Digital Clutter

I hadn’t cleaned up my hard disks in over 3 years. I hadn’t put any kind of effort in trying to organize my downloaded and created data. I had four “Downloads” folders, all moved around when their size had filled their respective disks up like oversized dinners, three “Torrents” folders similar to 3 overflowing buckets under a leaky roof, various backup and transfer folders I hadn’t even touched since I had created them…

What a mess.

I’ll have you know I used to be very anal about the organization of my folders. Somewhere along the way this changed, along with too many other things to count. I think the fact that I’ve lost about 4 hard disks worth of data, some of it easily replaceable, some of it unique, helped me get over the illusion that digital organization can in any way be meaningful or productive, if meant for long-term archiving. After years of having the impression that whatever I put into little digital boxes would stay there, at some point I stopped thinking that any of this mattered. I started organising my data the way I do in the physical world: not by association and relevance, but by chronological order. Folders became little photographs of my past downloading activity, clumped together like mushrooms under trees. Trees whose branch would have months, periods, important events and other flashbulb markers of time carved on their barks.

Suddenly then ~~came Dafni and had a look at the mess~~ I realised that by having 15 folders with downloaded music not propertly filed and organised, I only made it harder for me. When would the day come, when the “New Music” folder would join the ranks of my older music? Was it really new anymore after having sat there for more than 2 years?

I emptied my cardboard boxes. I threw them out. As much as I didn’t feel 100% comfortable with it, I put my newer data together with my old. I’ve crossed the Rubicon. I’ve pulled down the Wall. Now I have 200GBs free, all of my music is in the same place and a collection of movies I had forgot I had downloaded. It’s like suddenly discovering many pimples in the same place, eagerly waiting to be popped, or being returned many books at the same time you never remembered you had lent out.

Not bad.

Fast-forward to another three years, I’m sure I still won’t have listened to the same music I hadn’t touched before, and of all this movie collection I’ll have watched a tiny fragment, forever believing that one day, things will be different.

Έχω καινούργια βιντεοκάμερα (με ανάγκασαν — το ορκίζομαι!)

Είχα εγκαταλείψει το άθλημα του video recording και editing για πάνω από 5 χρόνια.
I’m back.

ΕΕΕΕΕ’

Στις 12 του μήνα, 510 δημοσιευμένα ποστία μετά, το Cubilone’s Dimension έκλεισε τα πέμπτα (Ε’) του γενέθλια. Δεν το γιόρτασα στην ώρα του και όπως θα έπρεπε. Αλλά πώς θα έπρεπε; Αποφάσισα πως ένας πρέπων φόρος τιμής θα ήταν να βάλω σε αυτό το ποστ τα highlights αυτών των τελευταίων χρόνων σε ένα ωραίο βολικό ποστίο: τα δικά μου αγαπημένα, με έμφαση στα μεγαλύτερα κείμενα. Άφησα μερικά ποστ που στιγμάτισαν σημεία της ζωής μου κι ας μην ήταν μεγάλα. Δεν έβαλα κριτικές βιβλίων και άφησα μόνο τα editorials ή αφιερώματα που έχω γράψει για το Game 2.0, βγάζοντας τα review.

Φαίνεται ξεκάθαρα η στροφή στο περιεχόμενο. Το 2007 έγραφα σχεδόν αποκλειστικά ημερολογιακά και τα περισσότερα μου μεγαλύτερα ποστία ήταν σχετικά με γκέιμς. Έγραφα μόνο στα αγγλικά και με πολλά λάθη. Με τα χρόνια και τις εμπειρίες (ήμουν σχεδόν 19, τώρα είμαι σχεδόν 24), το τι με ενδιαφέρει να γράψω και να μεταδώσω έχει αλλάξει σε σημείο αγνώριστο. Τώρα δεν γράφω πια σχεδόν καθόλου για γκέιμς και γράφω συχνότερα στα ελληνικά παρα στα αγγλικά, τα οποία έχουν βελτιωθεί με τόσο γράψιμο. Το στυλ έχει αλλάξει όσο έχουν αλλάξει και δοκιμές για θέματα που ήλθαν και παρήλθαν: αστείο, σοβαρό, ενδοσκοπικό, θέλω-να-καταλάβω-τον-κόσμο, κοιτάχτε-με-επιτέλους, και φυσικά με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Ακόμα θέλω να τελειώσω το 99 things I hate, να γράψω περισσότερα άρθρα για Αστείες Λέξεις ή (ουάου!) να τελειώσω το αφιέρωμα στο Ν64 που άρχισα πριν 5 χρόνια.

Το ΕΕΕΕΕ όμως παραμένει. Τώρα τι;

Και όλα αυτά φέρνουν την ερώτηση: είμαι εγώ αυτός που ξεκίνησα αυτό το μπλογκ, ή κάποιος άλλος; Τι κοινό έχουν πραγματικά αυτά τα άρθρα; Ποια είναι η ταυτότητα αυτού του σάιτ;

Η υπαρξιακή μου κρίση προφανώς δεν περιορίζεται στη ζωή μου αλλά και στις δημιουργίες μου.

Τέλος πάντων. Σας παρουσιάζω, ό,τι κι αν αυτό συνιστά, συμπεριλαμβονομένης μιας βροχής κειμένων και σκέψεων που ως μόνο κοινό παρονομαστή έχουν ότι τις ξέρασα εγώ:

Το ανθολόγιο του Cubilone’s Dimension

2012

Αυτή μάλλον δεν είναι μια μούτζα — Όντας στο τώρα, στον ύπνο και στον ξύπνιο

On Taste: μάλλον σκόρπιες σκέψεις σχετικά με τα τα γούστα στο φαί και τη μουσική — Η υποκειμενικότητα στο φαί και στη μουσική έχουν μια κοινή ρίζα…

Το συντριβάνι σοκολάτας — Διήγημα-αλληγορία για γερά στομάχια

Εκατό στόχοι μου μέχρι τα εικοσιπέντε — Ο τίτλος τα λέει όλα

283 μέρες χωρίς σαμπουάν — Ένα πείραμα που ήρθε για να μείνει

Η παγίδα της περιεκτικότητας, ή: η αδικία του αν σου αρέσει να πίνεις, καλύτερα να είσαι κοντός, λεπτός και άντρας — Γραμμένο από έναν ψηλό

Αγαπημένα παιχνίδια παρέας — Προσοχή: εξαιρετικά εθιστικά

5 λόγοι για να καταραστείτε την εταιρεία καρτοκινητής σας — Τις μισώ.

Λοιπόν ναι, τέλειωσα με τη Μυτιλήνη. Ελπίζω να εμπνέω τον θαυμασμό. — Γιατί δεν έγραψα στο μπλογκ μου για το ότι τέλειωσα με τη σχολή;

Genealogical Mandala — Translation of Γενεαλογικά Μάνταλα

Deleting and rejecting friends from Facebook — It’s harder than it sounds (and it already sounds quite hard)

Γιατί δεν βγάζει κανείς τα παιδιά του έτσι; Ιδέες για αρχαιοελληνικά ονόματα — Μα γιατί;

Ask a biologist: My questions and her answers — The power of the internet!

Τρεις νύχτες Χίο, δύο Μυτιλήνη και δύο στα ανοιχτά του Αιγαίου — Το προτελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου Μυτιλήνη θα μπορούσε να είναι και η σύνοψη

Γενεαλογικό Μάνταλα — Μια νέα ματιά στην προσωπική ιστορία

Μετεκλογικά, ή πώς ο Κανένας βρίσκεται στην εξουσία — Το απολιτίκ είναι τρε σικ

Facebook Timeline — Another rant on facebook.

Eκκλησίες: χρήσεις για την μετα-χριστιανική εποχή — Μα τι σκατά θα κάνουμε με τόσες εκκλησίες στο άθεο κόσμο στον οποίο οδεύουμε;

Ρέμα Πικροδάφνης: μια ζούγκλα καλαμιών στην γειτονιά μας — με οδηγό τον Cubilone

Deatchment, Part Two — Τι είναι ένα σκουπίδι;

Σκέψεις για γενέθλια, Facebook και ευχές — Οι ευχές μέσω φβ είναι σάπιες.

H ύπαρξη μας ως κύτταρα της Γης // Quotes ~ Αποφθέγματα ΧΙΙI — Όλα είναι ένα, μαν.

BABEL: from the Biblical story to the González Iñárritu film — In a world of perfect communication, would lies still exist?

Κοσμολόγοι: τραγικές φιγούρες — Έχουν την ατελείωτη κατανόηση και συμπόνοια μου

Danish Diaries #15: Finale (?) and some thoughts on blogging in general — Why write anything at all? Who do I think I am?

Αναλογία έτους – ημέρας ή: πώς περάσατε τις ώρες σας σήμερα; — Ψάχνοντας συνδέσεις, τις βρίσκεις στα πιο προφανή μέρη

2011

Περι γούστου και ομορφιάς — Επανέλαβε μετά απο μένα: όχι είναι ωραία αλλά μου αρέσει!

Νέος Εθνικός Ύμνος — Ο άλλος μας πάλιωσε

Why? — A small collection of annoyances

Λυχνάρι Στο Άπειρο — Ένα ταξίδι

Danish Diaries #13 — Christmas-flavoured rant on Denmark

Danish Diaries #12 + Quotes ~ Αποφθέγματα IX — Τσιτσίδι σε μια σάουνα

Danish Diaries #10 — Η κοινώ γνώμη των Βορείων για την κατάσταση στην Ελλάδα

Hyperborea — Interrailing Scandinavia with Ana and Cedric

Ψιλαίνοντας τα δίχτυα — Οι προθέσεις των ψαράδων. Τώρα πια βέβαια δενέχουν δίχτυα αλλά δυναμίτη.

Danish Diaries #6: Skagen & Råbjerg Mile — Ταξιδεύοντας στην κορυφής της Δανίας

Higher Education, Lower Expectations — Comparing free education systems in Denmark and Greece

Danish Diaries #4 — Some more impressions from Denmark (øl øl øl!)

Danish Diaries #3 — Learning Danish and staying in Skolhøjkollegiet

Danish Diaries #2 — First unfortunate and sweet days in Aarhus

Kούρεμα! — Πού πήγε το μαλλί;

Danish Diaries #1 — Very first Erasmus post.

Push on, pack in and move out — Moving out of Mytilini and into a new life

Roger Waters: The Wall Live in Athens 9/7/2011 — Η εμπειρία του να βλέπεις τον Waters live.

The Kitty Incident — Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει ένα θρίλερ…

8ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Φοιτητικών Θεατρικών Ομάδων — Και η γνώμη μου για την τέχνη του θεάτρου

Cloudy With A Chance Of Meatballs — How any movie can pleasantly surprise

Game 2.0: In the land of Hyrule, there echoes a legend… 25 χρόνια Zelda — Το μεγάλο αφιέρωμα

99 Things I HATE! ~ Part 2 — Speaks for itself.

Η ψευδαίσθηση του χρόνου στον κόσμο των ονείρων — Πραγματικά μυστήρια πράγματα

Δυο Θάνατοι Καμιά Κηδεία — Είμαστε τόσο σπισιστές (ίου, τι λέξη)

Flow — My attempt at poetry

Ταυτότητες — Είμαι όλα αυτά.

Tο απόλυτο smilie — :ω

What’s This? Περίεργες Γραμμές Στο Νερό — Μια εμπειρία στα όρια του μεταφυσικού

Υμηττός Revisited — Περπατώντας στο χιονισμένο δάσος 10 χρόνια μετά

Haiku #5

Hexagram 22 — Για τα 22α μου γενέθλια, άνοιξα το I Ching

Αστείες Λέξεις #3 — Επισκεπτόμαστε την λόρδα και το τούμπανο

One Man’s Trash Is Another Man’s Sega — Σκουπίδια, σου λέει μετά.

Μια Χαϊντεγκεριανή Προσέγγιση των Χαϊκού — Εξακολουθεί να είναι από τις αγαπημένες μου εργασίες

Haiku #4

Ας μιλήσουμε για την Αραβική Άνοιξη — من مظاهرات يوم الغضب – شاب شجاع جدا

Uakti — Αφιέρωμα στους βραζιλιάνους κρουστούς που τόσο γουστάρω

99 Things I HATE! ~ Part 1 — Nothing more to add

Insurgentes And Our Relationship With Music — I ♥ Steven Wilson

Αστείες Λέξεις #2 — Η αλεπού και το τσουτσούνι, ο ξεχασμένος μύθος του Αισώπου

Αστείες Λέξεις #1 — Αρκούδα κουράδα, τι υπέροχη φράση!

2010

Detachment, Part One — Πώς και γιατί λέει κανείς αντίο στη συλλογή παιχνιδιών του για το GameCube;

The Nightmare Before The Nightmare Before Christmas — Μια μέρα στην Κινηματογραφική

Γαστροπαιχτική Λέσχη — Ναι, εκεί τρώγαμε κάποτε

Αεικίνηση — Η ιστορία πίσω από το βίντεο

Haiku #3

Halloween Fun with Shae & Whitney — If this won’t convince you to try couchsurfing, few things might

Ρε Hall! — Η ιστορία ευγκαντεμιάς που με έκανε πρωτοσέλιδο

Haiku #2

Smilies using greek letters/Φατσούλες με ελληνικά γράμματα — Φτιαγμένες με τα χεράκια μου

Humans and Computers: closer than a designer apart? — Nature and nurture strike again. Only this time, it’s digital

Θέα από ψηλά — Να τι γίνεται όταν με πιάνει η αισιοδοξία μου

Four Years of Exploration, Two Years of Remembrance — 4 years of Mytilini

Πρέσπα, 4 μΚ. — Μετα-αποκαλυπτικό διήγημα στις Πρέσπες

Game 2.0 — Σπάζοντας τους ορισμούς — Τι εστί gamer;

Ενάλια Παράκρουση — Γιατί μερικές φορές απλά δεν αντέχεις άλλο με τα γαμημένα καράβια

Porcupine Tree Live in Athens at Technopolis, 09/09/2010 — Impressions! — Nuff said

Το χιόνι έλιωσε, το καλοκαίρι τέλειωσε — …

Σκισμένες ζαρτιέρες — Πού να’ξερα

1η Σεπτεμβρίου, Λαβυρίνθου 1 — Μετακομίζοντας στο απέναντι σπίτι

Σκουπίδι με ονοματεπώνυμο — Ναι, το σκεφτόμουν να μη δηλώσω το κινητό μου. Να γιατί.

Shesmovedon (Reprise) — Γιατί όταν σε αφήνουν εκείνες, δεν μπορείς να μην κολλήσεις.

Pokemon TCG Cards for sale! (Looking Back Part 0.1) — Κάρτες Πόκεμον!

Looking Back (part 0) — Όταν τα υπαρξιακά έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση

Πάσχα στην Αίγινα και άλλες ιστορίες — Note to self: δεν θα ρωτάω τους ανθρώπους τι κάνουν για δουλειά

Volcanic Ashes — Πώς η στάχτη είναι το καλύτερο λίπασμα

Between a rock and a dutch place. — Ταξιδεύοντας στην Ολλανδία με τη Νένη

After — Super-emo mode on

Locked Within A Significant Other — Προφητικό με τόσους τρόπους!

Cubilone’s Dimension 3.0 — The Corkboard — Πάρτε κι άλλο flash!

Αναμνήσεις απο ταξίδια σε πέντε αγαπημένες πόλεις — Πάρτε flash!

Blue Moon — Did I fulfill my 2009 New Year’s resolutions?

2009

Is it really Christmas? — Cubi vs. Χριστούγεννα

Είναι όντως οι μπάτσοι τα γουρούνια; — Ή μήπως πρέπει όλη η αναρχοαριστερή φιλολογία να αλλάξει;

November — A break-up in 5 parts with Kubrick playing in the background

Random music for a random application for a random project. — That’s life

Μουσικά μπουντρούμια — Στα υπόγεια του Μουσικών Σπουδών

Awesomest thing in the history of the known and unknown multiverse. —Simple.

Abandoning the System — The beginning of polemics against Facebook

Αεροπλάνα και βαπόρια — ή γιατί χτες ήταν απλά μία πολύ περίεργη μέρα — Μια ιστορία αγάπης (;)

Πολιτισμική σχέση Ελλάδας και Τουρκίας — Ιστορικό υπόβαθρο — Οι προσπάθειες μου να πείσω αυτούς που δεν θα πειστούν ποτέ

Plus*2/Minus*2 Summer Edition! Part 2 — Τι ήταν χιτ και τι όχι το καλοκαίρι του 2009, μέρος 2

Plus*2/Minus*2 Summer Edition! Part 1 — Τι ήταν χιτ και τι όχι το καλοκαίρι του 2009, μέρος 1

Game 2.0 — Ευρώπη και music games: Μια προβληματική σχέση — Όταν ακόμα ήταν στη μόδα

Japanese for snow — For Yuki

Plus*2/Minus*2 — Ένα νέο σύστημα αξιολόγησης

Game 2.0 debut — downloadable games. — Πόσο μπροστά ήμουν δεν μπορούσα να το φανταστώ

AK: Automatic Kalashnikov, Αιώνιο Κοτόπουλο, Αλεξάνδρα Κομνηνού — Ένας χρόνος με την Άλεξ

2008

Σκέψεις νοσταλγίας — Πώς και γιατί να αφήσεις πίσω πράγματα και σκέψεις

A blow of the Future — Cubimension is a year old!

Cultural Aspects of Today vol. 1 — First and only CAT

Astronomy in games: does a realistic sky make a difference? — Fallout 3 has a crappy night sky. Why?

September 26th 2006-8 — 2 years of Mytilini

Pink Dawn — A moment in time in 2008

On studies — Sometimes we forget that it had always looked kind of hopeless

2ο Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ρόδου — Ο τίτλος για άλλη μια φορά τα λέει όλα

Hobo for a day! Also, Rodos. — Vagabonding

Uncommon Ways: A Subjective Look At Rare’s Ventures On The Xbox 360 — I was young and naive

Περι σπατάλης — Πόσο χαίρομαι που έγραφα τέτοια πράγματα στα 19 μου

Yummers! — A food rating system for all to enjoy!

Is more less? — 5 years of experience says yes

A little piece of February — What was I doing back then?

Distractable! — Some things never change

10 years since Christmas 1997 – A N64 Tribute (Part 3) — #11-#13

World of Nylon — I, hate, plastic

A tribute to Bubble Bobble and my first steps in gaming — My first blog post ever

730–23 — Meeting Alexandra

2007

What is the opposite of “New Year’s Resolution”? — Click to find out!!!

All I want for Christmas is a time machine — Holidays 2007

Greek βέρσους Αγγλικά — Δε κόνφλικτ ρημέινς

10 years since Christmas 1997 – A N64 Tribute (Part 2) — #14-16

10 years since Christmas 1997 – A N64 Tribute (Part 1) — #17-20

And we think 24 hours are not enough — We’re stupid

May the people cheer and the Prosecco flow! — Welcome to Cubilone’s Dimension

Από τον πλάνητη χάπι (happy), σου στέλνω κοσμική αγάπη

Περπάταγα σήμερα στην Πλατεία και είδα ένα αυτοκόλλητο που έγραφε «Ηello, my name is» πάνω σε έναν κάδο. Η σύναψη πυροδοτήθηκε ακαριαία παρ’όλο που δεν είχα θυμηθεί την ύπαρξη του τραγουδιού για χρόνια — κι όμως, το θυμόμουν πολύ καλά, με τους στίχους και με όλα. Το τραγούδαγα στο τραμ και μου έσκαγε η τρίτη Γυμνασίου ατόφια. Ωιμέ.

Ωραίο κομμάτι κατα τ’άλλα!

On Taste: μάλλον σκόρπιες σκέψεις σχετικά με τα τα γούστα στο φαί και τη μουσική

Προχτες φάγαμε παρέα με τη Μαρία και τον Κίρα. Ο Κίρα έφτιαξε το κυρίως (κοτόπουλο με γλυκιά σάλτσα και ρύζι με σάλτσα σόγιας, αμύγδαλα και σόγιας — όχι όσο καλό όσο το υπέροχο ατύχημα που είχε κάνει στη Μυτιλήνη αλλά σε κάθε περίπτωση καλο), η Μαρία το γλυκό (ένα cheesecake με πολλή κρέμα και τραγανό μπισκότο) κι εγώ τη σαλάτα (σπανάκι με λιαστή τομάτα και το λάδι της, μπαλσάμικο, κολοκυθόσπορο, καρύδι και κάποια άλλα μυρωδικά). Περάσαμε πολύ καλά, φάγαμε και ήπιαμε σαν ~~βασιλιάδες~~ αγαπημένοι φίλοι and all was well. Το κρίμα της βραδιάς ήταν ότι εγώ ήμουν (και σήμερα είμαι) άρρωστος, με μύξες, μπουκωμένη μύτη, βήχα (ο οποίος αφού όλα τα άλλα συμπτώματα φύγουν, μένει για μερικές εβδομάδες για να με εκνευρίζει), τα γνωστά. Λόγω αυτού οι αίσθησεις της γεύσης και της όσφρησης μου ήταν πολύ ασθενέστερες. Είχα την φαεινή ιδέα τότε να συγκρίνω το πώς ενιώθα με το πώς πιστεύω ότι θα ένιωθα αν θαυμάζα έναν πίνακα ζωγραφικής έχοντας μυωπία, με το σκεπτικό ότι θα μπορούσα να ξεχωρίσω τις βασικές φιγούρες και τα χρώματα (αντίστοιχα τις βασικές γεύσεις) αλλά όχι τις λεπτομέρειες — το άβολο της στιγμής ήταν όταν η μαμά της Μαρίας, ζωγράφος, η οποία ήταν εκεί όταν έκανα τη συγκεκριμένη αναφορά, μου είπε ότι έχει ένα σοβαρό πρόβλημα όρασης το οποίο βέβαια της άλλαξε την όλη αντίληψη περι ζωγραφικής και της έδωσε κίνητρο και θέρμη. Μαγκιά της.

Έγραψα αυτή την εισαγωγή γιατί πιστεύω περιγράφει την πρωταρχική πηγή έμπνευσης των παρακάτω:

Χτες όταν ξύπνησα, όπως ήμουν ξαπλωμένος στο κρεββάτι, σκέφτηκα, για κάποιον όπως σύνήθως μυστήριο λόγο, πως πολλοί άνθρωποι αναφέρουν, αν κάποιος τους ζητήσει να σκεφτούν τα χόμπυ τους ή τα ενδιαφέροντα τους, το ότι τους αρέσει να ακούνε μουσική. Αυτό είναι παράξενο. Υπάρχει άνθρωπος που να μην του αρέσει να ακούει μουσική; Μπορεί να μην έχει ένα ενεργό ενδιαφέρον ώστε να γνωρίζει πράγματα για τους καλλιτέχνες που του αρέσουν, τη δισκογραφία τους, την ιστορία των τραγουδιών κτλ, αλλά όλοι θα ακούσουν κάτι στο ραδιόφωνο, θα χορέψουν έναν χορό, θα δουν ένα βίντεο στο Youtube. Εκεί μου ήρθε η σύνδεση: είναι όπως το φαγητό.

Φανταστείτε το εξής: έχετε έναν φίλο που τρώει μόνο θαλασσινά. Οποιοδήποτε άλλο είδος φαγητού πιστεύει ότι είναι υποδεέστερο. Το κρέας είναι ξεπερασμένο και οι vegetarians πολύ σνομπ. Λέει πως οι πίτσες και τα σουβλάκια είναι μόνο για τη μάζα κι εκείνος κάθε μέρα χλαπακιάζει καλαμαράκια, μύδια, κουτσομούρες, στρείδια, χταπόδια, μπακαλιάρους, γαρίδες, αστακούς, γαλέους και άλλα ζωάκια του βυθού. Αλλά τίποτα άλλο, διότι τίποτα άλλο δεν είναι αρκετά καλό.

Σε όλους αρέσει να τρώνε — για την ακρίβεια, όχι μόνο μας αρέσει, το χρειαζόμαστε για την επιβίωση μας (αν και ακόμα και γι’αυτό, αυτό στο οποίο θα συμφωνούσαμε όλοι, υπάρχει αμφισβήτηση!!! Τι να πει και να πιστέψει κανείς πια;) Αντίστοιχα, πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι άνθρωποι, θα συμφωνήσουν πως ζωή χωρίς μουσική θα ήταν πολύ πιο φτωχή· “Ohne Musik wäre das Leben ein Irrtum” — “Without music, life would be a mistake” είχε πει ο Νίτσε, με ένα κωλοδάχτυλο παρατεταμένο για τους κουφούς ανα τον κόσμο. Είναι μια ανάγκη του ανθρώπου που, αν και μπορεί να μην είναι τόσο πρωταρχική ώστε η έλλειψη της να είναι αρκετή για να τον σκοτώσει, είναι μάλλον απαραίτητη για την ψυχική του υγεία και γερά συνυφασμένη με τη διασκέδαση και αυτό που θα λέγαμε πολιτισμό. Η μουσική χρειάζεται και φέρεται να είναι στενά συνδεδεμένη με αυτό που μας κάνει ανθρώπους, πράγμα το οποίο φαίνεται από το γεγονός ότι κάθε κουλτούρα του κόσμου είχε και έχει αναπτύξει τη δικιά της μουσική παράδοση, ήδη με αρχή τις παλιότερες φυλές κυνηγών-τροφοσυλλεκτών.

Σε όλους λοιπόν αρέσει η μουσική όπως και σε όλους αρέσει το φαγητό. Συνεπώς, το να αναφέρεις απλά πως σου αρέσει να ακούς μουσική στα ενδιαφέροντα σου είναι λίγο σαν να λες πως στα χόμπυ σου περιλαμβάνεται το φαΐ· πώς στον ελεύθερο σου χρόνο ντερλικώνεις. Eίναι σαν σε σάιτς όπως το facebook να βάζεις “eating” στα interests σου. Για να το πάμε πιο ακραία ακόμα, η συστηματική εισπνοή και εκπνοή θα μπορούσαν επίσης να συγκαταλέγονται στις αγαπημένες σου ασχολίες(το Ne μου κραυγάζει πως κάποιος θα μπορούσε για χόμπυ του να έχει την αναπνοή, σε περίπτωση που του αρέσει να διαλογίζεται ή να κάνει γιόγκα).

Δεν είναι φυσικά ανήκουστο ή περίεργο να έχεις για ενδιαφέρον κάτι σχετικό με φαγητό. Να μαγειρεύεις, να δοκιμάζεις νέες γεύσεις, να πηγαίνεις σε εστιατόρια, να ασχολείσαι με την υγιεινή διατροφή, να καλλιεργείς τα δικά σου λαχανικά ή να εκτρέφεις τα δικά σου ζώα. Όπως αντίστοιχα δεν είναι ανήκουστο για χόμπυ σου να έχεις κάτι που σχετίζεται με τη μουσική πιο εστιασμένα: παίξιμο, παραγωγή, κριτική, σύνθεση, επεξεργασία, συλλογή κ.α. Το να ξέρεις τι σου αρέσει, τι όχι, και γιατί, είτε στη μουσική είτε στο φαγητό, είναι επίσης πιο συνειδητοποιημένο. Μπορεί να μη φτάνει τα όρια του χόμπυ, όμως έχει το δικό του χαρακτήρα και τη δική του συνείδηση.

Το να πεις απλά όμως πως σου αρέσει να ακούς μουσική στον ελεύθερο σου χρόνο, χωρίς άλλη διευκρίνιση, είναι σαν να λες ότι σου αρέσει να τρως χωρίς να λες τι. Απλά τα πάντα; Σου αρέσει να ακούς τα πάντα και να τρως ό,τι υπάρχει; Θα σου άρεσε αν σου έφτιαχνα το κουνουπίδι με κάρυ μου (μάλλον θα σου άρεσε και απλά δεν το ξέρεις ακόμα); Σου αρέσει η περουβιανή παραδοσιακή μουσική; Σου αρέσει ο πατσάς; Η όπερα; Οι μπάμιες; Θα άκουγες Scott Walker;;

Πριν πολλά χρόνια, ένας φίλος με τον οποία πια έχουμε χαθεί, ο Σταύρος, μου είχε πει ότι πίστευε πως στους άνθρωπους που λένε πως «ακούνε τα πάντα» δεν τους αρέσει πραγματικά η μουσική. Εκείνος, ως κιθαρίστας και φαν της progressive metal (στο μήκος κύματος των Dream Theater) και των anime & game themes, σίγουρα θα ένιωθε πως ανήκει σε αυτούς που τους αρέσει πραγματικά η μουσική. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανείς που να μην του αρέσει η μουσική, ίσως απλώς να μην την έχει εκτιμήσει όσο θα μπορούσε, όπως κάποιος ο οποίος τρώει μόνο για να ζήσει, χωρίς να απολαμβάνει τις γευστικές απολαύσεις. Τι θα έλεγε όμως για κάποιον ο οποίος θα γουστάρε συνειδητά Χατζηγιάννη; Για κάποιον ο οποίος θα άκουγε κλαρίνα των πανηγυριών της Ηπείρου; Για έναν άλλον ο οποίος θα ήταν εκλεκτικός θαυμαστής του δωδεκαφθογγισμού; Για κάποιον που ακούει μόνο ροκ; Για κάποιον που πηγαίνει μόνο σε ρέιβ πάρτι; Σε έναν που γράφει ρίμες στα διαλείμματα;

Κάποτε ανήκα κι εγώ στην κατηγορία εκείνων που «άκουγαν τα πάντα», περίπου μέχρι τα 16 μου. Ήταν η περίοδος που εξερευνούσα τους μουσικούς μου ορίζοντες και οι βάσεις για το γούστο μου στη μουσική θεμελιώνονταν. Ήταν περίπου την ίδια περίοδο που άρχισαν να μου αρέσουν τα λαχανικά και τα όσπρια μετά από μια ζωή σχέσης μίσους μαζί τους. Κάποια χρόνια πριν από αυτή τη φάση, η μουσική πολύ απλά δεν με ενδιέφερε —πολύ μικρός, με ενοχλούσε ακόμα και το να ακούω άλλους να τραγουδάνε! ω, τι εκνευριστικά αντικοινωνικός!— και ανακαλύπτω πια ότι δεν ήμουν ο μόνος· για πολλούς ισχύει αυτή η καθυστερημένη ανακάλυψη της αρχαίας αυτής τέχνης. Μπορεί να έχει να κάνει με την ωριμάνση. Αυτό που έχω παρατηρήσει πιο συγκεκριμένα είναι πως εκείνοι οι οποίοι ανέπτυξαν ένα γούστο στη μουσική το οποίο ακολουθεί το ρεύμα, το mainstream, ξεκινάνε να ακούνε μουσική νωρίτερα από εκείνους οι οποίοι έχουν γούστα που είναι πιο εξεζητημένα. Ήδη βλέπεις παιδιά 10 χρονών να έχουν αγαπημένους αστέρες της ποπ. Εγώ δεν είχα κανέναν και τότε ένιωθα περίεργος· το ότι η μουσική μαζικής παραγωγής δεν μου έλεγε τίποτα απολύτως ήταν σίγουρα ένας λόγος ανησυχίας για το παιδικό μου μυαλό.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως όλοι έχουν κάποια κριτήρια στη μουσική και στο φαγητό, είτε συνειδητοποιημένα είτε όχι. Για μένα η ιστορία ενός φαγητού, πώς φτιάχτηκε, με τι υλικά, από ποιον, γιατί, πού, και άλλα, έχει σχεδόν την ίδια σημασία με τη γεύση του και το τι είναι. Ένα εξαιρετικό πιάτο φτιαγμένο από ένα αγαπημένο μου πρόσωπο ή/και με πολλή φροντίδα και αγάπη θα είναι πολύ πιο σημαντικό για μένα από οποιαδήποτε σπεσιαλιτέ φάω σε κάποιο ακριβό εστιατόριο ή σε κάποια απόμερη μεριά του κόσμου, ακόμα κι αν τρελαίνομαι για εξωτικές απολαύσεις. Μπορώ να διακρίνω ότι μου αρέσουν συγκεκριμένα στοιχεία για να καταλήξω στη νοστιμιά (η μεστή υφή, η έντονη γεύση –έχω αρχίσει να γίνομαι και φίλος των πικάντικων εκεί που δεν τα άντεχα!–, η δημιουργική ίσως και αναπάντεχη χρήση υλικών και σχετικοί συνδυασμοί).

Θα αποφύγω το φαγητό το οποίο έχει περάσει στάδια τα οποία μου σφίγγουν το στομάχι ή με τα οποία διαφωνώ ιδεολογικά — το κρέας και οι μεγάλες αλυσίδες γρήγορου φαγητού προσθέτουν πολλούς τέτοιους παράγοντες μαζικής κατανάλωσης, απίστευτης σπατάλης από άποψη ενέργειας και ζωών, απροσωπίας, χαμηλής διατροφικής αξίας, τεχνητής ωραίας γεύσης και πολλών άλλων δεινών. Θέλω κάτι να έχει την κανονική του γεύση, να είναι ειλικρινές, να μην έχει κάποια τεχνητή, άσχετη γεύση κοτσαρισμένη μέσα του με κάποιο μακρομόριο που είναι εκεί απλά για να εξομοιώσει τον παράγοντα yummers, σαν ένα φανταχτερό περιτύλιγμα το οποίο έχει μέσα άνθρακα. Ποιος ξέρει τι γεύση θα είχαν οτιδήποτε πωλείται στα περίπτερα ή στα MacDonald’s ή και πολλές άλλες σαβούρες που τρώμε, αν τους έλειπαν τα τεχνητά αρώματα και οι προσθήκες; Πιστεύω ότι θα μας έφερναν τάση για εμετό.

Κάπως έτσι βλέπω και τη μουσική. Αποφεύγω οτιδήποτε είναι εμπορικό με την έννοια ότι φτιάχτηε απλά σαν προιόν μαζικής κατανάλωσης, όχι γιατί είναι κακής ποιότητας (στις περισσότερες περιπτώσεις βέβαια είναι) αλλά επειδή εκφράζει κάτι το οποίο με αηδιάζει· μια προσέγγιση στη μουσική που υπάρχει για να εκμεταλλευτεί εμπορικά με γνώμονα τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή τις ψυχικά νεκρωμένες μάζες, προσφέροντας prolefeed. Από την άλλη, δεν υπάρχει λάθος γούστο στη μουσική, όπως δεν υπάρχει λάθος γούστο στο φαί. Μπορεί για κάποιους συγκεκριμένους λόγους που έχουν να κάνουν με τα βιώματα σου, τη προσωπικότητα σου, τις ιστορικές και πολιτισμικο-οικογενειακές συγκυρίες να σου αρέσουν τα φασολάκια, τα σουβλάκια, το χαβιάρι, το τυρί ή το sushi και να μην σου αρέσουν οι ακρίδες και τα άλογα — όπως για συγκεκριμένους λόγους σου αρέσει η κλασική μουσική, ο ΚΙSS FM, η reggae ή τα chiptunes και δεν σου αρέσουν οι Porcupine Tree και οι ΑΒΒΑ– αλλά, βάλ’το στο κεφάλι σου καλά: δεν είσαι μόνο εσύ που ξέρεις να ακούς μουσική ή να τρως, και όλοι οι άλλοι που περιμένουν να δουν το φως που εσύ, ω τυχερέ/ή, είδες. Το ίδιο πιστεύουν και οι άλλοι της «άλλης μεριάς» για σένα. Ευτυχώς δεν τσακώνονται τόσοι πολλοί άνθρωποι για τα γούστα στο φαγητό. Ευτυχώς. Εκτός απ’το τσοκομπέικον και τα φασολάκια με γιαούρτι. Εκεί μπορεί να γίνει του Γαλατικού Χωριού εύκολα.

Τα στοιχεία που με κάνουν να μου αρέσει ένα είδος μουσικής αντί ενός άλλου δεν τα έχω εντοπίσει όπως έχω καταλάβει τι είναι αυτό που προτιμώ στο φαί αλλά πιστεύω, με βάση όλα τα παραπάνω, ότι πηγάζουν από το ίδιο μέρος.

Η αλήθεια είναι πως γράφοντας αυτό το ποστ δεν έχω βρει τις απαραίτητες συνδέσεις για να φτάσω σε κάποιο συγκεκριμένο συμπέρασμα. Λυπάμαι αν σας έκανα να διαβάσετε όλα τα παραπάνω και έχετε φτάσει να είστε τόσο μπερδεμένοι όσο εγώ. Σας προσκαλώ να το σκεφτούμε λίγο περισσότερο μαζί.

Μέσα στις άκρες σχετικό: Περι γούστου και ομορφιάς

—

Εμπορική μουσική φτιαγμένη από πολυεθνικές (φαστ και τζανκ φουντ), εγχώρια προιόντα μαζικής κατανάλωσης, βλ. λαϊκά-σκυλοπόπ (σουβλάκια), τραγούδια που μας κολλάνε (εθισμός για μια περίοδο με ένα είδος τροφής), μουσική για εκλεκτικούς που συνήθως είναι εισαγώμενη (έθνικ εστιατόρια), ωραίες βραδιές όπου όλοι μαζί τραγούδανε και παίζουν μαζί (φιλικά μαγειρέματα με αγάπη), κάτι στο χέρι (Top 40 — μόνο επιτυχίες!), κουραμπιέδες-μελομακάρονα-γέμιση (κάλαντα), σπιτικό φαί της μαμάς (οι δίσκοι που έβαζε και τους θυμάσαι από όταν ήσουν μικρός ή μικρή).

Δοκιμάστε το!

1. Βάλτε το OST του Lola Rennt (Τρέξε Λόλα Τρέξε) στο MP3/iPod/κινητό σας.

2. Αν δεν το έχετε ήδη, αφιερώστε ένα λεπτό στο να νιώσετε ντροπή για το απαίσιο γούστο σας στη μουσική. Κατεβάστε το για να λυτρωθείτε και επιστρέψτε στο βήμα Ένα.

3. Πηγαίντε κάπου που άνθρωποι γενικά τρέχουν ή κάνουν jogging (για μένα το άλσος της Νέας Σμύρνης δίπλα στο σπίτι μου).

4. Βάλτε το παρακάτω κομμάτι (το Running One και Three επίσης δουλεύουν):

5. Αρχίστε να τρέχετε κόντρα στην γενική αόριστη κατεύθυνση των αθλούμενων.

6. Παρατηρείστε τα χαζά απορημένα βλέμματα όσων σας βλέπουν να τρέχετε κόντρα στο ρεύμα χαχανίζοντας δυνατά.

7. Συγχαρητήρια: η μέρα σας μόλις έφτιαξε!

Εκατό στόχοι μου μέχρι τα εικοσιπέντε

Λίστες των εκατό· ένας ωραίος τρόπος για να βάζεις σε τάξη τις σκέψεις και τις προτεραιότητες σου για οποιοδήποτε θέμα. Απαιτoύν συγκέντρωση και είναι τόσο αποτελεσματικές γιατί ακριβώς είναι τόσο πλουραλιστικές. Το εκατό ακούγεται πολύ μεγάλο και ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο πιάνει: αφού γράψεις τα προφανή, αν αναγκάσεις τον εαυτό σου να φτάσεις στο 100, σου σκάνε σαν πυροτεχνήματα θαμμένα θέλω και ιδέες στα οποία μπορείς να φτάσεις μόνο αν κάτσεις εκεί για μερικές ώρες, χωρίς να αποσπαστείς, έχοντας μπει in the zone, έχοντας οιρμό.

Την πρώτη φορά το είχα κάνει για πράγματα που μου αρέσουν: είχα γράψει εκατό πράγματα που με κάνουν πραγματικά χαρούμενο, μια περίοδο που ένιωθα κενός, χωρίς ενδιαφέροντα και κυρίως χωρίς πάθη. Από τότε, το κάνω κάθε τόσο με εκατό στόχους. Μέχρι τώρα, καταφέρνω και εκπληρώνω λιγότερο από τους μισούς στους προκαθορισμένους μου χρόνους.

Αυτούς τους μήνες νιώθω ξανά ένα χάσιμο, μια στασιμότητα, αυτή την έλλειψη πάθους που νιώθεις όταν βλέπεις τη ζωή σου να κυλάει χωρίς να την πιάνεις από τα αρχίδια και να την κάνεις αυτό που θέλεις, γκρινιάζοντας ταυτόχρονα. Είναι ντροπή να έχω τόσες ανέσεις, τόσο χρόνο και τόσες δυνατότητες και να αναλώνομαι. Προσβλητικό για όσους δεν έχουν, για την ανθρώπινη μου υπόσταση, για τη ζωή (πωωω το έκανα πολύ έπικ). Κάτι τέτοιες στιγμές έρχεται η ώρα για τέτοιες λίστες.

Για πρώτη φορά δημοσιεύω εδώ μία. Το κάνω για τρεις λόγους:

1) Δημοσιεύοντας κάτι κατα κάποιον τρόπο το επισημοποιείς, έχεις κάτι για το οποίο κάποιος μπορέι να σου πει «Επ! Είπες ότι θα έκανες αυτό και κάνεις το άλλο!» Και ναι, (και) αυτόν τον ρόλο θα ήθελα να πάρετε, αγαπητοί αναγνώστες, του ελεγκτή.
2) Διαβάζοντας τη νομίζω θα με μάθετε καλύτερα ή θα ανακαλύψετε κάτι που δεν ξέρατε για μένα — είναι σίγουρα κι αυτός ένας απ’τους λόγους για τους οποίους έχω αυτό το μπλογκ, ως διέξοδο για αυτά τα οποία δεν λέω σχεδόν ποτέ. Ως γνήσιος INFP [2] [3], η πρωταρχική μου γνωστική λειτουργία είναι εσωστρεφής και αόρατη σε όλους εκτός από εμένα. Σε αυτό το ποστ, δημοσιεύω και πράγματα για τα οποία μιλάω ακόμα σπανιότερα και σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να έβρισκα άστοχο να γράψω ακόμα κι εδώ. Εν μέρει είναι απελευθερωτικό και απ’την άλλη… πραγματικά, σε αυτή τη φάση, δεν με νοιάζει τι θα σκεφτεί ο καθένας. Είμαι αυτός που είμαι και είμαι περήφανος — μόνο έτσι μπορώ να χαράξω τη δική μου πορεία, αυτό που πιστεύω ότι όλοι μας οφείλουμε στον εαυτό μας, αλλά και στον κόσμο, να κάνουμε.
3) Νιώθω ότι είναι κάτι καλό για να γράψω μετά από μια περίοδο θα έλεγα σχετικής αδράνειας στο Cubilone’s Dimension αλλά έντονης αόρατης εσωτερικής διεργασίας. Ελπίζω πως η παρακάτω λίστα θα φανεί και σε εσάς χρήσιμη· θα σας δώσει ιδέες για μια δική σας λίστα, ή στην καλύτερη περίπτωση, πραγματική έμπνευση και δύναμη για αλλαγή.

—

Τα παρακάτω είναι αντιγραμμένα κατευθείαν όπως τα έγραψα στο χαρτί χωρίς καμία αλλαγή ή βελτίωση.

—

Βράδυ της 20ης Νοεμβρίου 2012
Πορίνου 8, Ακρόπολη

Έξω βρέχει… απόλυτη ησυχία, εκτός από τον ήχο της βροχής και τη ζωή της γειτονιάς…
–@–

Λίστα με τα 100 πράγματα που θέλω να κάνω τα επόμενα… χμ… πόσο μεγάλο διάστημα να πω; ΟΚ: Μέχρι να κλείσω τα 25, τις 26 Φεβρουαρίου 2014 { είμαστε στο μέλλον! The dystopians were right… }

Μου αρέσει αυτή η προσοχή που δίνω σε αυτό το χαρτί, στη διαδικασία. Μπορώ να εξασκήσω τη συγκέντρωση μου; Ήσυχα μέρη, χωρίς διακοπές και distractions. Να μπορώ να εξασφαλίζω πάντα στον ευατό μου τέτοιες στιγμές, τις έχω περισσότερη ανάγκη απ’ότι νομίζω.
Να αποφεύγω λάθη όπως το παραπάνω. Αλήθεια, έχω κάποιας μορφής διάσπαση προσοχής; Focus, attention! Και ας βρω αν έχω.
Να μπορώ να είμαι αλήθινος και δοτικός στους ανθρώπους που έχουν σημασία.
Να καταλάβω ότι χρειάζονται επιλογές και στους ανθρώπους, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να είμαι αληθινός σε όλους.
Να μη σταματήσω να προκαλώ τα όρια μου, να μην επαναπαυθώ σε καμιά περίπτωση. Καλά τα πάμε μέχρι τώρα, αλλά μπορώ και καλύτερα, ε;
Να μάθω να οραματίζομαι. Να μπορώ να φτιάξω το μέλλον μου σαν αποτέλεσμα των άπειρων επιλογών και των πραγματικών μου επιθυμιών. Alan Watts: what would you do if money didn’t count? Kyle Cease: you can make money doing what you love…
Άλλο από Kyle Cease: οραματίσου αυτό που σε αγχώνει, αυτό που θέλεις, λες και έχει ήδη γίνει. Έτσι κάνεις τον εγκέφαλο σου αφ’ενός να απομυθοποιήσει τη διαδικασία, αφ’εταίρου να δημιουργήσει τον τρόπο (για να δικαιολογήσει την ασυνέχεια «πραγματικότητας» και «φαντασίας») τον οποίο θα χρησιμοποιήσεις για να κάνεις πραγματικότητα αυτό που φοβάσαι/ονειρεύεσαι. Ενδιαφέρον που αυτά τα δύο πάνε μαζί… Αν κάποιος σε πίεζε να κάνεις αυτά που ονειρεύεσαι, τότε θα φοβόσουν. Απλά πρέπει να κάνεις αυτά που φοβάσαι όνειρα.
Να εξερευνήσω τη σεξουαλικότητα μου. Φοβάμαι το σεξ; Το έχω συνδεδεμένο, βαθιά μέσα μου, με κάτι το λάθος ή άξεστο, ακόμα κι αν πνευματικά έχω ριζοσπαστικές απόψεις πάνω στο θέμα; Μήπως η επιλεκτικότητα μου εκφράζει μια τελειομανία και η τελειομανία, με τη σειρά της, κάποιο κόλλημα ή μπλοκάρισμα;
Σε αυτό βοηθάει το NoFap. 47 απ’την τελευταία φορά (αυτό είναι το τρίτο reboot), πρέπει να αντέξω άλλες 43. Κι ελπίζω μέχρι τα 25 (λέμε τώρα) να το συνεχίζω και να με βάλει σε μια διαδικασία απαγκίστρωσης και απελευθέρωσης (όπως και κάνει).
Έγραψα «ελπίζω». Όχι. Ι shall do or I shall not do. If there is no try, much less is there a hope. Όπως λένε και οι Minimalists: make your have-tos into need-tos (και want-tos, φυσικά, ως αντίστροφη προέκταση του «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω»).
Metroidvanias. Mου αρέσουν αυτά τα games… Πρέπει (θέλω!) να βρω περισσότερα του είδους, εμπνέουν.
Θέλω να γίνω καλός στο σχέδιο. Δεν θέλω να ζωγραφίζω ρεαλιστικά — θέλω να καταφέρω το χρώμα, το μελάνι και όποιο άλλο μέσο, να είναι προέκταση της εγκλωβισμένης μου φαντασίας. Για να μπορώ να απεικονίζω ότι η φωτογραφία δεν μπορεί αλλά και ούτε θα ήθελα να μπορεί… Να αιχμαλωτίζω μια αισθητηριακή στιγμή και η δίοδος πνεύμα → μυαλό → χέρι να είναι αποσυμφορημένη από χοληστερίνη πεζής αηδίας και δημιουργικών μπαμπούλων και ανασφαλειών.
Ποιοι είναι αυτοί οι μπαμπούλες, αυτές οι ανασφάλειες; Τι έχασα από τότε που ήμουν παιδί που χάνουμε όλοι μας (και όσο περνάνε τα χρόνια νιώθω να χάνω περισσότερο); Δεν μπορώ να αφήνω την κριτική των άλλων να με φοβίζει ή να με σταματάει. Η δημιουργικότητα είναι κάτι το πολύ ανθρώπινο και αν το καταπιέσουμε, σίγουρα έχουμε χάσει όχι μόνο ένα κομμάτι του εαυτού μας αλλά και ένα μέρος του τι μας κάνει ανθρώπους, όχι αυτόματα. Οπότε: να σταματήσω να αφήνω τη δημιουργικότητα μου να κατυεθυνέται από τον φόβο της απόρριψης που μου καλλιεργήθηκε από τότε που ήμουν παιδί.
Σε εκείνη την ομάδα δραματοθεραπείας, είχα «δημιουργήσει» όταν είχα ξεχάσει πως με κοίταζαν, ότι ήμουν κάτω απ’το μάτι της κρίσης. Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο όταν ήμουν η τυφλόμυγα και έψαχνα τους άλλους. Η Δώρα μου είπε ότι όσο δεν ένιωθα ότι με κοίταζαν, κινούμουν σαν να χόρευα. Μου πρότεινε να κάνω χορό — σύγχρονο, κάτι χωρίς κανόνες, γιατί η αλήθεια είναι πως φοβάμαι τους κανόνες. Άλλη ιστορία αυτή. Να δοκιμάσω χορό λοιπόν.
Να κάνω γιόγκα. Μπορεί έτσι μια μέρα να ξαναδώ την Κωνσταντίνα. (:Ρ)
Εδώ και λίγες μέρες τρέχω στο άλσος και κάνω γυμναστική. Σίγουρα θέλω να το συνεχίσω και να φροντίζω το σώμα μου από πλευράς άθλησης. Short-term: να πηγαίνω κάθε μέρα. Ρεαλιστικά, σε βάθος χρόνου, το λιγότερο 3 φορές τη βδομάδα!
Να κάνω αναρρίχηση. Γι’αυτό είναι απαραίτητο να μπορώ να σηκώνω το βάρος μου άνετα.
Να έχω κάνει λίγη τουλάχιστον ιστιοπλοΐα. Τι το έχω το δίπλωμα;
Οι μεγάλες πεζοπορίες παραμένουν μεγάλο όνειρο… Camino de Santiago, κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή διαδρομή.. Υπάρχει αυτό που συνδέει την Ελλάδα με το Nordkapp και ξεκινάει νομίζω από τη Σαμοθράκη. Να κάνω μια ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ. Διόρθωση: αυτό το μονοπάτι είναι το Ε6, το οποίο τελειώνει στη Φινλανδία, και όχι στο Nordkapp. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό μονοπατί που να φτάνει μέχρι εκεί.
Το ίδιο αλλά σε ποδήλατο. Και τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όχι όλον τον κόσμο και να περιοριστώ Ευρώπη; Αυτό ίσως μετά τα 25 (όχι! Μην σου βάζεις νοητούς φραγμούς!)
Ωτοστόπ. Ή να κάνω carpooling, και αυτό λέει.
Μετά από την πρώτη εμπειρία ελεύθερου camping στη Γαύδο, θέλω να το ξανακάνω τουλάχιστον άλλη μια φορά. Αλλά για 2 βδομάδες.
CELTA. Σημαντικό, όχι;
C1 Γερμανικά.
C1 Ισπανικά.
Μια περίεργη μη-ευρωπαϊκή γλώσσα σε κάποιο βασικό επίπεδο. Αραβικά, ίσως;
Βόρειο Σέλας. Ναι, για άλλη μια φορά, πρωτοστατεί στις λίστες μου. Το θυμάμαι ήδη απ’το 43 Things που είχα κάνει στην Γ’ Λυκείου (πάνω από 6 χρόνια πριν).
Να στέλνω περισσότερα γράμματα, γραμμένα με κέφι. Δεν θέλω να ξαναγίνει ό,τι έγινε με την Κίρσι. Πόσο με πειράζει αν «δεν έχω να γράψω τίποτα σημαντικό»;
Να καλλιεργήσω μανιτάρια. Για φαί ντε, για ποιον με περάσατε; :Ρ
Να κάνω δικό μου ανακυκλωμένο χαρτί.
Να κάνω δικό μου αλκοόλ.
Να έχω και να προσέχω φυτά. Γιατί όχι και καλλιέργειες!
Λες να μπορώ να γίνω νέος αγρότης, όπως αυτόι στους Πρωταγωνιστές και αυτοί με τους οποίους ασχολείται η Καρίνα; Δύσκολο… αλλά απίστευτη εμπειρία και το έχω ανάγκη να δουλέψω με τα χέρια μου.
Να κάνω χειρονακτικό εθελοντισμό.
Και άλλου είδους, γιατί όχι; Μόνο μη μου δώσετε παιδιά!
Κάπου κάπως έλεγα ότι θα μαγείρευα μόλις γύρισα από τη Δανία. Τι απέγινε αυτό; Ποιος θα κερδίσει, η ευκολία ή η απόλαυση; Ψηφίζω κουνουπίδι με κάρυ!
Να δοκιμάσω για έναν μήνα τη διατροφή/δίαιτα με τους χυμούς. Είναι όσο καλή λένε, τόσο αποτοξινωτική, πορωτική και δυναμωτική;
Σκάλες όπου έχει σκάλες! Το’χουμε;
Αστρική προβολή και lucid dreams. Άλλο ένα στανταράκι. Μπορώ να έχω ΟΒΕ μέχρι το 2014 και να έχω φτάσει στο σημείο να έχω τουλάχιστον ένα lucid dream κάθε τρεις μέρες;
Να κάνω ένα πετυχημένο one-night-stand.
Να έχω ξεφορτωθεί τουλάχιστον τα μισά μου υλικά αγαθά.
Ξέρω στ’αλήθεια πο είναι όλα τα second-hand; Μπορώ να βρω σίγουρα και περισσότερα…
Να έχω συμμετάσχει σε φεστιβάλ animation με δύο φιλμάκια.
Να γίνω καλύτερος στις γυμνές φωτογραφίσεις.
Να έχω πια μια κάποια εμπειρία στην εκτύπωση φιλμ.
Να πάω στην Ισπανία.
Να πάω στην Αμερική — Καναδάς, ΗΠΑ, Μεξικό, Αργεντινή, Περού, Κολομβία, Χιλή, Εκουαδόρ… Μα τι τα μαθαίνουμε τα ισπανικά; Πολύ ακριβό, αλλά I’m thinking big.
Το Μουσείο Κινηματογράφου στη Θεσ/νίκη με είχε μαγέψει… Θέλω να έχω δει μερικές παλιές ελληνικές ταινίες του ποιοτικού, και όχι και τόσο, κινηματογράφου.
Να μπορώ να διαβάζω μεγάλα βιβλία, όχι όπως τώρα.
Να βρω πώς θα μπορώ να κάνω τη χρήση Η/Υ όσο το δυνατόν πιο παραγωγική και χρήσιμη γίνεται. Θέσπιση ορίου χρήσης καθημερικά και μέσα στη βδομάδα.
Να έχω μια υδρόγειο να χαζεύω. Όπως εκείνη στο Oslo… ^^P
Να δουλέψω σερβιτόρος για την εμπειρία, όχι επειδή δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο που θα μπορώ να κάνω (αυτό θα σημαίνει ότι δεν προσπαθώ αρκετά).
Να αλλάξω το Cubilone’s Dimension σε κάτι πιο αντιπροσωπευτικό, προσωπικό και δημιουργικό. Στο πνεύμα του Corkboard αλλά πιο ελαφρύ και εύχρηστο.
Να κάνω free hugs.
Να βρω τρόπο να ξαναέχω επαφή με το CouchSurfing, εκτός κι αν…
Να έχω έστω για κάποιο χρονικό διάστημα ζήσει ξανα μόνος ή με συγκατοίκους.
Να παίρνω τους άλλους πρώτος τηλέφωνο, κάτι στο οποίο είμαι τόσο κακός τώρα… Να λαμβάνω πρωτοβουλίες στις σχέσεις μου.
Να είμαι σε μια σχέση ισότητας και αλληλοεκπλήρωσης, δηλαδή ο ένας να βοηθάει στην εκπλήρωση, όχι στη συμπλήρωση, του άλλου. Να μην βρω το άλλο μου μισό αλλά αυτήν η οποία θα με θέλει ολόκληρο για να την ζήσω ολόκληρη.
Να έχω βρει την οικογενειακή μου ιστορία, ό,τι πιο κοντά σε αυτή τέλος πάντων.
Να κάνω βιντεάκια στο youtube όπου θα μιλάω, για να συνηθίσω να προβάλλω τις ιδέες μου συγκροτημένα και στον προφορικό λόγο!
Να πίνω περισσότερο τσάι απ’ότι καφέ.
———————————————-
Νυστάζω πολύ οπότε η συνέχεια σύντομα, αν και αυτό πρέπει να γίνεται με τη μία αλλιώς χάνει το νόημα του… Θα κάνουμε μια εξαίρεση!Η συνέχεια… τώρα στο χαρτί μου!
———————————————-
Να μάθω καλύτερα το ΜΒΤΙ.
Να διαβάσω περισσότερο για αστρολογία, κυρίως τους συμβολισμούς.
Να εξασκώ το μυαλό μου με γρίφους όπως του κ. Smullyan.
Να τραγουδήσω σε χωρωδία.
Θέλω να μάθω και να παίξω μουσική!
Να αυξήσω το awareness και την παρατηρητικότητα μου.
Να φτιάξω σκοινί από πλαστικές σακούλες.
Να έχω βελτιωθεί στη φωτογραφία· κάδρο και εκθέσεις, κυρίως.
Θα δοκιμάσω τελικά εκείνο το extreme haircut;
Να πηγαίνω στα Λουτρά πιο συχνά.
…Ίσως να μην είναι η καλύτερη περίοδος να μάθεις να οδηγείς, ε;
Τουλάχιστον, κάτι γίνεται με ένα ποδήλατο.
Αν ξαναέχω ποδήλατο θα πρέπει όμως να μάθω να το περιποιούμαι. Βλέπε: Zen and the Art of Motorcycle Maintenance.
Να ανάβω περισσότερα κεριά. Αφού lyser er så sød!
Να μάθω καλύτερα Processing και να κάνω κάτι ωραίο.
Να φτιάξω έστω μια dystopia/alt-reality ιστορία.
Να βρω κάτι δημιουργικό να κάνω with all this stuff!!
Nα τελειώσω ένα μεγάλο RPG στα γερμανικά και ένα στα ισπανικά.
Τι μπορώ να κάνω για να είμαι πιο ανεξάρτητος γενικά; Τα 25 είναι νομίζω μια καλή ηλικία για να είναι κανείς πιο ανεξάρτητος. Εννοώ, τελείως.
Να βρω περισσότερα επιτραπέζια και προφορικά παιχνίδια, όπως το Catan και το Contact.
Να μην διστάζω να γράφω και χαζομάρες στο blog μου.
Πώς μπορώ να προσφέρω στους γύρω μου καλύτερα;
Να δοκιμάσω Linux για άλλη μια φορά. Ubuntu this time?
ΒοοkCross more. Aυτό θέλει και να διαβάζεις πιο γρήγορα.
Μπορώ μέχρι τότε να έχω τακτοποιήσει τα αρχεία μου;
Να κάνω μια έκθεση φωτογραφίας.
Να πηγαίνω περισσότερο στην Αίγινα.
Να κάνω κάτι που δεν θα έκανα κανονικά: piercing ή τατουάζ;
Να γίνω early riser, a lark instead of an owl.
Να εξερευνήσω τους θησαυρούς του progarchives.com, του prog not frog και άλλων τέτοιων.
Να μάθω να λέω cheers σε 25 γλώσσες.
Κάποτε, η Charisse μoυ είχε πει ότι όντας τόσο υδάτινος, χρειάζομαι περισσότερη φωτιά στη ζωή μου. Να προσθέσω αυτή τη φωτιά.
Να πηγαίνω σε ακόμα περισσότερα free stuff όπως είναι ο ΠΟΦΠΑ, είναι ωραία εκεί.
Να βρω πιο χρωματιστά ρούχα. Βαρέθηκα τα μαύρα και τα σκούρα μπλε.
Να βελτιώσω τα αγγλικά μου. Κάνω χαζά λάθη και ακόμα υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω (να δω κάποιες ταινίες χωρίς υποτίτλους, να καταλάβω τι λένε τα τραγούδια. Αν και, ούτως ή άλλως, δεν ακούω τους στίχους). Επίσης, θέλω να μάθω περισσότερες και πιο εξειδικευμένες, λογοτεχνικές λέξεις.
Να μην παίρνω τον εαυτό μου υπερβολικά στα σοβαρά — το φυσικό μου είναι το χαλαρό, το αστείο, το παράλογο.
Να κάνω περισσότερο σκι (βγαίνει και φτηνά τώρα με την κρίση).
Να συγκεντρωθώ στο να γράφω καλύτερα.
Να επιζήσω το 2012. :Ρ Και μετά το ’13 θα έχει ενδιαφέρον όταν όλοι συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει και ένα αύριο το οποίο θα είναι στ’αλήθεια άσχημο αν δεν ύπαρχει μια μαζική αφύπνιση σε όλο τον κόσμο. Να είμαι μέρος αυτής της αφύπνισης, ώστε το 2012, αν τίποτα άλλο, να είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία (προς το καλό).

Review: The Minimalists: Live a Meaningful Life

Minimalism: Live a Meaningful Life by Joshua Fields Millburn
My rating: 3 of 5 stars

This was my Audible registration freeby. Because of the service’s horrible DRM I had to go through a multi-step procedure to get the files in MP3 on my mobile phone to listen to while walking around. Many thumbs down for counterintuitive marketing and copyright infringement boogeymen.

I first got to know about The Minimalists through their blog, their essays and their links to and from other awesome people with awesome blogs like Julien Smith or Leo Babauta. I thought they had some advanced ideas and wanted to get more in-depth. I thought, (mis)guided by the way they advertise the book, that by reading it I would be getting to enjoy content they don’t have on their blog. That is true to a certain extent: the complete backstory of Joshua Fields Millburn and Ryan Nicodemus isn’t presented very clearly on the blog but the book features a whole chapter on the way the minimalists quit their six-figure salary jobs and set out on their quest for happiness and meaning. This chapter was the only one that contained information that was unknown to me. If one has already read their blog, their disection of the meaning of life into five pillars and related material won’t be very enlightening. It has some solid advice inspired by their lives and experiences as well as exercises anyone can do to find out how they can contribute more, be healthier, have more meaningful relationships etc. — all on the basis of minimalism. This information is geared, I felt, toward people that have never looked into minimalism before and works as a self-help, change-your-life guide, just like what the subtitle so magnanimously promises. If again one has read and enjoyed their essays, they might be disappointed by the lack of focus and depth. That is why I’d much sooner recommend their blog than this book.

Nevertheless, there is some value to this “finest, most important creation to date”: having a concise, basic yet radical handbook on the steps one must take to cut off the excess (the “excrement”, as Shevek would have it) is always useful if only for the connection the reader can have to the book, the physical presence which can work as a reminder for one to act on what they’ve learned. I might not own the printed book to look at and remember what I’ve learned, going through the notes the authors had asked me to make if I wanted to see progress and inspire change. I can appreciate, however, the fact that there is significant value in this kind of connection, a relationship which is much more difficult to cultivate on the web due to its apparent weaknessses: distractability, pluralism and low retention among them.

View all my reviews

Metroid Prime auf Deutsch spielen

Viele meiner Freunde, wie auch ich, haben English aus Videospiele gelernt. Die Kindheit ist die beste Zeit fürs Lernen, und Kinder spielen viel und gern. Deshalb ist sie eine Gute Idee, lernen und Unterhaltung zu kombinieren. Obwohl ich nicht mehr ein Kind bin, ich habe noch die Lust auf spielen und lernen. Ich hoffe dass ich nie diese Lust darauf verlieren, ich glaube sie sind große Teile von was uns Kinder bleiben hilft, und Kinder sind immer so begeistert über der Welt und dem Leben. Natürliche Weise sind sie im Jetzt und wir Erwachsene haben viel von ihnnen zu lernen.

Also, spiele ich nun Metroid Prime auf meinem Wii, ein von meinen Lieblingsspielen, obwohl es ist eine lange Zeit, nicht viel weniger als 10 Jahre, seit ich es für letztes Mal gespielt habe. Es gibt viele schwierige und wissenschaftliche Wörter drinnen, deshalb muss ich immer ein Notizbuch daneben haben, um die unbekannten Wörter darauf zu schreiben. Außerdem und deswegen muss ich sehr langsam spielen – was würde normalerweise z.B. eine Stunde dauern jetzt dauert zwei oder noch mehr. Trotzdem dieser Weg macht viel Spaß und ich kann das Spiel auch viel besser genießen. Laß uns sehen wie es geht!

Ich schliesse dieses erstes Post auf Deutsch mit dem Intro und dem Menübild von dem Spiel. Was kann ich ja sagen? Es ist ein Meisterwerk von Ton und Bild Design (wie das ganzes Spiel auch, natürlich).

283 μέρες χωρίς σαμπουάν

UPDATE 21/12/’15: Αυτό το ποστίο μου απ’ το 2012, σύμφωνα με τα στατιστικά του Cubimension, φαίνεται να είναι από τα πιο πολυδιαβασμένα μου· πολύς κόσμος ενδιαφέρεται για την απεξάρτηση από τα σαμπουάν, κάτι που είναι πολυ θετικό. Πάνω από τρία χρόνια μετά, συνεχίζω να μην βάζω σαπούνι ή σαμπουάν στα προς το παρόν αρκετά μακριά μαλλιά μου παρα μόνο 2, το πολύ 3 φορές τον μήνα, και πλέον έχω καιρό να χρησιμοποιήσω σόδα και ξίδι. Γενικά έχω προσέξει ότι όσο λούζομαι το λιγότερο μια φορά τις δυο μέρες μόνο με νερό, τα μαλλιά μου δεν λαδώνουν σχεδόν καθόλου.

Το σαπούνι που ανέφερα ότι χρησιμοποιώ 2-3 φορές τον μήνα είναι το σαπούνι για λιπαρά μαλλιά της Natural Collection με δενδρολίβανο, δαφνέλαιο, λάδι καρύδας, τσουκνίδα κτλ, το οποίο πρόσφατα δοκίμασα και το οποίο με άφησε άφωνο με τα αποτελέσματα του. Ήταν σαν σαμπουάν και conditioner δύο σε ένα, μόνο με αγνά υλικά και χωρίς την προσθήκη τεχνητών ουσιών. Το αγόρασα στο ΣυνΑλλοις για 4€ και το προτείνω ανεπιφύλακτα! Όχι μόνο είναι ένα προϊον εκπληκτικής ποιότητας, είναι και μια αγορά που στηρίζει το δίκαιο και τοπικό εμπόριο.

natural_collection

Aπό τις 17 Ιανουαρίου μέχρι τις 26 Οκτωβρίου που ήταν και η γιορτή μου, δεν χρησιμοποίησα σαμπουάν για τα μαλλιά. Δίνει μια άλλη έννοια στη γνωστή πλάκα «Έκανες μπάνιο; Χρόνια πολλά ρε!», δεν νομίζετε; 😛

Ξέρω τι σκέφτεστε: ΊΟΥ!!! Επιτρέψτε μου όμως να επεκταθώ πριν μετανοιώσετε για κάθε φορά που με ακουμπήσατε τον τελευταίο καιρό.

Διάβασα πρώτη φορά για το NoPoo, όπως λέγεται αυτό το κίνημα, στο πολυαγαπημένο μου σάιτ High Existence κάπου μετά τα Χριστούγεννα πέρσι. Τι λέει το NoPoo; Ότι, σε πρώτη φάση, τα περισσότερα φτηνά και μαζικά παραγώμενα σαμπουάν περιέχουν SLS, το οποίο είναι το βασικό καθαριστικό μέσο τους. Αυτό το SLS (sodium laureth sulfate) το οποίο χρησιμοποιείται και σε πολλά απορρυπαντικά, είναι υπεύθυνο για πολλά προβλήματα στην υγεία των μαλλιών όπως η ψαλίδα και η τριχόπτωση και η χρήση του απαιτεί την χρήση ενός άλλου ακόμα προιόντος, του conditioner, για να ξαναδώσει λίγη από τη λιπαρότητα που μόλις το σαμπουάν δέσμευσε. Κάποιες μελέτες συνδέουν το SLS και με άλλες παθήσεις, όπως έκζεμα, ακμή και ορμονικές διαταραχές, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου, ούτε ξέρω αν οι μελέτες ισχύουν. Τα σαμπουάν έχουν δημιουργήσει σε όλους μας ένα είδος σχέσης εξάρτησης. Τα χρησιμοποιούμε επειδή έχουμε μάθει να τα χρησιμοποιούμε, επειδή το σώμα μας έχει προσαρμοστεί στη χρήση τους και έτσι επηρεάζονται άλλες λειτουργίες του, όπως γίνεται με την καφείνη ή στο άλλο άκρο, την ηρωίνη – όχι, όχι, δεν λέω ότι όποιος λούζεται με σαμπουάν είναι πρεζάκιας! Τι εννοώ;

Τα μαλλιά μας παράγουν φυσικά έλαια για να διατηρούνται ενυδατωμένα και να μην φθείρονται. Επειδή από πολύ μικρή ηλικία πλενόμαστε με σαμπουάν αν όχι κάθε μέρα, σίγουρα κάθε 2 μέρες, ποτέ δεν επιτρέπουμε στα μαλλιά μας να αυτοδιαχειριστούν τη λιπαρότητα τους. Τα καθαρίζουμε από τα φυσικά τους προστατευτικά· το σώμα αντιλαμβάνεται πως το μαλλί χρειάζεται λάδι κι έτσι παράγει μεγάλες ποσότητες μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Το αποτέλσμα; Αντιλαμβανόμαστε το μαλλί μας ως λαδωμένο και αντιαισθητικό και έτσι το λούζουμε και φτου κι απ’την αρχή. Αυτός ο κύκλος δεν σπάει για τους περισσότερους ποτέ στη ζωή μας.

Κι αν τον σπάσουμε;

Οι φανατικοί του NoPoo υποστήριζαν πως μετά από μερικούς μήνες αποχής από το σαμπουάν ένιωθαν τα μαλλιά τους πιο υγιή από ποτέ και τους άρεσε το πως στέκονταν. Έλεγαν ότι είχαν ξεφορτωθεί προβλήματα με την ξηρότητα και την ψαλίδα -είχαμε γνωριστεί κι εμείς με τις εν λόγω κυρίες όταν το μαλλί μου ήταν μακρύ-μακρύ!- και γλύτωναν λεφτά κι απ’την αγορά σαμπουάν! Με λίγα λόγια: παρουσίαζαν τη χρήση σαμπουάν ως εντελώς άχρηστη και άλλη μια πλαστή ανάγκη. Μου φάνηκε ενδιαφέρον όπως και όλες οι προτάσεις εναλλακτικής διαβίωσης που χτυπάνε ευγενικά το κουδούνι του μυαλού σου και σου υπενθυμίζουν πόσο λίγα πραγματικά χρειάζεσαι, αν μόνο επιτρέψεις στο σώμα σου να κάνει αυτό που αριθμοί χρόνων εξέλιξης με πολλά μηδενικά από πίσω το έχουν προετοιμάσει να κάνει!

Το δοκίμασα λοιπόν.

Τις πρώτες εβδομάδες όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο, το μαλλί μου ήταν τίγκα λαδωμένο. Είχα πάει, θυμάμαι, στη Μυτιλήνη για εξεταστική τότε και σιχαινόμουν να το ακουμπήσω. Πολύ περισσότερο σκεφτόμουν ότι όλοι θα με κοίταζαν και θα καταλάβαιναν ότι είχα να χρησιμοποιήσω σαμπουάν εβδομάδες. Κι όμως! Αυτό δεν έγινε ποτέ. Παρ’όλο που ήμουν αρκετά self-conscious (μια ακριβή ελληνική μετάφραση για αυτή τη λέξη παρακαλώ;) για την εμφάνιση της κόμης μου, το πολύ να με ρώτησαν μια-δυο φορές τι είχα κάνει στο μαλλί μου και ήταν έτσι. Το καλύτερο; Λάμβανα και θετικά σχόλια: μου είπαν ότι είναι ωραίο αυτό το λουκ κι ότι μου πήγαινε (εκείνες τις μέρες το χτένιζα πίσω)! Το ηθικό δίδαγμα: στην χειρότερη, οι άλλοι ούτε σε προσέχουν ούτε ενδιαφέρονται τόσο πολύ για το τι κάνεις όσο νομίζεις. Δεν είσαι το κέντρο του σύμπαντος, με όλα τα καλά και τα κακά που μπορεί να σου φέρει η συνειδητοποίηση αυτή.

Ο καιρός πέρασε. Πέρασαν και οι έξι εβδομάδες που γενικά θεωρείται πως είναι ο χρόνος που παίρνει στο μαλλί να συνηθίσει να είναι ανεξάρτητο και να αυτορυθμίζει την παραγωγή ελαίων. Μετά από μια ζωή αποσταθεροποιήσης και καλοπροαίρετης παρέμβασης, είναι λίγο σαν νέος που αφήνει το υπερπροστατευτικό του πατρικό και που του παίρνει λίγο χρόνο να συνηθίσει την ανεξαρτησία. Τα μαλλιά μου λοιπόν άρχισαν να είναι λιγότερο λαδωμένα. Μου άρεσε η υφή τους. Μου άρεσε η όψη τους. Τα ένιωθα κι εγώ υγιή. Από εκεί που τα έλουζα κάθε ένα-δυο εικοσιτετράωρα, δεν λαδώνονταν πλέον για μέρες και μέρες. Ποτέ δεν ήταν τελείως «καθαρά», δηλαδή να τα πιάνεις και να κάνουν ίκου-ίκου. Όμως δεν ήταν και βρώμικα. Αν βρώμιζαν, ένα ντους μόνο με νερό έφτανε για να ξαναείναι καθαρά. Στα γενέθλια μου (40 μέρες μετά την έναρξη του πειράματος) ήταν κάπως έτσι:

Εεεεεμ. Αυτή ήθελα να δείξω:

Αν λίγδιαζαν σε ανησυχητικό βαθμό πάντως, υπήρχε και η εναλλακτική λύση της μαγειρικής σόδας/μηλόξιδου. Στις δύο παραπάνω φωτογραφίες είχα μόλις λουστεί με αυτό το θαυματουργό δίδυμο. Λειτουργούν ως υποκατάστατα του σαμπουάν και του conditioner: η σόδα δεσμεύει το λάδι και τη βρωμιά και το μηλόξιδο δεν τα αφήνει τελείως ξηρά μετά τη σόδα. Και τα δύο πρέπει να είναι σε διαλύματα περίπου 1/10 με νερό. Μια-δυο φορές τον μήνα με αυτά τα δύο και δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο. Τις μέρες που έλουζα τα μαλλιά μου έτσι, μάλιστα, συχνά η μάνα μου σχολίαζε ότι «αυτό το σαμπουάν που σου πήρα είναι καλό! Φαίνονται γερά τα μαλλιά σου τώρα». Μου είχε πάρει ένα (υποτίθεται) καλό σαμπουάν για τα λιπαρά μαλλιά. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ένιωθα άσχημα να της πω τι πραγματικά χρησιμοποιούσα. Τελικά βέβαια το έκανα και δεν το πήρε τόσο άσχημα…

Εν τω μεταξύ, κουρεύτηκα, επιμένοντας διακριτικά στην κομμώτρια πως δεν ήθελα να με λούσει γιατί είχα ήδη λουστεί. Πέρασε και το καλοκαίρι και οι βδομάδες που το μαλλί μου ψήθηκε στο αλάτι στη Σαμοθράκη και στη Γαύδο. Λάτρεψα αυτή την αίσθηση του μακροπρόθεσμα αλμυρού μαλλιού! Να περισσότερες φωτογραφίες για του λόγου το αληθές. Δεν ξέρω για εσάς, εμένα πάντως μου αρέσει το καλοκαιρινό «άπλυτο» μαλλί μου.

qb_samothraki_1 — Δεν μετράει σαν άπλυτο: τα νερά της Γριάς Βάθρας αναζωογονούν σώμα και πνεύμα. Φωτό: Ymir

qb_γαύδος — Ποιος είπαμε πως προτιμάει να λούζεται στις διακοπές; Φωτό: Κωνσταντίνα

Το μόνο πρόβλημα που έχω αυτή τη στιγμή είναι μιας ελαφράς μορφής πιτυρίδα, το οποίο όμως δεν μπορεί να έχει να κάνει με την αποχή από το σαμπουάν καθώς πέρσι τέτοια εποχή στη Δανία επίσης το είχα για ένα διάστημα και ήταν και εντονότερο. Λένε ότι είναι της εποχής (δεν ξέρω πώς και γιατί).

Τελικά χρησιμοποίησα σαμπουάν στη γιορτή μου για πειραματισμό. Είχα να χρησιμοποιήσω σαμπουάν πάνω από εννιά μήνες και ήθελα να δω τη διαφορά. Την είδα: ξαναέπιασα ένα μαλλί μαλακό από conditioner να πέφτει ίσιο μπροστά στα μάτια μου. Το αποτέλεσμα; Ο μετρητής απλά έφαγε restart! Το NoPooing ήρθε τελικά για να μείνει! 🙂

Μετά απ’όλα αυτά, ελπίζω να σας κίνησα την περιέργεια. Ορίστε μερικοί λόγοι για τους οποίους θα πρότεινα και σε εσάς να δοκιμάσετε να απέχετε από το σαμπουάν:

Δίνει ωραία εμφάνιση στα μαλλιά (προσωπική εκτίμηση).
Γινόνται πιο εύκολοφορμαριστά.
Αποφεύγετε τα SLS.
Τα μαλλιά σας γίνονται πιο υγιή χωρίς δική σας παρέμβαση, τα αφήνετε να πάρουν τη φροντίδα τους στα δικά τους χέρια. Θέλω να πω, στις δικές τους τρίχες. Αδένες. Τέλος πάντων.
Δεν δίνετε χρήματα για σαμπουάν και είδη περιποίησης μαλλιών.
Μειώνετε την ρύπανση του νερού με σαπουνάδες και συστατικά όπως το SLS καθώς και τα σκουπίδια σας (μπουκάλια σαμπουάν).
Είναι μια ευκαιρία να πειραματιστείτε με τον εαυτό σας, με τα όρια σας και να υπερβείτε κάποιες ιδέες που μπορεί να έχετε για την εμφάνιση σας.
Διατηρείτε τη δική σας μυρωδιά! Τα μαλλιά του καθενός μυρίζουν διαφορετικά και κατα την άποψη μου προσθέτουν στα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και του σώματος του, όπως είναι η χροιά της φωνής του, το σχήμα της μύτης του, το χρώμα του δέρματος του, ο τρόπος που κινείται ή η αίσθηση του χιούμορ του. Γιατί να αντικαθιστούμε ένα κομμάτι του ποιοι είμαστε με «άρωμα βανίλιας» ή «φρούτα του δάσους»; Εγώ το προτιμώ να μυρίζω «εγώ» και ξέρω ότι η «Δημητρίλα» δεν είναι δυσάρεστη, κάθε άλλο: θυμάμαι όσο ήμουν στη Γαύδο για 6 μέρες πλενόμουν ΜΟΝΟ με αλατόνερο (απ’τις βουτιές στη θάλασσα) και τίποτα άλλο. Δεν βρώμαγα, μύριζα ωραία. Μάλλον ήταν το αλάτι· δεν ξέρω αν ίδρωνα και αν δεν πλενόμουν αν θα μύριζα τόσο ευχάριστα Δημητρίλα. Κάτι μου λέει πως όχι.
Είναι η αφαίρεση άλλου ενός μικρού τούβλου από τον τοίχο που μας κρατάει μακριά από την αυτοεκπλήρωση μας ή, αν αυτή η λέξη ακούγεται υπερβολικά βαρύγδουπη, από τη δυνατότητα μας να είμαστε αυτάρκεις.

Κάθε φορά που απαλλασόμαστε από άλλη μια πλαστή ανάγκη, γινόμαστε πιο ανεξάρτητοι. Δεν είναι κάτι σημαντικό, εννοείται πως δεν τρέφω αυταπάτες ότι ο κόσμος θα αλλάξει με τρίχες (ε, δεν μπορούσα να αντισταθώ να το χώσω κάπου!). Αν όμως είναι απλά τρίχες, τι μας κρατάει τόσο προσκολλημένους στα φρου-φρου κι αρώματα μας, τι κάνει κάποιους ανθρώπους να αντιδρούν τόσο βίαια ακόμα και στην ιδέα ότι το σαμπουάν μπορεί να μην είναι καθόλου απαραίτητο; Αν δεν μπορούμε να πετάξουμε ακόμα και τα σαμπουάν μας, πώς περιμένουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο ή να επιβιώσουμε σε αυτή τη σκατίλα που σκαρώσαμε, και στις δύο περιπτώσεις με πολύ λιγότερες ανέσεις από αυτές που έχουμε σήμερα; Αύριο χωρίς χρήματα, πλαστές ανάγκες και ανέσεις, μεθαύριο χωρίς πετρέλαιο, χωρίς τροφή, πιθανόν χωρίς νερό. Γιατί είναι πλέον ξεκάθαρο σε όλους όσοι είναι έτοιμοι να δουν: το οικοδόμημα της ευμάρειας του δυτικού ή παγκοσμιοποιημένου οικονομικο-κοινωνικο-παραγωγικού μοντέλου που ήταν χτισμένο στα θεμέλια μιας ανισόρροπης, ληστρικής, καρκινικής, παρασιτικής πολιτικής, καταρρέει (πωπω αν με πέρνατε για κνίτη από αυτή τη πρόταση δεν θα σας κατηγορούσα!): οι μέρες της «αφθονίας» μας είναι ~~μετρημένες~~ παρελθόν.