Λέει μέχρι και “Goodbye see you!” όταν το κλείνεις! <3
Τι ακριβώς είναι το qbdp? TBD και TBA.
qbdp Episode #0 – Το εργαλειάκι
Category: Multimedia and Art
Civilization V Brave New World Review
If you can speak Greek (chances are, if you’re reading this, you can) you may read my original takes on Civilization V and the first expansion Gods and Kings. I reviewed them for Game 2.0 when they came out, the good people from whoever-the-distributor-of-Take-Two-in-Greece-is being kind enough to provide me with a review copy as happens of course with almost all games I write articles for. This year though, while they did send me a preview copy, they somehow neglected to allow me to play a launch version of one of the best entries in the Civ series -at the very least as far as expansions are concerned- and so I had to wait for a Steam Sale to come to snatch it up for 10€.
What I enjoyed:
• cultural victory is now a blast! Being “peaceful” never was so fun before, artifacts, exhibitions, tourism and all;
• archaeology blew me away with its ingenuity and the feelings it gave me of being part of a real world and at the head of a truly timeless civilization;
• banning and unbanning luxuries reminded me of the 1961 Single Act on Narcotic Drugs, as far as legitimacy and complete arbitrariness is concerned. Oh the ways games can show you how the real world works…
•liberating Ethiopia from the bloody hands of Carthage and then having them vote for me for World Leader, together with the -mostly bribed- loyalty of the world’s city-states, was very satisfying;
•playing as Venice and Byzantium meant playing two different games and I loved that (I became stinking rich in both though because of trade routes, love them!);
What I didn’t enjoy:
• haven’t tried the scenarios yet, most probably never will;
• I try to install a simple alarm clock through the mod menu and you go and disable achievements? Seriously?
• feeling the urge to spend so many hours on it during a time when minutes, days and hours feel more valuable than ever;
• archaeological sites spawning in ice; what the fuck’s up with that?
• online multiplayer as clunky as always; still want to play;
• those other civs being just a tiny bit quicker than me and completing wonders a single turn before I would and doing that 4-5 times in a row; there’s only so much a hippie can take;
•AI still a bit wonky at times, marked improvement over vanilla and expansion 1 nevertheless;
• missionaries are a complete waste of time!
What I will remember:
• playing together with Daphne for the first time. Doesn’t count as a comment on Brave New World in particular, but that they included the option for playing hotseat is commendable;
• reloading again and again as Venice to finally get the cultural victory I wanted! All bowed to my superior Venetian works of art eventually and the victory was all the sweeter after I had chosen Autocracy as my Ideology. Strength Through Joy, the achievement read;
• I was itching to try the Zulus for my hand at a Domination Victory before I started writing this and I’ve been playing Civilization on and off for most of my life; I’d do it now if I wasn’t ready to go to bed;
• becoming inspired enough to draw the final maps of my two games in my notebook (also influenced by On The Map);
I would recommend it to everyone who:
• doesn’t think this could be their thing. Some people believe they need to know or understand history and/or strategical thinking in order to play, but it’s remarkable how many different kinds of gamers I’ve met or read about that like Civilization but don’t necessarily enjoy other strategy games;
• is looking for a way to “kill” time; just ask Daphne: when Civilization becomes a priority over even Breaking Bad, you know you’re onto something;
• likes classical music; this game has a lot of it and it’s good;
• thinks fantasising about artillery, battle plans, taking over cities and teaching those Swedes the lesson they deserve -while at the same time appearing/pretending to be working- sounds like a fun day.
December 5th – A Year with Daphne
Two days ago was our anniversary with the Ραψόον, my dangerously vain, destructively virtuous, deliciously voluptuous, dramatically vivacious, dearly velobed Daphne.
Our story so far can be summarised as 2013 in its entirety. The songs I can sing for her (mainly consisting of animal sounds [vla! ♫ ] ) and the poems I can write in her name are many, but when anniversary time came, I decided – as can be perfectly expressed in this simple post – that nothing could embody my love for her more honestely and directly than food.
So I baked her a delicious apple pie.
Even in its beautiful wholeness, this is not enough: Christmas is coming, so stay tuned for more raccoon-themed love.
Anodyne Review
Take Link To The Past, a David Lynch film (or any other work based on a stream-of-consciousness or dreamscape narrative) and some Nietzsche. Put them in a blender. Blend. Serve with Indie™ sprinkles. You’ve got Anodyne.
What I enjoyed:
• compact dungeons;
• card collectables;
• funny;
• well-written;
• creative use of the graphical limitations.
What I didn’t enjoy:
• the map was more Zelda ’86 and less Link to the Past;
• floaty controls (don’t use analogue sticks, trust me);
• difficult in an awkward way, ie I was falling too much into pits and not being killed by enemies enough – also had to do with the very short invincibility window after being hit.
What I will remember:
• the ultimate broom which could be used as a weapon as well as a means to push dust on water to create a raft with;
• the Master Sword Get! moment after completing the first three dungeons (it has to do with a wind power generator);
• the philosopher bosses who always had something deep to say before and after the battle;
• the ending (which I had to fight for twice because I comically drowned after defeating the final boss the first time around);
• the humour – something we don’t see in games that often unfortunately.
I would recommend it to everyone who:
• likes Zelda, especially the 2D ones;
• enjoys short games (it won’t take you more than 5 hours);
• is bored of dry dialogue (no text is wasted in Anodyne, there are no “Isn’t it a beautiful day?” or “This is the way to the lake!” moments);
• feels comfortable with philosophy and/or poetry – the game makes little sense in terms of what we’d normally expect from the genre; it takes a mind that can grasp abstract ideas to follow what might be happening or derive enjoyment from the calm realisation that maybe what is happening doesn’t matter as much as how it’s happening;
• likes it indie (just two people worked for this. I hope, if you’re that dedicated of an indie person, that you’ll overlook the fact that the game’s main outlet has been Steam. I personally got it from some Humble Bundle and would happily share a DRM-free .exe with you if you’d like me to, but I’m sure you’d rather have the achievements, wouldn’t you?)
Review: Fear and Loathing in Las Vegas
Fear and Loathing in Las Vegas by Hunter S. Thompson
My rating: 3 of 5 stars
I’m quite amazed that these guys managed to stay alive after all these drugs! Seriously, with a book like Fear and Loathing in Las Vegas, in which you can’t tell what’s true, what’s not and what true event inspired what slight exaggeration, one of the key facts is that, knowing at the very least my own sensitivity to mind- and mood-altering substances, the duos adventure (especially their eating mescaline as if it was Tic-Tac), lookd completely surreal; I wouldn’t have lasted half as much, not by a longshot! What also disappointed me was that a lot of the little background details won’t make sense to anyone who: 1) didn’t live through the ’60s and ’70s, 2) isn’t from the US and 3) both 1) & 2). Of course, you could say that about any work that acts a reflection and representation of its zeitgeist.
Still, Fear and Loathing was a fun read. I could listen to the protagonist’s internal dialogue, something which wasn’t as pronounced as in the film. On the other hand, the film was also decent if only because of the visual aspect of it, which was good food for flighty and trippy thought on its own.
All in all, I’d suggest watching the film first and then, maybe, trying the book, if only just to see the different perspective.
Have a look: would you believe that is Johnny Depp? Holy shiat.
H Φωτογραφία κι εγώ
Αυτή είναι η πρώτη ψηφιακή φωτογραφία που τράβηξα ποτέ, τον Οκτώβριο του 2003 (επίσης, είναι ο πατέρας μου μια φωτογραφία του πατέρα μου).
Για την ακρίβεια, όχι: είναι η παλιότερη φωτογραφία μου που σώζεται. Το όνομα της είναι 100_0009.JPG, το οποίο σημαίνει ότι υπήρξαν άλλες 8 πριν από αυτήν τις οποίες για κάποιο λόγο τότε έσβησα. Αν εξαιρέσω τα χιτάκια του γυμνασίου που κατέβαζα με τη 64k ISDN με το KaZaA και για κάποιο λόγο ακόμα δεν έχω σβήσει (περισσότερο βαρεμάρα παρα νοσταλγία), είναι από τα παλιότερα αρχεία που μετά από πολλαπλά φορμάτ, αλλαγές και θανάτους σκληρών δίσκων, ακόμα κάπως υφίστανται, δεν έχουν χαθεί για πάντα όπως πολλές συνομιλίες του MSN, savegames ή sessions του Firefox που άφησαν αυτόν τον κόσμο έπειτα από μια ανωμαλία στην ψηφιακή κανονικότητα. Ήταν με μια Canon PowerShot A60 των 2 ολόκληρων megapixel την οποία είχα αγοράσει από το Ebay, από κάποιο μαγαζί του Καναδά. Σήμερα, με τα ίδια λεφτά που κόστισε στους γονείς μου (δεν θυμάμαι σε ποιους ακριβώς) αυτή η μηχανούλα, θα μπορούσα να αγοράσω μια αρκετά καλή DSLR.
Εκείνη την περίοδο, όσο πήγαινα ακόμα σχολείο, τραβούσα συνέχεια φωτογραφίες. Απλά συνέχεια. «ΦΩΤΟ, ΦΩΤΟ!» φώναζα κάθε τρεις και λίγο, και φίλοι και γνωστοί με κορόιδευαν τρυφερά. Για όλο το Λύκειο ήμουν ο νούμερο ένα καταγραφέας των γεγονότων της ζωής του σχολείου αλλά και της δικής μου ύπαρξης εκτός αυτού. Για μία περίοδο η οποία σημαίνει πια για μένα, αν εξαιρέσεις τους φίλους μου, τόσο λίγα, αυτές οι χιλιάδες φωτογραφίες παραμένουν κειμήλια μιας άλλης πραγματικότητας, ενός άλλου εαυτού. «Ποιος τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες;» αναρωτιέμαι όποτε τολμάω να γυρίσω και να κοιτάξω πίσω στις οροσειρές του χρόνου που έχω ήδη διαβεί και φαίνονται στον ορίζοντα. Το καλό είναι πως κάθε φορά που επιστρέφω μου φαίνεται ευκολότερο απ’ότι περίμενα: έχω καταφέρει επιτέλους να αγαπήσω το ποιος είμαι και, το σημαντικότερο, ποιος ήμουν.
Όσο ήμουν στο σχολείο άλλαξα 3 συνολικά μηχανές: απ’ότι φαίνεται δεν ήταν για να κρατάνε αυτές οι Canon. Ίσως φταίει και ότι σε 3 χρόνια τράβηξα ούτε λίγο ούτε πολύ 20.000+ φωτογραφίες και βίντεο. Ο Τσίρκας, τότε, είχε προφητεύσει ότι δεν θα κράταγε τόσο πολύ αυτή η μανία μου. Τότε ήλπίζα να του δείξω πως είχε άδικο. Τώρα χαίρομαι που, τελικά, είχε δίκιο.
Μία από τις πιο σοκαριστικές συνειδητοποιήσεις -σχετική με τον χρόνο- ήταν πριν λίγους μήνες, όταν κατάλαβα ότι το χρονικό διάστημα μεταξύ του σήμερα και της στιγμής που απόκτησα την πρώτη μου DSLR (δώρο γενεθλίων για όταν έγινα 19 το 2008) ήταν ίδιο με το διάστημα μεταξύ εκείνης ακριβώς της στιγμής και της πρώτης φωτογραφίας που βλέπετε πιο πάνω. Αν η φωτογραφική μου ιστορία ήταν μια γραμμή, εκείνη η μέρα που έπεσε στα χέρια μου το κιτ της e-510 με τους δυο φακούς θα την χώριζε σε δυο ίσου μήκους τμήματα. Πέντε χρόνια κι άλλα πέντε.
Τι είναι όμως πέντε χρόνια; Τι είναι δέκα χρόνια; Αν και τα πρώτα πέντε μου έχουν αφήσει πολύ λιγότερες αναμνήσεις απ’ότι τα επόμενα πέντε (αν εξαιρέσεις τον έναν χρόνο και κάτι στην Μυτιλήνη), στο μυαλό μου ο χρόνος κύλησε πολύ πιο αργά στα πρώτα. Είναι σαν ένα ολόκληρο κομμάτι μου να έχει εξανεμιστεί πλέον, και το μόνο που να απομένει σήμερα να είναι οι φωτογραφίες. Χωρίς τις φωτογραφίες, δεν θα θυμόμουν και πολλά. Όταν βλέπω τις φωτογραφίες του τότε, στιγμές από διαγωνίσματα, ζωή στην τάξη, παλιούς συμμαθητές, το δωμάτιο μου στο σπίτι μας στην Αρτάκης, την παλιοπαρέα και τις μαλακίες που κάναμε (πολλές από τις οποίες κατέγραφα ευλαβικά σε 320×240@15fps video και που τελικά έκοψα και έραψα για να φτιάξω το μεγαλοπρεπές βιντεο-λεύκωμα του Κράματος), γενικότερα τη ζωή στα 15 και στα 16 μου, μπορώ να μπω ξανά – για λίγο – στο πετσί του έφηβου cubi. Ό,τι όμως ξέφυγε από τον φακό των Canon μου έχει σβηστεί.
Όσο μεγάλωνα και «ωρίμαζα» (πιο πολύ με την έννοια του άνθους στο δέντρο που μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε φρούτο, παρα με αυτή του φρούτου που ετοιμάζεται να πέσει απ’το δέντρο) τόσο πιο πολύ έβλεπα την φωτογραφία καλλιτεχνικά. Όλες οι μικρές Canon μου είχαν χειροκίνητες ρυθμίσεις κι έτσι είχα μάθει λίγο πολύ τι σημαίνει κλείστρο, ταχύτητα, διάφραγμα, ISO κτλ, έστω εμπειρικά (που ίσως είναι ο καλύτερος, αν όχι ο μόνος σωστός, τρόπος να τα μάθεις). Από εκεί που η φωτογραφική μου μηχανή ήταν αποκλειστικά καταγραφέας της ζωής μου, μετατράπηκε σε μηχανή πειραματισμού. «Τι θα γίνει αν το πάρω αυτό με χαμηλότερη ταχύτητα; Αν βάλω φλας εδώ; Ας το δοκιμάσω αυτό στο PhotoShop;» Αυτή η αλλαγή με ακολούθησε και στο πανεπιστήμιο. Βλέποντας λοιπόν μια μέρα την μεγάλη Nikon της Καρίνας με τον αποσπώμενο 18-108 φακό («μου προσφέρει ευελιξία!») και το τί μπορούσε να κάνει με αυτή, ζήλεψα. Ήθελα κι εγώ μια τέτοια «σοβαρή» μηχανή. Λίγους μήνες μετά την απόκτησα από κάποιον που την πούλαγε σχεδόν καινούργια στο dpgr.gr. Μπορούσα πλέον να πειραματιστώ όσο ήθελα – και να καταγράψω πιο καλλιτεχνικά και ξεχωριστά από ποτέ!
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασα πολλές φάσεις. Έφτιαξα flickr, αγόρασα φακούς, μπήκα στη φωτογραφική ομάδα του πανεπιστημίου, γνώρισα άλλους και άλλες φωτογράφους (σε μια φάση, πάνω από τους μισούς του κοντινού μου κύκλου και της παρέας μου είχαν DSLR, και, ας μη ξεχνάμε, στη Φωτογραφική, αλλιώς και ΦΟΠΑΜ, γνώρισα τη Νένη), έκανα εξορμήσεις, έγινα ψιλο-διάσημος, συμμετείχα σε διαγωνισμούς, αγόρασα τη φιλμάτη μου OM2n, τράβηξα με φιλμ, αγόρασα εξοπλισμό εμφάνισης, εμφάνισα ασπρόμαυρα φιλμ, τα σκάναρα, πήγα σε σχετικό exchange στη Φινλανδία. Αλλαξα στιλ και προτιμήσεις. Πέρασα από τη φάση που μου άρεσαν οι φλου φωτογραφίες. Την ξεπέρασα. Ξαναγύρισα. Οι φωτογραφίες μου τράβηξαν τη δική τους πορεία – αντίστοιχη με την πορεία που τράβηξα κι εγώ: απρόβλεπτη, σποραδική, περίεργη και παιχνιδιάρικη.
Παρ’ όλα αυτά τα κύματα, υπήρχε κάτι που ποτέ δεν μου κάθισε καλά. Όσο περισσότερο μάθαινα τους κανόνες, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι έχανα αυτό που έκανε για μένα τη φωτογραφία διασκεδαστική και ταυτόχρονα ένιωθα ότι τράβαγα χειρότερες φωτογραφίες. Αντιμέτωπος με την ασύγκριτη τεχνική άλλων δημιουργών και τις ιδέες τους, συνέχεια ένιωθα (και συνεχίζω να νιώθω) πως τα κάδρα μου ήταν στραβά, η έκθεση λάθος, ότι δεν υπήρχε σημείο ενδιαφέροντος, ότι οι ρυθμίσεις μου για τα χρώματα ήταν κακές, ότι το white balance ήταν άρρωστο, και πολλά πολλά άλλα. Από τη στιγμή που άρχισα να προσπαθώ να τραβάω καλλιτεχνικές φωτογραφίες, άρχισα να πιστεύω λίγο-λίγο ότι πολύ απλά δεν το είχα με τη φωτογραφία.
Παρεπιμπτόντως, ήταν περίπου την ίδια στιγμή που άρχισα να ποστάρω τις φωτογραφίες μου στο deviantArt, στο MySpace και στο Flickr.
Καθώς μεγάλωνα εγώ, ταυτόχρονα ωρίμαζε και το ίντερνετ και συγκεκριμένα ο παγκόσμιος ιστός (μην ξεχνάτε, δεν είναι το ίδιο!) Άρχισα να μοιράζομαι τις φωτογραφίες μου γεμάτος καμάρι (τηρουμένων των μετριοπαθών αναλογιών) τη στιγμή που το Web 2.0 είχε δώσει τη σκηνή και τον προβολέα σε μένα – ή τουλάχιστον έτσι με είχε κάνει να πιστεύω. Ξανά και ξανά βρήκα τον εαυτό μου να ανεβάζει φωτογραφίες που πίστευα ότι ήταν αποστάγματα της καθαρής δημιουργικότητας μου και να απολαμβάνω την παγερή αδιαφορία του Τυχαίου Επισκέπτη. Με λίγα λόγια: οι φωτογραφίες μου που νόμιζα ότι ήταν οι καλύτερες, οι αγαπημένες μου, ποτέ δεν τράβηξαν τα βλέματα, ούτε γνωστών ούτε αγνώστων. Οι στιγμές που είχα αποτυπώσει που έκαναν το είναι μου να αγαλιάζει δεν συγκίνησαν κανέναν – παρα μόνο αυτούς που με ήξεραν προσωπικά και μπορούσαν να καταλάβουν, κι αυτό είναι το κλείδι (αν και όχι αυτό που πραγματικά επιθυμείς όταν ανεβάζεις τις φωτογραφίες δημοσίως).
Αργότερα κατάλαβα ότι οι φωτογραφίες μου, σαν προσωπικό στιλ και μέσο έκφρασης, θέλω τελικά να αγγίζουν το εγκεφαλικό, όχι το καθαρά αισθητικό, να είναι η αφετηρία ενός πολυμεσικού και πνευματικού παιχνιδιού το οποίο θα ερέθιζει τη γλώσσα και τη φαντασία, όχι μόνο τα μάτια. Πήρε καιρό μέχρι να φτάσω σε αυτό το συμπέρασμα και να αποδεχτώ ότι αυτό είναι που μου αρέσει, και για πολύ καιρό δεν μπορούσα να καταλάβω ότι ο τρόπος μου δεν ήταν ο ευκολότερος για κάποιον ο οποίος δεν θα με ήξερε ή θα έβλεπε τη φωτογραφία γι’αυτό που φαινόταν. Ο τρόπος μου ήταν διαφορετικός από το κοινό, από το γνωστό, αλλά ήθελα να συναγωνιστώ μαζί του – δεν υπονοώ ότι το εύκολο είναι χειρότερο, απλά απαιτεί ένα διαφορετικό είδος αντίληψης (intuitive vs sensing // αισθητικό vs διαισθητικού).
Στην πορεία, διάφορα σάιτ και πετυχημένα κανάλια ρύθμισαν το ασυνείδητο μου σχετικά με το τι σημαίνει καλή και όμορφη φωτογραφία. Οι βόλτες μου στο flickr και σε άλλα σάιτ φωτογραφίας με έκαναν να νιώσω μικρός. Αρκετές φωτογραφίες μου επιρεάστηκαν -δυστυχώς- από αυτά τα πρότυπα, όμως ποτέ δεν μπόρεσα στ’αλήθεια να τα μιμηθώ, ίσως γιατί δεν τα ένιωθα πραγματικά δικά μου. Παίζει ρόλο φυσικά και το ότι για να γίνεις γνωστός πρέπει να πλασάρεις τις φωτογραφίες ή/και τον εαυτό σου με τον σωστό τρόπο, πρέπει να κάνεις δημόσιες σχέσεις. Κι αυτό είναι απλά κάτι που δεν ήθελα και εξακολουθώ να μη θέλω να κάνω. Αυτό που άργησα να καταλάβω είναι ότι το να είσαι πετυχημένος και διάσημος στο flickr και στο web γενικότερα δεν σημαίνει ότι βγάζεις καλές φωτογραφίες, αλλά ότι βγάζεις δημοφιλείς φωτογραφίες. Και ποιος δεν θέλει να είναι δημοφιλής;
Δημοφιλής. Γνωστός. Αποδεκτός. Εκτιμημένος.
Αν σκάψω βαθιά (αλλά όχι και τόσο βαθιά), αυτές τις λέξεις θα βρω σαν απάντηση στο γιατί η φωτογραφία με συνόδεψε αυτά τα χρόνια.
Αρχικά, ήθελα αποδείξεις, εξωτερικεύσεις αυτών που έβλεπα και βίωνα, όπως έλεγε και ο τύπος στο Alice in den Städten που είδαμε με τη Δάφνη χτες. Βασικά δεν είμαι σίγουρος αν αυτό έλεγε αλλά εκείνη τη στιγμή αυτό πήρα οπότε το κρατάω έτσι. Αποδείξεις για αυτά που ζούσα. Αντικειμενικές αποδείξεις που θα μπορούσα να μοιραστώ, να αρχειοθετήσω, να κρατήσω και να εξασφαλίσω την ύπαρξη τους στο μέλλον. Μια ψηφιοποίηση της ζωής μου και των άλλων, όσο πίστευα τότε πως η φωτογραφία πραγματικά απαθανάτιζε (απο + αθανατίζω [<αθάνατος]) τη ζωή. Μόνο έτσι θα μπορούσα να μοιραστώ το ποιος πραγματικά είμαι </drama_queen> και να ανακαλύψουν όλοι οι άλλοι, που δεν με αποδεχόντουσαν, ποιος ήμουν πραγματικά! Έλα όμως που δεν λειτουργεί ακριβώς έτσι… Οι ανάγκες των ανθρώπων παραμένουν, και αυτή η ανάγκη μου για αποδοχή αργότερα μεταμορφώθηκε στην ανάγκη για καλλιτεχνική επιβεβαίωση.
Πόσταροντας φωτογραφίες ονλάιν μπορείς να καταφέρεις τρία πράγματα: 1) να δείξεις τί ζωή κάνεις, 2) να δείξεις πόσο γαμάτες φωτογραφίες τραβάς αλλά και 3) να δημιουργήσεις μια καλλιτεχνική ιντερνετική περσόνα. Ποτέ δεν έπεσα τελείως θύμα αυτής της ματαιόδοξης παγίδας, αλλά φλέρταρα επικίνδυνα μαζί της αρκετές φορές. Ενδεικτικά, η Δάφνη μου έχει πει ότι είμαι διαφορετικός όπως φαίνομαι στο μπλογκ μου και διαφορετικός στην πραγματικότητα. Αυτό είναι μια επιτυχία ή όχι; Το ψάχνω ακόμα, ποιος είμαι, ποιος θέλω να είμαι, ποιος θέλω να φαίνομαι ότι είμαι, αν έχουν σημασία όλα αυτά τελικά κ.ο.κ. Και το γεγονός ότι μου έχει σφηνώσει στο μυαλό ότι ακόμα και το να επιλέξω να μην δημοσιεύω φωτογραφίες για λόγους γοήτρου, απλότητας ή τρόπου ζωής είναι και αυτό μια κατασκευασμένη ταυτότητα που θα προάγω με συγκεκριμένους τρόπους, δεν βοηθάει τα πράγματα…
Φέτος λοιπόν έχω βγάλει πολύ λίγες φωτογραφίες, ειδικά αν βάλω κάτω πόσα ταξίδια έχω κάνει. Σίγουρα φταίει ότι τώρα (ξανα)έχω και τη δυνατότητα να τραβήξω και βίντεο (το οποίο δείχνει πως η επιλογή δεν είναι πάντα καλό πράγμα) Συνεχώς διερωτάμαι «γιατί θέλεις να το φωτογραφίσεις αυτό; Τι θέλεις να δείξεις; Ποιον προσπαθείς να εντυπωσιάσεις; Δεν σου φτάνει απλά να το κοιτάζεις, να το απολαμβάνεις;» Είναι μια σκέψη που σίγουρα δεν μοιράζονται πολλοί μαζί μου: συνεχώς βλέπω περισσότερες φωτογραφίες και φωτογράφους (το οποίο αυτόματα ρίχνει κατακόρυφα την αξία της ίδια της φωτογραφίας) και νιώθω όλο και λιγότερη θέληση να μπω σε όλο αυτό, να συνεχίσω να καταγράφω ή να δημιουργώ. Και αν δημιουργώ, μπορεί να μην το ποστάρω για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Βρίσκω πως αυτά που μπορώ να πω για τη ζωή μου, για τη ζωή των άλλων και τη ζωή γενικότερα με τη φωτογραφία, δεν συμβαδίζουν με αυτά που είμαι καλύτερος ή πιο ικανός στο να λέω ή με αυτά που θέλω να πω.
Σίγουρα έχει να κάνει και με τον καταιγισμό εικόνας που βλέπω παντού στο web πια, απ’το Tumblr (λινκ για το δικό μου) και τη μια καταπληκτική φωτογραφία μετά την άλλη («τι μπορώ εγώ να συνεισφέρω άραγε σε αυτή την τελειότητα;») μέχρι το facebook και το Instagram, όπου κάθε ασημαντότητα και μικρότητα είναι άλλη μια ευκαιρία για τα προβάλλουμε τον ναρκισισμό μας, το πόσο γαμάτοι είμαστε και το πόσο γαμάτα πράγματα κάνουμε. Θέλω να κάνω γαμάτα πράγματα, αλλά όλο και περισσότερο νιώθω πως δεν είναι ευγενικό, πρέπον ή… πώς να το πω… θα προσπαθήσω να το πως όσο λιγότερο σνομπίστικα μπορώ: πολιτισμένο, να τα εικονοποιώ και να τα κάνω προιόντα, διαφημίσεις για την οντότητα cubilone στον παγκόσμιο δίκτυο τελειότητας, εντυπωσιασμού και καμένης δημιουργικότητας και σύγκρισης στο οποίο μεταλλάσσεται το ψηφιακό περιβάλλον.
Οι ψηφιακές κοινότητες σε κάνουν να θέλεις να ανταγωνιστείς τους άλλους σε δημοτικότητα και να νιώσεις αγαπητός, κι έτσι αγχώνεσαι για τα πόσο likes ή favs θα έχει μια φωτογραφία – παύει να είναι απλά η καλλιτεχνική σου έκφραση. Είναι ειρωνικό πως έχω σπουδάσει πολιτισμική τεχνολογία και επικοινωνία και έχω αυτές τις αιρετικές απόψεις… αλλά έχω ακαδημαϊκοποιηθεί αρκετά ώστε να καταλαβαίνω πως ακόμα και το γεγονός ότι η εικόνα θεοποιείται μέσω των ψηφιακών μέσων και η κριτική σε αυτό το γεγονός είναι και αυτή, αναμφίβολα, μέρος του ψηφιακού πολιτισμού, από μόνο του χαίρει ανάλυσης.
Τι θα γίνει από εδώ και πέρα, δεν το ξέρω. Προφανώς η σχέση μου με τη φωτογραφία είναι πολύπλοκη και δεν μπορώ ούτε και θέλω να την εγκαταλείψω τόσο εύκολα. Πιστεύω όμως όλο και λιγότερο στους φωτογράφους ή στους κανόνες: στο I See Green είδα παιδιά να τραβάνε καταπληκτικές και εμπνευσμένες φωτογραφίες με τα κινητά τους ή με μηχανές που δεν ήξεραν καν πώς λειτουργούσαν, κι εγώ, νιώθοντας την ανάγκη να τραβήξω κάτι ιδιαίτερο ή αξιόλογο (και με τους κανόνες σταθερά στο μυαλό), με τον καλό φακό και την καλή μηχανή δεν είχα τελικά τίποτα να δείξω. Αυτό ήταν τροφή για σκέψη και έμπνευση…
Θέλω να αντισταθώ στην υπέρτατη δύναμη της εικόνας και να μην χάσω όλα όσα μπορείς να χάσεις αν την αφήσεις να διεισδύσει μέσα σου ολοκληρωτικά. Θέλω να ζω στο τώρα, και φωτογραφίζοντας το τώρα, αναγκαστικά ζεις στο πριν, στο χτες, ή ακόμα μεταφέρεις την απόλαυση της στιγμής στο αύριο. Απ’την άλλη, έρχοντας σε επαφή με την μπλοκαρισμένη μου δημιουργικότητα, θέλω να δείξω πράγματα, ομορφιά, να μοιραστώ ακριβώς αυτές τις στιγμές με τον δικό μου καλό τρόπο, και όχι τον δημοφιλή ή τον σωστό τρόπο. Θέλω να (ξανα)γίνω καλλιτέχνης της φωτογραφίας, όχι ένα θύμα της δύναμης της, της ευκολίας. Να εκφραστώ με τη βοήθεια της, όχι να δειχτώ ή να την χρησιμοποιήσω ως προστασία απέναντι στη ροή του χρόνου. Να μην απογοητευτώ από το πόσο δύσκολο μου φαίνεται να ακολουθήσω τους κανόνες, αλλά να τους αφήσω να με οδηγήσουν μακριά τους. Να την αφιερώσω και να την προσφέρω στους άλλους, όχι να σαγηνεύσω τους άλλους με αυτήν.
Σε άλλα 10 χρόνια θα σας πω τα αποτελέσματα αυτής της αναζήτησης – ή θα τα δείτε, αν οι λέξεις μέχρι τότε είναι άχρηστες.
There’s No Tomorrow
Amazing film on energy, growth and food (έχει και ελληνικούς υπότιτλους). It’s Ecology 101, really. Watch it; if you can come up with a good way to get out of this mess -apart from mass conversion to degrowth– tell me. In the meantime, also tell the rest of the world; if no inhuman corporate interest intervenes (including in the form of public disapproval/indifference), you just might become the most important person of the 21st century, if not the whole of human history, at least as we can envision it today.
Alas, many have tried, and today, as far as I can see, there truly seems to be No Tomorrow, at least for the world as we have come to know it. Young people alive today will have to be ready to take the responsibility of being the founders of the post-collapse society.
Are you up for it?
Thanks to Séverine from Heterotopies for posting this on Facebook some months back; only today did I decide to clean it from my tab dump by actually watching it. Internet distraction… ><
You Can’t Have […] Without Art
Inserting “art” in the tags of a new post gets some interesting words that contain that string…
Me & My Shadow
It’s a resource for the privacy policies of different large and small websites, how they enforce them, what you can expect to have surrendered knowingly or not and, perhaps most importantly, measures you can take to use the web with a little bit less transparency.
It’s an expertly, fantastically designed website that you can’t resist not using once you get there. The information and sources are also top-notch. Very informative in this cultural representational way that always makes me feel warm and cozy inside.
It’s important, very important information, too. There’s just so much being revealed about privacy online: Snowden, Greenwald, Prism, Xkeyscore (the “God terminal into the Internet“), NSA -along with every secret service in the West at the very least- and I honestly believe that even now we know next to nothing about what’s really going on. Like a lot of things, this is going to get a lot worse before it gets any better. Thankfully, people who work on projects like Me & My Shadow give me back my trust -if only just for a little while- in the power of the Internet to make the world a better place.
PS: I just found out about Data Dealer through them, an online tycoon game in which you get to be one of those data mining corporations. The objective is to collect millions of profiles to take advantage of through various websites such as “Tracebook” and “Schmoogle”. Check it out!
Review: The Disaster Artist: My Life Inside The Room, the Greatest Bad Movie Ever Made
The Disaster Artist: My Life Inside The Room, the Greatest Bad Movie Ever Made by Greg Sestero
My rating: 5 of 5 stars
Now would be a perfect time for anyone who hasn’t watched The Room (2003) by Tommy Wiseau to watch it. Guys, this movie has been called “the Citizen Kane of bad movies”. There’s a game made based on the story, the following for this cult classic has been going strong for years -it’s still not very famous in Greece but I’m working to change that- and, obviously, a book about it just came out.
A book written by Mark (Greg Sestero) of “Oh, hi Mark!” fame and co-written by Tom Bissell, a person for whom my respect increases by the day. A book I could hardly put down and kept reading it standing up in the metro and in the bus and which I finished in just 3 days. I usually take long with books – sometimes because I force myself to read them rather than enjoying them. This one was different.
The Room is a special case of “WTF, how does this thing exist?!” and a lot of its charm lies on precisely that inexplicability. Who is Tommy Wiseau? Where did he find the film’s $6m budget? Why did he become the unique, strange character he is? Greg Sestero divulges a lot on how he met Tommy Wiseau, what made their relationship special, disastrous and in a way admirable, all the way up to the making of The Room, but those fundamental questions on the very essence The Room are never answered directly. He gave away enough to make me even more interested in Tommy Wiseau as a personality and what he and his ways might have to teach me (I didn’t believe there was anything I could learn from him before I read this book) but not too much, which would ruin everything. At the same time, The Disaster Artist has a certain kind of flow and style that it, as is correctly advertised on the cover, reads more like a novel – and you have to remind yourself that not only is it real life you’re reading about, but also it’s about The Room. The freakin’ ROOM!
Another reason I connected very well with the book was that Greg Sestero’s way of thinking, his reaction to some things, his relationship with Tommy and his whole demeanour reminded me of myself. I could almost imagine myself in a parallel universe in all the situations retold in the book, and that helped a great deal with my immersion in this tragicomic story.