν τα κτίρια. Οι πολιτιστικές ομάδες βρίσκονται σε μια φάση αποδόμησης και υπαρξιακών, η κάτω λέσχη έκλεισε, το Παπαρίσβα θα γίνει super-market (!)… Όλη η προϊστορία των τμημάτων Κοινωνικών Σπουδών της Μυτιλήνης εξανεμίστηκε μέσα σε λίγες στιγμές.
Ο λόγος; Το Πανεπίστημιο λέει πως δεν έχει λεφτά και τα νοίκια ήταν πανάκριβα. €13.000/μήνα μόνο η ενοικίαση του Ευ Ζειν; Και οι ιδιοκτήτες, όπως μάθαμε, είχαν και παράπονα… Για το Παπαρίσβα δεν ξέρω αλλά σίγουρα τα Alimenta θα πληρώνουν καλύτερα απ’όσα μπορούσαν να βγάλουν οι ρηχές τσέπες των κυρίων που κάνουν κουμάντο από εδώ δίπλα στο κτίριο Διοίκησης. Όμως τι να κάνουν και αυτοί; Δεν διάλεξαν εκείνοι να δέχονται λιγότερα χρήματα από το κράτος. Το να ρίχνουμε τις ευθύνες σε αυτούς και μόνο αυτούς, όπως κάνουν μερικοί συνάδελφοι κομματικοί, παρακομματικοί και όχι μόνο, είναι (αχ πόσο μου αρέσει αυτή η λέξη) κοντόφθαλμο και αντιδραστικό. Η ίδια η κυβέρνηση έχει πάρει ξεκάθαρη στάση σχετικά με τα περιφερειακά ΑΕΙ και ΤΕΙ. Δεν μπορούσε, φυσικά, να μην μειώσει ακόμα περισσότερο τον προϋπολογισμό για την παιδεία η οποία, ως άλλη Λιμπεγτέ, ηγείται, μαζί με τους μισθούς και τις ασφαλίσεις να ακολουθούν στενά, των –τα αρχικά είναι παντελώς και εξ ολοκλήρου συμπτωματικά– Καταδικασμένων Κοινωνικών Ευθυνών. «Παιδεία! Ποιος τα χρειάζεται τα γράμματα! Εγώ είμαι βουλευτής και δεν έβγαλα ούτε το Λύκειο!»
Κάποιος στο Ίδρυμα Εκλεγμένων Ψυχοπαθών, Μεγαλομανών και λοιπών Πολιτικών που μας αρέσει για κάποιο λόγο να αποκαλούμε Βουλή των Ελλήνων, ή στο Πανελλάδικο Κέντρο Ψευδεκπαίδευσης και Δια Βίου Ημιμάθειας που για κάποιον άγνωστο λόγο αυτοαποκαλείται Υπουργείο Παιδείας, πρέπει να είπε: «Ντάξει μωρέ, φοιτητές είναι, σιγά, λες και διαβάζουν. Κόψτε τους τα βιβλία. Τι; Θέλετε χρήματα για την λέσχη; Σιγά μωρέ φοιτητές είναι, η μαμά τους στέλνει ταπεράκια. Κόψτε τους την σίτηση. Τί; Δεν έχουν χώρους για πολιτιστικές ομάδες; Ποιες είναι αυτές οι πολιτιστικές ομάδες, αυτές που κάνουν τους χορούς κι αυτά; Σιγά, ούτως ή άλλως, όλη μέρα στις καφετέριες δεν είναι; Ας πάνε να χορέψουν τις νύχτες εκεί. Τι; Δεν χωράνε όλοι οι φοιτητές στα λεωφορεία; Με συγχωρείτε δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο, με καλούν για έναν έκτακτο υπουργικό συμβούλειο με το ΔΝΤ. Θα παραγγείλουμε καινούργια τανκς, ξέρετε. Ναι, ναι! Κάνουμε συλλογή, την έχουμε στον Έβρο αν θέλετε να την δείτε, είμαστε πολύ περήφανοι γι’αυτήν. Α και λέμε να αυξήσουμε λίγο ακόμα τον ΦΠΑ. Έχουν ακριβύνει και οι βίλες, τι να κάνουμε κι εμείς! Κρίση, βλέπετε…»
Παρ’όλ’αυτά, κάθοντας σε αυτόν τον υπολογιστή του εργαστηρίου, με το λιμάνι της Μυτιλήνης να απλώνεται μπροστά μου κάτω από την απαλή συννεφιά του Οκτωβρίου και με την ώρα για το επόμενο μου μάθημα να μην φαντάζει πλέον μακρινή… Σκέφτομαι… Δεν είμαστε και τόσο άσχημα εδώ πάνω. Σίγουρα, είναι μόνο η τέταρτη μέρα. Σίγουρα, όλα τα λεωφορεία είναι υπεργεμάτα, ο πληθυσμός του Λόφου έχει υπερδιπλασιαστεί, οι ουρές στην πάνω, συγνώμη, εννοώ πλέον στην μοναδική λέσχη είναι υπερβολικές (και όχι, δεν εννοώ «πολύ βολικές»!!) Σίγουρα όλα αυτά είναι θέματα. Όμως υπάρχει ένας αέρας ενότητας των φοιτητών πια, όπως φαντάζομαι υπάρχει σε κάθε κανονικό campus. Έχω ήδη δει να στήνονται τραπεζάκια με κοσμήματα και ένα αντι-κυλικείο από τα ΕΑΑΚ, κάνουμε μάθημα σε κανονικές αίθουσες, έχουμε αμφιθέατρα με –fabulous~~!– ενσωματώμένους projectorες που σημαίνει, αφού όλοι οι φοιτητές έρχονται εδώ πάνω, θα είναι πολύ εύκολη και ανέξοδη η αναβίωση της Κινηματογραφικής Συμμορίας… Έχουμε και την λέσχη δίπλα, έχουμε και καφέ! Γενικά υπάρχει θαρρώ ένα κλίμα αντίστασης και δεκτικότητας των φοιτητών έναντι σε αυτό το χτύπημα των καιρών, και μάλιστα κλίμα δημιουργίας και ανανέωσης. Και είμαι αισιόδοξος πως αυτό το κλίμα ενότητας μπορεί να προσφέρει πραγματικό παν- και δι-επιστημονικό διάλογο.
Βέβαια, υπάρχουν και φαινόμενα που σου κόβουν λίγο τον αέρα. Οι ταξιτζήδες «χάνουν λεφτά» από τα λίγα, σε σχέση με την υπαρκτή και δυνατή ζήτηση, λεωφορεία που πηγαίνουν τους φοιτητές από την πλατεία Σαπφούς και την Θερμή στον Λόφο, άσχετο το ότι χρεώνουν €4,5 την διαδρομή. Έτσι, έκαναν καταγγελία για κάποιο λεωφορείο που μετέφερε περισσότερους φοιτητές απ’όσους επιτρέπεται. Εγώ πάντως θα πηγαίνω στην σχολή με το καινούργιο μου ποδήλατο (χαρισμένο ντε, που λεφτά για τέτοια! Ευχαριστώ πολύ, Πάνο/Κωστή! :] ) Όμως οι ανηφόρες θα ‘ναι θάνατος…
Τέλος πάντων. Φεύγω για το αναπομείναν 8-ωρο σερί μου. Ιστορία της Τέχνης, Εφαρμογές Κινητής Τεχνολογίας και Τεχνολογίες Πολυμέσων (διπλό-meh). Στα κτίρια της Θάλασσας και της Γεωγραφίας. Προλάβετε!
