Relevantly Irrelevant
Hadn’t posted something like this in some time. “The limits of my language mean the limits of my world”, said Ludwig Wittgenstein not that long ago, relatively speaking. “The limits of my pop culture are the limits of my world” he might have said today. Thanks Garret for the link.
http://www.cracked.com/blog/5-ways-you-dont-realize-movies-are-controlling-your-brain/
xkcd: volume 0 by Randall Munroe
My rating: 4 of 5 stars
xkcd is one of my favourite web comics. Not that I’m following a whole lot of others; it’s just on the top of a smallish stack. That said, the humour can be very hit or miss depending on the reader’s mastery of the niche subject in question each time. The über math geek jokes fly right over my head but every so often I might be able to understand some of the not-too-obvious computer/internet or somewhat less specific science jokes. This can be very gratifying, therefore I think I can envision the satisfaction one feels when they get the joke, when most others wouldn’t. In that sense there most definitely is something for everyone in xkcd, even for those who could only leniently ever be called geeks.
As far as the specifics of this collection of strips go, the selection isn’t bad, though it is a bit outdated by now. I should also note that I can’t for the life of me understand the meaning of the extra sidenotes printed in red throught the book. It would be not at all unfitting of mr. xkcd if he had put them there just to troll readers and make them feel stupid. No biggie though: see above.
Overall I’m giving this 4 stars because I think the web presentation suits the material better, not to mention there’s always access to the entirety of the content. But I wouldn’t want to give the impression that I’m complaining, no no: if there ever was an experience worth having, smartphones and laptops barred, reading xkcd on the loo would be it.
Γίνε η πιο γλυκιά μαμά. Αγόρασε στο παιδί σου κάτι το οποίο ούτε μπορείς να πληρώσεις, ούτε το παιδί σου κατα πάσα πιθανότητα πραγματικά χρειάζεται. Διότι ούτε θέλεις, ούτε ξέρεις πώς να είσαι η πιο γλυκιά μαμά χωρίς να είσαι άλλο ένα πιόνι της υπερκατανάλωσης. Αγόρασε από εμάς για να καταφέρεις αυτό που έχεις ξεχάσει να κάνεις, γιατί οτιδήποτε δεν έχει σχέση με τον υλισμό έχει πεθάνει μέσα σου κι εμείς αυτό το ξέρουμε πολύ καλά. Υπό άλλες συνθήκες θα κρύβαμε καλύτερα το πραγματικό μήνυμα των διαφημίσεων μας, όπως μάθαμε τόσα χρόνια να κάνουμε καλά, αλλά πλέον τα πράγματα έχουν γίνει ζόρικα και δεν χωράνε λεπτότητες. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε κάποιον άλλον να σε κερδίσει, γι’αυτό θα γίνουμε όσο πιο αφοπλιστικά και σαγηνευτικά ειλικρινείς χρειάζεται: αγόρασε αυτό για να κράτησεις κάτι το ανθρώπινο σε αυτή την αποκτηνωμένη κοινωνία. Αγόρασε αυτό αν θέλεις να έχεις την αυτοεκτίμηση σου ήσυχη, αυτή που μόνο με τα χρήματα μπορείς πια να αγοράσεις (τι κρίμα που πια δεν διαθέτεις και τόσα πολλά), και αν επιθυμείς να συνεχίσεις να έχεις την (ψευδ)αίσθηση ότι τα αντικείμενα και ο πλούτος είναι αυτό που λείπει από τη ζωή σου και αυτό που θα κάνει τους γύρω σου ευτυχισμένους. Καλύτερα, για να είμαστε ακριβείς, αυτό που θα κάνει εσένα να νιώσεις καλά, αφού έχεις κατα τα άλλα την ανατροφή των παιδιών σου χεσμένη και ελπίζεις πως ένα λάπτοπ για δώρο θα καταφέρει να καλύψει το κενό.
Το μεγαλύτερο κρίμα βέβαια είναι ότι όντως αν αγοράσεις αυτό το λάπτοπ με τα χρήματα από το ήδη μειωμένο δώρο των Χριστουγέννων που ο εργοδότης σου έκανε τη χάρη να σου δώσει για τελευταία φορά και τα οποία κανονικά θα πήγαιναν στο χαράτσι, το παιδί σου όντως θα σε βλέπει σαν τη πιο γλυκιά μαμά. Γιατί το έκανες τόσο υλιστικό, τόσο σάπιο, τόσο κακομαθημένο και τόσο μικρόμυαλο όσο τον ίδιο σου τον εαυτό. Κάτι κατάφερες να του περάσεις τουλάχιστον.
Καλά Χριστούγεννα.
Another Earth Just 12 Light-Years Away?
*Tau Ceti is the system where Anarres and Urras are located in Ursula K. LeGuin’s novel The Dispossessed.
The Way of Zen by Alan Wilson Watts
My rating: 4 of 5 stars
Alan Watts is considered by many as the bringer of eastern philosophy to the west, a Marco Polo or Carlos Castañeda of Zen and Buddhism. This honour is by no means unwarranted; I don’t think I’ve ever read anything on the subject which was this clear or in which the author read as if he really knew what he was talking about. Raymond Smullyan and Ray Grigg come close but Alan Watts takes the cake if only because he did it decades before anyone else. I honestly can’t think of anyone else who has notes on the subject in the original chinese ideograms (not that I’ve read that many books on all this) and goes into so much detail –sometimes just a bit too much– on all the different ideas and traditions. By the end it’s all come nicely together but the occasional trudging robs The Way of Zen from its fifth star. This guy obviously had had an inside look on everything he wrote about but at times his explanations were a bit too dense. Could it have been any other way?
Read The Way of Zen and feel as if you are one step closer to understanding the whole philosophy of Taoism, Buddhism and Zen. Understanding is not knowing and being mindful about it defeats the whole purpose, but it’s a start for going beyond the stereotypes and for actually trying to understand these completely foreign philosophies that are gradually disappearing even in their lands of origin. As Smullyan puts it: just read chapter 1 of The Way of Zen in which he introduces Taoism. If you like it, chances are you’re going to find the rest of the book equally agreeable, highlight- and nod-worthy.
I especially liked the parts in which he explained Zen’s connection to haiku, calligraphy and the ceremonial serving of tea. Quite nice and cosy.
It’s quite appropriate that this book played no small part in the cultural revolutions of the ’60s. One has to wonder though why no reconciliators of western and eastern mentalities haven’t really made a difference since.
View all my reviews
Στις 12 του μήνα, 510 δημοσιευμένα ποστία μετά, το Cubilone’s Dimension έκλεισε τα πέμπτα (Ε’) του γενέθλια. Δεν το γιόρτασα στην ώρα του και όπως θα έπρεπε. Αλλά πώς θα έπρεπε; Αποφάσισα πως ένας πρέπων φόρος τιμής θα ήταν να βάλω σε αυτό το ποστ τα highlights αυτών των τελευταίων χρόνων σε ένα ωραίο βολικό ποστίο: τα δικά μου αγαπημένα, με έμφαση στα μεγαλύτερα κείμενα. Άφησα μερικά ποστ που στιγμάτισαν σημεία της ζωής μου κι ας μην ήταν μεγάλα. Δεν έβαλα κριτικές βιβλίων και άφησα μόνο τα editorials ή αφιερώματα που έχω γράψει για το Game 2.0, βγάζοντας τα review.
Φαίνεται ξεκάθαρα η στροφή στο περιεχόμενο. Το 2007 έγραφα σχεδόν αποκλειστικά ημερολογιακά και τα περισσότερα μου μεγαλύτερα ποστία ήταν σχετικά με γκέιμς. Έγραφα μόνο στα αγγλικά και με πολλά λάθη. Με τα χρόνια και τις εμπειρίες (ήμουν σχεδόν 19, τώρα είμαι σχεδόν 24), το τι με ενδιαφέρει να γράψω και να μεταδώσω έχει αλλάξει σε σημείο αγνώριστο. Τώρα δεν γράφω πια σχεδόν καθόλου για γκέιμς και γράφω συχνότερα στα ελληνικά παρα στα αγγλικά, τα οποία έχουν βελτιωθεί με τόσο γράψιμο. Το στυλ έχει αλλάξει όσο έχουν αλλάξει και δοκιμές για θέματα που ήλθαν και παρήλθαν: αστείο, σοβαρό, ενδοσκοπικό, θέλω-να-καταλάβω-τον-κόσμο, κοιτάχτε-με-επιτέλους, και φυσικά με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Ακόμα θέλω να τελειώσω το 99 things I hate, να γράψω περισσότερα άρθρα για Αστείες Λέξεις ή (ουάου!) να τελειώσω το αφιέρωμα στο Ν64 που άρχισα πριν 5 χρόνια.
Το ΕΕΕΕΕ όμως παραμένει. Τώρα τι;
Και όλα αυτά φέρνουν την ερώτηση: είμαι εγώ αυτός που ξεκίνησα αυτό το μπλογκ, ή κάποιος άλλος; Τι κοινό έχουν πραγματικά αυτά τα άρθρα; Ποια είναι η ταυτότητα αυτού του σάιτ;
Η υπαρξιακή μου κρίση προφανώς δεν περιορίζεται στη ζωή μου αλλά και στις δημιουργίες μου.
Τέλος πάντων. Σας παρουσιάζω, ό,τι κι αν αυτό συνιστά, συμπεριλαμβονομένης μιας βροχής κειμένων και σκέψεων που ως μόνο κοινό παρονομαστή έχουν ότι τις ξέρασα εγώ:
Αυτή μάλλον δεν είναι μια μούτζα — Όντας στο τώρα, στον ύπνο και στον ξύπνιο
On Taste: μάλλον σκόρπιες σκέψεις σχετικά με τα τα γούστα στο φαί και τη μουσική — Η υποκειμενικότητα στο φαί και στη μουσική έχουν μια κοινή ρίζα…
Το συντριβάνι σοκολάτας — Διήγημα-αλληγορία για γερά στομάχια
Εκατό στόχοι μου μέχρι τα εικοσιπέντε — Ο τίτλος τα λέει όλα
283 μέρες χωρίς σαμπουάν — Ένα πείραμα που ήρθε για να μείνει
Η παγίδα της περιεκτικότητας, ή: η αδικία του αν σου αρέσει να πίνεις, καλύτερα να είσαι κοντός, λεπτός και άντρας — Γραμμένο από έναν ψηλό
Αγαπημένα παιχνίδια παρέας — Προσοχή: εξαιρετικά εθιστικά
5 λόγοι για να καταραστείτε την εταιρεία καρτοκινητής σας — Τις μισώ.
Λοιπόν ναι, τέλειωσα με τη Μυτιλήνη. Ελπίζω να εμπνέω τον θαυμασμό. — Γιατί δεν έγραψα στο μπλογκ μου για το ότι τέλειωσα με τη σχολή;
Genealogical Mandala — Translation of Γενεαλογικά Μάνταλα
Deleting and rejecting friends from Facebook — It’s harder than it sounds (and it already sounds quite hard)
Γιατί δεν βγάζει κανείς τα παιδιά του έτσι; Ιδέες για αρχαιοελληνικά ονόματα — Μα γιατί;
Ask a biologist: My questions and her answers — The power of the internet!
Τρεις νύχτες Χίο, δύο Μυτιλήνη και δύο στα ανοιχτά του Αιγαίου — Το προτελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου Μυτιλήνη θα μπορούσε να είναι και η σύνοψη
Γενεαλογικό Μάνταλα — Μια νέα ματιά στην προσωπική ιστορία
Μετεκλογικά, ή πώς ο Κανένας βρίσκεται στην εξουσία — Το απολιτίκ είναι τρε σικ
Facebook Timeline — Another rant on facebook.
Eκκλησίες: χρήσεις για την μετα-χριστιανική εποχή — Μα τι σκατά θα κάνουμε με τόσες εκκλησίες στο άθεο κόσμο στον οποίο οδεύουμε;
Ρέμα Πικροδάφνης: μια ζούγκλα καλαμιών στην γειτονιά μας — με οδηγό τον Cubilone
Deatchment, Part Two — Τι είναι ένα σκουπίδι;
Σκέψεις για γενέθλια, Facebook και ευχές — Οι ευχές μέσω φβ είναι σάπιες.
H ύπαρξη μας ως κύτταρα της Γης // Quotes ~ Αποφθέγματα ΧΙΙI — Όλα είναι ένα, μαν.
BABEL: from the Biblical story to the González Iñárritu film — In a world of perfect communication, would lies still exist?
Κοσμολόγοι: τραγικές φιγούρες — Έχουν την ατελείωτη κατανόηση και συμπόνοια μου
Danish Diaries #15: Finale (?) and some thoughts on blogging in general — Why write anything at all? Who do I think I am?
Αναλογία έτους – ημέρας ή: πώς περάσατε τις ώρες σας σήμερα; — Ψάχνοντας συνδέσεις, τις βρίσκεις στα πιο προφανή μέρη
Περι γούστου και ομορφιάς — Επανέλαβε μετά απο μένα: όχι είναι ωραία αλλά μου αρέσει!
Νέος Εθνικός Ύμνος — Ο άλλος μας πάλιωσε
Why? — A small collection of annoyances
Λυχνάρι Στο Άπειρο — Ένα ταξίδι
Danish Diaries #13 — Christmas-flavoured rant on Denmark
Danish Diaries #12 + Quotes ~ Αποφθέγματα IX — Τσιτσίδι σε μια σάουνα
Danish Diaries #10 — Η κοινώ γνώμη των Βορείων για την κατάσταση στην Ελλάδα
Hyperborea — Interrailing Scandinavia with Ana and Cedric
Ψιλαίνοντας τα δίχτυα — Οι προθέσεις των ψαράδων. Τώρα πια βέβαια δενέχουν δίχτυα αλλά δυναμίτη.
Danish Diaries #6: Skagen & Råbjerg Mile — Ταξιδεύοντας στην κορυφής της Δανίας
Higher Education, Lower Expectations — Comparing free education systems in Denmark and Greece
Danish Diaries #4 — Some more impressions from Denmark (øl øl øl!)
Danish Diaries #3 — Learning Danish and staying in Skolhøjkollegiet
Danish Diaries #2 — First unfortunate and sweet days in Aarhus
Kούρεμα! — Πού πήγε το μαλλί;
Danish Diaries #1 — Very first Erasmus post.
Push on, pack in and move out — Moving out of Mytilini and into a new life
Roger Waters: The Wall Live in Athens 9/7/2011 — Η εμπειρία του να βλέπεις τον Waters live.
The Kitty Incident — Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει ένα θρίλερ…
8ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Φοιτητικών Θεατρικών Ομάδων — Και η γνώμη μου για την τέχνη του θεάτρου
Cloudy With A Chance Of Meatballs — How any movie can pleasantly surprise
Game 2.0: In the land of Hyrule, there echoes a legend… 25 χρόνια Zelda — Το μεγάλο αφιέρωμα
99 Things I HATE! ~ Part 2 — Speaks for itself.
Η ψευδαίσθηση του χρόνου στον κόσμο των ονείρων — Πραγματικά μυστήρια πράγματα
Δυο Θάνατοι Καμιά Κηδεία — Είμαστε τόσο σπισιστές (ίου, τι λέξη)
Flow — My attempt at poetry
Ταυτότητες — Είμαι όλα αυτά.
Tο απόλυτο smilie — :ω
What’s This? Περίεργες Γραμμές Στο Νερό — Μια εμπειρία στα όρια του μεταφυσικού
Υμηττός Revisited — Περπατώντας στο χιονισμένο δάσος 10 χρόνια μετά
Hexagram 22 — Για τα 22α μου γενέθλια, άνοιξα το I Ching
Αστείες Λέξεις #3 — Επισκεπτόμαστε την λόρδα και το τούμπανο
One Man’s Trash Is Another Man’s Sega — Σκουπίδια, σου λέει μετά.
Μια Χαϊντεγκεριανή Προσέγγιση των Χαϊκού — Εξακολουθεί να είναι από τις αγαπημένες μου εργασίες
Ας μιλήσουμε για την Αραβική Άνοιξη — من مظاهرات يوم الغضب – شاب شجاع جدا
Uakti — Αφιέρωμα στους βραζιλιάνους κρουστούς που τόσο γουστάρω
99 Things I HATE! ~ Part 1 — Nothing more to add
Insurgentes And Our Relationship With Music — I ♥ Steven Wilson
Αστείες Λέξεις #2 — Η αλεπού και το τσουτσούνι, ο ξεχασμένος μύθος του Αισώπου
Αστείες Λέξεις #1 — Αρκούδα κουράδα, τι υπέροχη φράση!
Detachment, Part One — Πώς και γιατί λέει κανείς αντίο στη συλλογή παιχνιδιών του για το GameCube;
The Nightmare Before The Nightmare Before Christmas — Μια μέρα στην Κινηματογραφική
Γαστροπαιχτική Λέσχη — Ναι, εκεί τρώγαμε κάποτε
Αεικίνηση — Η ιστορία πίσω από το βίντεο
Halloween Fun with Shae & Whitney — If this won’t convince you to try couchsurfing, few things might
Ρε Hall! — Η ιστορία ευγκαντεμιάς που με έκανε πρωτοσέλιδο
Smilies using greek letters/Φατσούλες με ελληνικά γράμματα — Φτιαγμένες με τα χεράκια μου
Humans and Computers: closer than a designer apart? — Nature and nurture strike again. Only this time, it’s digital
Θέα από ψηλά — Να τι γίνεται όταν με πιάνει η αισιοδοξία μου
Four Years of Exploration, Two Years of Remembrance — 4 years of Mytilini
Πρέσπα, 4 μΚ. — Μετα-αποκαλυπτικό διήγημα στις Πρέσπες
Game 2.0 — Σπάζοντας τους ορισμούς — Τι εστί gamer;
Ενάλια Παράκρουση — Γιατί μερικές φορές απλά δεν αντέχεις άλλο με τα γαμημένα καράβια
Porcupine Tree Live in Athens at Technopolis, 09/09/2010 — Impressions! — Nuff said
Το χιόνι έλιωσε, το καλοκαίρι τέλειωσε — …
Σκισμένες ζαρτιέρες — Πού να’ξερα
1η Σεπτεμβρίου, Λαβυρίνθου 1 — Μετακομίζοντας στο απέναντι σπίτι
Σκουπίδι με ονοματεπώνυμο — Ναι, το σκεφτόμουν να μη δηλώσω το κινητό μου. Να γιατί.
Shesmovedon (Reprise) — Γιατί όταν σε αφήνουν εκείνες, δεν μπορείς να μην κολλήσεις.
Pokemon TCG Cards for sale! (Looking Back Part 0.1) — Κάρτες Πόκεμον!
Looking Back (part 0) — Όταν τα υπαρξιακά έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση
Πάσχα στην Αίγινα και άλλες ιστορίες — Note to self: δεν θα ρωτάω τους ανθρώπους τι κάνουν για δουλειά
Volcanic Ashes — Πώς η στάχτη είναι το καλύτερο λίπασμα
Between a rock and a dutch place. — Ταξιδεύοντας στην Ολλανδία με τη Νένη
After — Super-emo mode on
Locked Within A Significant Other — Προφητικό με τόσους τρόπους!
Cubilone’s Dimension 3.0 — The Corkboard — Πάρτε κι άλλο flash!
Αναμνήσεις απο ταξίδια σε πέντε αγαπημένες πόλεις — Πάρτε flash!
Blue Moon — Did I fulfill my 2009 New Year’s resolutions?
Is it really Christmas? — Cubi vs. Χριστούγεννα
Είναι όντως οι μπάτσοι τα γουρούνια; — Ή μήπως πρέπει όλη η αναρχοαριστερή φιλολογία να αλλάξει;
November — A break-up in 5 parts with Kubrick playing in the background
Random music for a random application for a random project. — That’s life
Μουσικά μπουντρούμια — Στα υπόγεια του Μουσικών Σπουδών
Awesomest thing in the history of the known and unknown multiverse. —Simple.
Abandoning the System — The beginning of polemics against Facebook
Αεροπλάνα και βαπόρια — ή γιατί χτες ήταν απλά μία πολύ περίεργη μέρα — Μια ιστορία αγάπης (;)
Πολιτισμική σχέση Ελλάδας και Τουρκίας — Ιστορικό υπόβαθρο — Οι προσπάθειες μου να πείσω αυτούς που δεν θα πειστούν ποτέ
Plus*2/Minus*2 Summer Edition! Part 2 — Τι ήταν χιτ και τι όχι το καλοκαίρι του 2009, μέρος 2
Plus*2/Minus*2 Summer Edition! Part 1 — Τι ήταν χιτ και τι όχι το καλοκαίρι του 2009, μέρος 1
Game 2.0 — Ευρώπη και music games: Μια προβληματική σχέση — Όταν ακόμα ήταν στη μόδα
Japanese for snow — For Yuki
Plus*2/Minus*2 — Ένα νέο σύστημα αξιολόγησης
Game 2.0 debut — downloadable games. — Πόσο μπροστά ήμουν δεν μπορούσα να το φανταστώ
AK: Automatic Kalashnikov, Αιώνιο Κοτόπουλο, Αλεξάνδρα Κομνηνού — Ένας χρόνος με την Άλεξ
Σκέψεις νοσταλγίας — Πώς και γιατί να αφήσεις πίσω πράγματα και σκέψεις
A blow of the Future — Cubimension is a year old!
Cultural Aspects of Today vol. 1 — First and only CAT
Astronomy in games: does a realistic sky make a difference? — Fallout 3 has a crappy night sky. Why?
September 26th 2006-8 — 2 years of Mytilini
Pink Dawn — A moment in time in 2008
On studies — Sometimes we forget that it had always looked kind of hopeless
2ο Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ρόδου — Ο τίτλος για άλλη μια φορά τα λέει όλα
Hobo for a day! Also, Rodos. — Vagabonding
Uncommon Ways: A Subjective Look At Rare’s Ventures On The Xbox 360 — I was young and naive
Περι σπατάλης — Πόσο χαίρομαι που έγραφα τέτοια πράγματα στα 19 μου
Yummers! — A food rating system for all to enjoy!
Is more less? — 5 years of experience says yes
A little piece of February — What was I doing back then?
Distractable! — Some things never change
10 years since Christmas 1997 – A N64 Tribute (Part 3) — #11-#13
World of Nylon — I, hate, plastic
A tribute to Bubble Bobble and my first steps in gaming — My first blog post ever
730–23 — Meeting Alexandra
What is the opposite of “New Year’s Resolution”? — Click to find out!!!
All I want for Christmas is a time machine — Holidays 2007
Greek βέρσους Αγγλικά — Δε κόνφλικτ ρημέινς
10 years since Christmas 1997 – A N64 Tribute (Part 2) — #14-16
10 years since Christmas 1997 – A N64 Tribute (Part 1) — #17-20
And we think 24 hours are not enough — We’re stupid
May the people cheer and the Prosecco flow! — Welcome to Cubilone’s Dimension
Από χριστιανική εφημερίδα που μου έδωσαν έξω από το μετρό της Δάφνης:
«Ο Ιησούς Χριστός ποτέ δεν εκδικήθηκε κανέναν άνθρωπο, δε συκοφάντησε, δε πείραξε, δεν παγίδεψε, δε λοιδόρησε, δεν απείλησε. Αντιθέτως τον κτύπησαν, τον βασάνισαν, τον απείλησαν, και τελικά τον σταύρωσαν και τον θανάτωσαν. Είχε όλο το δικαίωμα να φωνάξει, να απειλήσει και να εκδικηθεί πολλούς ανθρώπους και όμως ποτέ δεν το έκανε. Στον Πέτρο είπε: «Βάλε τη μαχαίρα στη θήκη της. Εγώ μπορούσα αν ήθελα να διατάξω δώδεκα λεγεώνες αγγέλων να έλθουν και να εξολοθρεύσουν όλους αυτούς που ήλθαν να με συλλάβουν “μετά μαχαίρας και ξύλων”. Ο Υιός του Θεού όμως δεν ήλθε για ν’απολέσει αλλα δια να σώσει».
Alan Watts, The Way of Zen, 1957
Περπάταγα σήμερα στην Πλατεία και είδα ένα αυτοκόλλητο που έγραφε «Ηello, my name is» πάνω σε έναν κάδο. Η σύναψη πυροδοτήθηκε ακαριαία παρ’όλο που δεν είχα θυμηθεί την ύπαρξη του τραγουδιού για χρόνια — κι όμως, το θυμόμουν πολύ καλά, με τους στίχους και με όλα. Το τραγούδαγα στο τραμ και μου έσκαγε η τρίτη Γυμνασίου ατόφια. Ωιμέ.
Ωραίο κομμάτι κατα τ’άλλα!
Το να κοιτάω την ανοιχτή μου παλάμη είναι πλέον ένα reality check το οποίο κάνω τακτικά. Αν δεν ονειρεύομαι, η παλάμη μου θα είναι εκεί, συνηθισμένη, ανοιχτή. Αν όμως ονειρεύομαι, το χέρι μου θα είναι παραμορφωμένο, με δαχτυλάκια να φυτρώνουν από τα μεγαλύτερα δάχτυλα σαν η παλάμη μου να έχει μεταμορφωθεί σε ένα μικρούλι ανάποδο ξεριζωμένο δέντρο. Αν κανείς κάνει συνήθεια το να κοιτάζει την παλάμη του αρκετά συχνά μέσα στη μέρα και τη χρησιμοποιεί ως απόδειξη για το αν ονειρεύεται ή όχι (ας μην ξεχνάμε — όταν ονειρευόμαστε είμαστε σίγουροι πως ό,τι βιώνουμε στο όνειρο είναι η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, ακριβώς όπως και όταν δεν ονειρεόμαστε), κάποια στιγμή, όταν ζήσει κάτι περίεργο σε ένα όνειρο του το οποίο κανονικά θα προσπέρναγε όπως συνήθως κάνουμε στα όνειρα, κοιτάζοντας την παλάμη του θα επιβεβαιώσει ότι όντως ονειρεύεται.
Κι εκεί ξεκινάει το lucid dreaming, τα διαυγή όνειρα, ένας μυστικός κόσμος στο υποσυνείδητο κι ακόμα παραπέρα.
Η παλάμη μας όμως μπορεί να μας θυμήσει πως όχι μόνο δεν ονειρευόμαστε αλλά και ότι είμαστε ξύπνιοι. Να μας φέρει στη στιγμή. Να μας θυμήσει ότι το τώρα είναι το μοναδικό πράγμα που έχουμε στον κόσμο — το μέλλον και το παρελθόν είναι μόνο ψευδαισθήσεις: περίπλοκες και αληθοφανείς ψευδαισθήσεις τις οποίες χρησιμοποιούμε για να κουμαντάρουμε τη ζωή μας νομίζοντας πως είναι οδηγοί που μπορούμε να εμπιστευτούμε, αλλά ψευδαισθήσεις το διχώς άλλο. Κοιτάζοντας την παλάμη θυμόμαστε ότι είμαστε ζωντανοί, με το σώμα μας και το μυαλό μας και τη συνείδηση μας στον κόσμο, στον χώρο, έτοιμοι να χαθούμε στο τώρα, να ζήσουμε χωρίς αναστολές, πισωγυρίσματα, αμφιβολίες, ανασφάλειες. Θυμόμαστε ότι αυτό που ζούμε δεν είναι όνειρο αλλά ο πραγματικός κόσμος ο οποίος βρίσκεται εκεί έξω και μας περιμένει να τον ανακαλύψουμε με όλο μας το είναι: μας περιμένει να τον παρατηρήσουμε, να τον ακούσουμε, να τον γευτούμε, να τον μυρίσουμε, να τον αναπνεύσουμε, να τον αισθανθούμε, να τον διαισθανθούμε, να τον νιώσουμε. Να τον ζωγραφίσουμε, να τον αναπαραστήσουμε, να τον ξαναδημιουργήσουμε όπως πραγματικά τον θέλουμε, όχι όπως είμαστε υπό τη ψευδαίσθηση ότι τον θέλουμε ή όπως νομίζουμε ότι θα έπρεπε να τον θέλουμε. Μπορούμε μάλιστα να σκεφτούμε πώς η πραγματικότητα μας θα ήταν διαφορετική, αν όντως ήταν ένα όνειρο, κι έτσι να δούμε τον εαυτό μας να αποστασιοποιείται από οτιδήποτε τον κράταγε πίσω.
Αν βλέπετε την παλάμη σαν μούτζα, μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε κι αυτό, αν η προσβολή λειτουργεί καλύτερα και μέσω αυτής ευκολότερα ξυπνάτε και επανέρχεστε στις αισθήσεις σας! Αν τη βλέπετε έτσι, δείτε τη σα μια μούτζα σε ότι μας κάνει να στρεσάρουμε και να ανησυχούμε, σε ό,τι μας κρατάει αγκιστρωμένους στο παρελθόν ή στις απαιτήσεις του κόσμου από εμάς, σαν μια μούτζα σε ό,τι είναι αυτό που μας κάνει να υπνοβατούμε σε όλη μας τη ζωή, μεθυσμένοι από τα χασίματα του μυαλού μας.
Tomorrow never comes, life is what happens while you’re busy making other plans.
Άλλωστε, αν κανείς γίνει αρκετά καλός στο να παρατηρεί και να απολαμβάνει την πραγματικότητα του για αυτό που είναι, κανένα όνειρο δεν θα καταφέρνει πια να τον ξεγελάσει και κάθε όνειρο θα είναι διαυγές, συνειδητό.
Έμπνευση: Lucid living, Kyle Cease, Eckhart Tolle
Και φυσικά, η παρακάτω σκηνή του Waking Life:
I had a friend once who told me that the worst mistake that you can make is to think you are alive, when you’re really asleep in life’s waiting room. The trick is to combine your waking rational abilities with the infinite possibilities of your dreams. ‘Cause if you can do that you can do anything. Did you ever have a job that you hated? Worked really hard at? A long, hard day at work, finally you get to go home, get in bed, close your eyes, and immediately you wake up and realize that the whole day at work had been a dream? It’s bad enough that you sell your waking life for … for minimum wage, but now they get your dreams for free.
…
But the trick is, you got to realize that you’re dreaming in the first place. You got to be able to recognize it. You got to be able to ask yourself, “Hey man, is this a dream?” See, most people never ask themselves that when they’re awake, or especially when they’re asleep. Seems like everyone’s sleep-walking through their waking state, or wake-walking through their dreams.